☾ Rozdział XIV

Castiel

Uwinął się szybko. Co prawda początkowo nie miał pojęcia, gdzie powinien się udać, wahając się nawet nad powrotem do sklepu Danielle, ale w ostatniej chwili odrzucił taką możliwość. To nie był pierwszy raz, kiedy przyszło mu doprowadzać się do porządku poza domem. Znał wiele miejsc, w które mógł zajrzeć i niczego nieświadomych ludzi, których wystarczyło owinąć sobie wokół palca z równą łatwością, co i małolata na recepcji.

Tak czy inaczej, Castielowo wystarczyło zaledwie pół godziny, by wrócić do pokoju. Eve w tym czasie wciąż spała jak zabita, cudownie bezproblemowa i…

Ta, chciałoby się.

Jeden rzut oka na pokój wystarczył, by serce podeszło mu do gardła. Zaklął pod nosem, z niedowierzaniem spoglądając to na puste łóżko, to znów na wyrwane z zawiasów drzwi.

– Świetnie.

Natychmiast wypadł na korytarz. Gdyby nie to, że w porę zauważył dość istotny szczegół, jak nic zacząłby panikować. Nie po to zostawiał tu tę dziewczynę, by zaraz ratować jej tyłek, gdyby Aurora, Drake albo sam Lelilel się tutaj pojawili. W najlepszym wypadku w grę wchodził jeszcze Marco, ale w takie cuda wampir akurat nie wierzył.

Szczęście w nieszczęściu, sprawy miały się inaczej. Drzwi otwarto od środka, a po braku wybitego okna i obcych zapachów, Castiel wywnioskował, że Eveline wyważyła je osobiście. To okazało się marnym pocieszeniem, zwłaszcza że ostatnim, czego tak naprawdę potrzebował, było uganianie się po mieście za niestabilną, pozbawioną wspomnień młodą wampirzycą.

Jakkolwiek by nie było, los najwyraźniej mu sprzyjał. Znalezienie dziewczyny okazało się dziecinnie proste, zwłaszcza że ta nie wyszła z motelu. Znalazł ją w recepcji, spokojnie siedzącą na kontuarze i jakby od niechcenia machającą nogami w powietrzu. Wyglądała jak zadowolona z siebie dziewczynka, która właśnie w wyjątkowo przyjemny sposób spędzała wolny czas.

Jeszcze w korytarzu uderzył go zapach krwi. Castiel westchnął, ale kamień spadł mu z serca, kiedy podchwycił spojrzenie Eveline. Natychmiast poderwała się na nogi, dziarskim krokiem ruszając w jego stronę.

– Nie było cię, kiedy wstałam – oznajmiła, ale to nie zabrzmiało jak zarzut.

– Musiałem… – Potrząsnął głową. Nerwowym gestem poprawił świeżą koszulę. – Nieważne.

– Och…

Podeszła bliżej. W przeciwieństwie do niego, jej wygląd wciąż pozostawiał wiele do życzenia. Podarte, pokrwawione ubranie mówiło samo za siebie, choć sama Eve nie wydawała się o to dbać.

Jej spojrzenie okazało się o wiele przytomniejsze niż wcześniej.

Wciąż o tym myślał, kiedy poczuł nacisk jej dłoni na piersi. Uniósł brwi, obserwując jak absolutnie niewinnym, w pełni naturalnym gestem poprawiła źle zapięty guzik koszuli, którą w pośpiechu na siebie wciągnął. Choć jej dłonie znaczyła czerwień, krew nie zostawiła żadnych śladów na czarnym materiale.

– Teraz dobrze – oceniła, wycofując się.

Tak po prostu. Jakby to, że chwilę wcześniej pokusiła się o coś złego, w ogóle nie miało znaczenia. Co prawda Castiel już dawno przywykł do ignorowania tego, co ludzie uważali za moralne bądź nie, ale do tej dziewczyny mu to nie pasowało. Jej entuzjazm okazał się gorszy, niż gdyby od razu strzeliła go w twarz.

Nerwowo odchrząknął. Wciąż dziwnie zmieszany w pośpiechu wyminął Eveline, by podejść bliżej recepcji.

– Dzięki – rzucił z opóźnieniem i bez większego zainteresowania. – Co robiłaś? – dodał, choć odpowiedź wydawała się oczywista.

Castiela ani trochę nie zaskoczył widok bezwładnego ciała, które zastał za kontuarem. Dzieciak, który ich obsługiwał, najwyraźniej nie miał dziś wrócić do domu. Wylądował na plecach, blady i z wciąż rozchylonymi, gotowymi do języku ustami. Ślady na jego gardle tłumaczyły wszystko. Głucha cisza, nie pozostawiająca wątpliwości co do braku pulsu, tym bardziej.

Wampir kątem oka spojrzał na swoją podopieczną. Jej wargi wciąż wyglądały na pełniejsze i bardziej czerwone niż zapamiętał. Nawet nie schowała kłów, raz po raz szturchając je koniuszkiem języka.

– Wydawało mi się, że mnie wołał. Ten chłopak – wyjaśniła usłużnie Eveline. – Ma na imię Elliott i jest całkiem sympatyczny.

Prychnął, nie mogąc się powstrzymać. O, tak! W końcu każdy morderca najpierw uprzejmie pytał ofiary o imię, a potem rozpływał się nad jej charakterem! Najwyraźniej ta dziewczyna nawet po przemianie nie mogła być do końca normalna…

Potrzebował dłuższej chwili, by pojąć, że coś o wiele bardziej złożonego kryło się przede wszystkim za jej słowami. Zrozumiał to w chwili, w której zauważył, jak Eveline przesuwa się bliżej recepcji, jakby od niechcenia opierając się o blat. Wciąż się uśmiechając, wzrok wbiła w bliżej nieokreślony punkt przestrzeni.

– Och, naprawdę? – rzuciła, przekrzywiając głowę. – To chyba dobrze. Powiem mu, żeby się rozliczył. Cast… – zaczęła, przenosząc wzrok na swojego stwórcę.

Ruszył się z miejsca. Błyskawicznie do niej doskoczył, z niedowierzaniem spoglądając to na dziewczynę, to znów na miejsce, w którym leżało ciało.

Przez twarz Eveline przemknął cień

– Castielu – podjęła raz jeszcze, niezrażona tym, że się zdenerwował. – Ten chłopak prosi, żeby odpowiednio się rozliczyć. Będzie mieć kłopoty, jeśli nie zapłacimy za pokój. I pyta, czy zostajemy tutaj na dłużej. Doba hotelowa mija o jedenastej.

Otworzył i zaraz zamknął usta. Spodziewał się wielu rzeczy, jednak na pewno nie czegoś takiego. Nawet istota nieśmiertelna miała swoje granice.

To nie tak, że nie wiedział, z kim ma do czynienia. Aż za dobrze pamiętał wszystkie swoje prowokacje i złośliwości pod adresem nekromantki. Sęk w tym, że ani przez moment nie dostrzegł w jej zachowaniu czegoś, co dałoby mu do myślenia. Na pewno nie w kategorii tego, co naprawdę oznaczało to, kim przecież była.

Aż do teraz.

Niepokój wrócił i to te zdwojoną siłą. Castiel z powątpiewaniem spojrzał na miejsce, które wciąż lustrowała wzrokiem Eveline. Wciąż się uśmiechała, raz po raz spokojnie kiwając głową w odpowiedzi na słowa, które słyszała wyłącznie ona. Jakby w ogóle nie docierało do niej to, że osobiście pozbawiła życia człowieka, a tym bardziej to, że w tej sytuacji martwy nie powinien mieć względem niej jakichkolwiek roszczeń.

Wampir zaklął w duchu. Miał ochotę zabrać dziewczynę prosto do pokoju i… Och, co dalej? Uśpić ją siłą? Choć zasnęła zaledwie na chwilę, już nie wyglądała na zmęczoną. Wręcz przeciwnie – sprawiała wrażenie bardzo żywej i energicznej, choć zachowaniem wciąż odbiegała od Eveline, którą przyszło mu poznać. Z drugiej strony, może dopiero teraz widział prawdziwą ją. Ciężko było oceniać faktyczny charakter kogoś, kto wcześniej nie miał powodów, żeby darzyć go sympatią.

Och, może nawet nie powinien być zaskoczony, że nawet w tym szaleństwie wyrywała się, by zachowywać właściwie. Ktoś, kto bez cienia protestu dzielił się swoją krwią, tylko dlatego, że uznawał to za właściwe…

Cholerny altruizm. I cholerny brak instynktu samozachowawczego.

Otworzył usta, ale ostatecznie nie powiedział nawet słowa. Eve i tak na niego nie patrzyła, na pierwszy rzut oka myślami będąc w zupełnie innym świecie.

– Ehm… Eveline? – zaryzykował, choć niemalże spodziewał się, że dziewczyna go zignoruje.

Nie zrobiła tego. W zamian jakby od niechcenia obejrzała się przez ramię, na moment tracąc zainteresowanie Elliottem.

– Tak?

Castiel zawahał się. Pustka w głowie coraz bardziej dawała mu się we znaki.

– Czy… dobrze się czujesz? – zaryzykował w końcu. To jedno musiał ustalić już na wstępie, by wiedzieć, jak się poruszać.

– Oczywiście. Dużo lepiej – zapewniła, prostując się. – Elliott mi pomógł. I już nie jestem zmęczona.

– W porządku. – Castiel mimo wszystko nie czuł się przekonany. Nie, kiedy z taką swobodą mówiła na temat kogoś, kto był martwy. – Pamiętasz, co się stało, kiedy wstałaś? – dodał, siląc się na spokój.

Choć pytanie zabrzmiało niewinnie, zauważył, że przez twarz dziewczyny przemknął cień. Wyprostowała się, po czym oparła o kontuar. Ciemne włosy przysłoniły jej twarz, kiedy przechyliła głowę.

– Hm… Zawołał mnie. Ten chłopak – wyjaśniła, ostrożnie dobierając słowa. – Jestem tego pewna. Musiałam tutaj przyjść.

Mógł sobie to wyobrazić. Castiel aż za dobrze wiedział, co znaczyło poddać się instynktowi. Może zwłaszcza z perspektywy kogoś, kto poruszał się na granicy życia i śmierci, trop złożony z ludzkiej krwi miał prawo przypominać nawoływanie. Kiedy dla pewności sięgnął do umysłu dziewczyny, przekonał się, że na swój sposób miał rację. Jej dezorientacja, w chwili, w której uderzył w nią głód, a kły samoistnie się wysunęły…

Natychmiast się wycofał. Zacisnął usta, przez chwilę zmuszony walczyć z samym sobą. Wspomnienie pragnienia, którego doszukał się w myślach Eveline, w zupełności wystarczyło, by jego kły również się wysunęły, raniąc go w dolną wargę.

– Okej… Okej, rozumiem – mruknął, choć wcale nie był tego taki pewien. – Więc przyszłaś tutaj i…

– I zaczęliśmy rozmawiać – odparła ze stoickim spokojem.

Z niedowierzaniem potrząsnął głową. Jasne! Czemu nie? Kiedy ujmowała sprawy w ten sposób, wszystko to brzmiało cudownie niewinnie. Jedynie trup za kontuarem nie pasował do całości, ale dla Eveline obecność ciała najwyraźniej nie stanowiła żadnej przeszkody.

– Jak już się posiliłaś – zauważył mimochodem, marszcząc brwi.

Eve jedynie wzruszyła ramionami.

– Pozwolił mi.

Wampir parsknął, wciąż niedowierzając. Równie obojętna wydawała się być, kiedy śledził jej wspomnienia tego, w jaki sposób poradziła sobie z łowcami. Wtedy zabijanie wydawało się uzasadnione. Czuła się zagrożona, więc to zrobiła. Naturalna kolej rzeczy w świecie, na który składali się drapieżcy i ofiary. Nawet w najbardziej absurdalnej sytuacji, instynkt potrafił okazać się najpotężniejszą bronią.

Pod wieloma względami dostrzegał ten sam mechanizm również teraz. Wątpił, by dziewczyna w ogóle zdawała sobie sprawę z tego, co byłaby w stanie zdziałać z pomocą perswazji. Wątpił, by potrafiła nazwać siłę, która pozwalała jej „przekonać” ofiarę do poddania się jej woli. Ten chłopak i tak był słaby, przez co nawet niedoświadczona młódka mogła bez większego wysiłku zwieść go na manowce. W to, że chłopak nie miał najmniejszych szans z jakimkolwiek wampirem, Castiel ani trochę nie wątpił.

Pomińmy przyjacielskie pogawędki po śmierci…

O to zdecydował się nie pytać. Podejrzewał, że i tak by nie zrozumiał – i to nie tylko dlatego, że podobnych rzeczy nie doświadczało się na co dzień. Z dwojga złego wolał już, by Eveline zachowywała się w ten sposób, niż nagle zaczęła histeryzować, gdyby dotarło do niej, co zrobiła. Nie sądził, żeby znalazł w sobie cierpliwość do pocieszania kogoś, kto przechodziłby kryzys i zaczął rozpaczać za utraconym człowieczeństwem.

Potrząsnął głową. Sytuacja nie miała w sobie niczego normalnego, ale… może jednak mogła okazać się sprzyjająca.

– Eveline – rzucił, raz jeszcze skupiając na sobie jej uwagę. Tym razem wydała mu się zniecierpliwiona tym, że przeszkadzał jej w rozmowie. Coś w pełnym wyrzutów spojrzeniu sprawiło, że Castiel zapragnął wywrócić oczami. – Bądź taka dobra i zapytaj… przyjaciela – sarknął, mimowolnie się uśmiechając – czy jesteśmy jedynymi gośćmi.

– Jedynymi. I wciąż nie zapłaciliśmy za pokój – odparła bez wahania.

Tym razem nie powstrzymał się przed spojrzeniem w sufit. Mroczna matko, dodaj mi cierpliwości, bo naprawdę…

– Zajmę się tym – obiecał, wciąż niedowierzając, że uregulowanie rachunku było aż tak istotne, by dzieciak upominał się o to nawet po śmierci.

Eve zmarszczyła brwi. Z uwagą zmierzyła swojego stwórcę wzrokiem.

– Kłamiesz – oceniła, mrużąc oczy.

Castiel zaklął. Cofnął się o krok, odruchowo zaplatając ramiona na piersi. Chciał sprawiać wrażenie pewnego siebie, o ile to wchodziło w grę w tej sytuacji. Prawda była taka, że zarzut dziewczyny wytrącił go z równowagi dużo bardziej niż powinien.

Oczywiście, że trafiła w sedno. Znów uderzył go to, jak świadoma się wydawało. Coś w spojrzeniu lśniących oczu – jakże dziwnych, w niezdecydowanym kolorze zieleni i błękitu – jedynie wzmogło targające nim wątpliwości.

Nie miał pojęcia, co tak naprawdę oznaczało bycie czyimkolwiek stwórcą. Jeśli nagle zaczęła czytać z niego jak z otwartej księgi…

Cholera.

Spróbował wziąć się w garść. Tyle razy zarzucał jej, że myślała za głośno. Wychodziło na to, że teraz sam również musiał zacząć nad sobą panować.

– Skup się, bo to ważne – zniecierpliwił się, w pospiechu wyrzucając z siebie kolejne słowa. Nie miał pojęcia, czy zwracał się do niej, czy może przede wszystkim do siebie. – Zapłacę za ten cholerny pokój, kiedy będziemy się stąd wynosić. Ale najpierw muszę się dowiedzieć…

– Naprawdę?

Zazgrzytał zębami.

– … czy to miejsce jest bezpieczne – podjął, siląc się na cierpliwość. Ignorowanie jej okazało się o wiele trudniejsze, niż początkowo zakładał. – Nie ma żadnych zaplanowanych gości?

– Elliott twierdzi, że nikt tu nie zaglądał od ponad tygodnia.

Castiel odetchnął. Skinął głową, bynajmniej nieuspokojony. Przynajmniej dostawał dość rzeczowe odpowiedzi, ale wcale nie poczuł się dzięki temu lepiej. Przecież i tak nie mogli tutaj zostać dłużej niż to konieczne.

Przynajmniej Eveline wydawała się mówić prawdę. Już nie słaniała się na nogach, a gdyby nie to, że wciąż wyglądała na cudownie nieświadomą wydarzeń ostatnich kilku tygodni, Castiel mógłby założyć, że faktycznie miała się dobrze. Na pewno nie na tyle, by puścić ją samopas, ale to wydawało się lepsze niż próba zapanowania nad negatywnie do niego nastawioną histeryczką.

Jakby w ogóle zależało mi na tym, co myśli…

Potrząsnął głową. To, że w ogóle próbował się nią zaopiekować, sprowadzało się wyłącznie do świadomości, że powstała z jego krwi. Zignorowanie tej więzi nie wchodziło w grę.

A przynajmniej to nieustannie sobie wmawiał.

Z powątpiewaniem spojrzał na dziewczynę. Jej uśmiech i swoboda, z jaką dyskutowała z duchem, wydawały się pod każdym względem nienaturalne. Gdyby wiedziała… Och, Castiel nie chciał być w jej skórze, kiedy sobie przypomni. O tym, jak wtedy miała potraktował jego, tym bardziej wolał nie myśleć.

Poruszył się niespokojnie. Zanim zdążył się zastanowić, pokonał dzielącą go od Eveline odległość i bezceremonialnie chwycił dziewczynę za rękę.

– Chodź. Jestem pewien, że… twój przyjaciel potrzebuje odrobiny spokoju – rzucił wymijająco. Uniosła brwi, ale skinęła głową. Spojrzenia ani na moment nie oderwała od miejsca za kontuarem. – Poza tym wybacz, że to mówię, ale wyglądasz beznadziejnie. Moglibyśmy zacząć od znalezienia ci łazienki i świeżych ubrań.

– Och… Wiem, gdzie co jest – odparła, bynajmniej nieurażona. Spojrzenie w końcu skupiła na Castielu. – On też powiedział, że mogłabym się przebrać. Ubrania są na zapleczu, podobno mogę je zabrać… Poczekajcie tu na mnie.

Chcąc nie chcąc na to przystał. Odprowadził ją wzrokiem, kiedy obeszła kontuar, znikając za odpowiednimi drzwiami. Nawet gdyby chciał uznać, że wszystko, co robiła i mówiła, było wytworem jej wyobraźni, pewność, z jaką się poruszała, bardzo szybko by temu zaprzeczyła. Eveline za dobrze wiedziała, gdzie znajdował się otwierający drzwi klucz, zaraz też wróciła do recepcji, przyciskając do piersi zwitek ubrań.

Kiedy spróbował ruszyć za nią w głąb prowadzącego do pokoi korytarza, jedynie pokręciła głową.

– Sama umiem się wykąpać.

W tamtej chwili zabrzmiała bardziej jak ona, a przynajmniej ktoś, kto z pełną premedytacją mógł próbować dźgnąć go kołkiem. Chcąc nie chcąc się poddał, choć perspektywa zostania w recepcji ani trochę mu się nie podobała. To nie tak, że czuł się nieswojo z obecnością ciała. Wręcz przeciwnie – zabijał tyle razy, że to już dawno przestało robić na nim wrażenia.

Inaczej jednak sprawy miały się ze świadomością obecności… czegoś. Zaciskając usta, z powątpiewaniem spojrzał na miejsce, do którego z takim uporem zwracała się Eveline. Prawie natychmiast uciekł wzrokiem gdzieś w bok, z niedowierzaniem potrząsając głową. Co za głupota. Gdyby przynajmniej dostrzegł jakiś cień, ślad albo cokolwiek, co nadałoby jej słowom choć odrobiny prawdziwości… Co prawda mógł znów podpiąć się pod myśli dziewczyny i zacząć patrzeć na świat oczami kogoś, kto jakimś cudem dostrzegał więcej niż niejeden nieśmiertelny, ale błyskawicznie odrzucił ten pomysł.

– Jeśli naprawdę tu jesteś, to najlepiej od razu idź do światła, czy cokolwiek widzi się po śmierci. I daj sobie spokój z rachunkami. Ta rudera pewnie i tak zaraz upadnie – wymamrotał. Czuł się jak skończony kretyn, przemawiając w pustkę. – A jeśli wysłałeś ją do łazienki tylko po to, by móc podglądać…

Wywrócił oczami. Miał wrażenie, że gdyby chłopakowi przyszło do głowy akurat coś takiego, Eveline bardzo szybko by się o tym dowiedziała. Kto wie, może w tej cudownej niewinności miała nawet znaleźć sposób, by odprawić egzorcyzmy i pokazać dzieciakowi, gdzie jego miejsce. Gdyby do tego doszło, Castiel z największą przyjemnością by jej w tym pomóc.

Chwilowe rozbawienie zniknęło równie nagle, co się pojawiło. Wampir westchnął, aż nazbyt świadom, że wciąż nie mieli żadnego planu. Co miał z nią zrobić? To, że już nie słaniała się na nogach, wiele ułatwiało, ale nic ponadto. Nie mogli tu zostać i to nie tylko przez obecność trupa, z którym tak chętnie dyskutowała ta dziewczyna. Castiel mógł tylko zgadywać, co to oznaczało i dokąd mogło ich zaprowadzić, zwłaszcza gdyby zdolności Eveline wymknęły się spod kontroli.

Czuł w niej zmianę – i to bynajmniej nie przez parę kłów i fakt, że z technicznego punktu widzenia umarła. A skoro on potrafił ją dostrzec…

Poruszył się niespokojnie. Obszedł kontuar, pochylając się nad martwym ciałem. Korzystając z nieobecności Eveline, pozwolił sobie na to, by uważniej przyjrzeć się dzieciakowi. Pomijając ugryzienia na szyi, chłopak w istocie nie wyglądał jak ofiara zagniewanego wampira. „Pozwolił  mi” – przypomniał sobie słowa dziewczyny. Obserwując obrażenia, naprawdę mógł sobie to wyobrazić. Nie tak wyglądały ślady na szyi kogoś, kto szarpał się i jakkolwiek próbował bronić.

Co nie zmieniało faktu, że był martwy. Nie żeby Eve widziała jakąkolwiek różnicę, skoro wciąż mogła z nim rozmawiać…

Kopniakiem przewrócił ciało na brzuch, nie chcąc dłużej wpatrywać się w wytrzeszczone oczy i rozchylone usta. W pośpiechu przeszukał kieszenie chłopaka, bez większego problemu znajdując telefon. Zerknął na wyświetlacz, z ulgą przekonując się, że nie znalazł tam żadnych powiadomień. Co prawda przy próbie odblokowania urządzenia, pojawił się monit o hasło, przez co nie mógł sprawdzić historii połączeń, ale zdecydował się o tym nie myśleć. Gdyby faktycznie w którymś momencie otrząsnął się na tyle, by dzwonić po pomoc, pojawiłaby się choć jedna zwrotna wiadomość.

Dla pewności zmiażdżył komórkę w dłoni. Co prawda chłopakowi już i tak nie miała się przydać, ale Castiel wolał dmuchać na zimne.

Z powątpiewaniem spojrzał na ciało. Skoro byli sami, nie musiał obawiać się niewygodnych świadków, ale przecież nie mógł go tu zostawić. Recepcja aż krzyczała, że to właśnie tu pojawi się pierwsza wścibska osoba, która z jakiegoś powodu zdecyduje się przyjść do motelu. Nawet jeśli ruch był niewielki, aż takie ryzyko zachodziło wręcz na lekkomyślność. Eve mogła nie zdawać sobie z tego sprawy, ale przecież od tego miała jego.

Bez większego wysiłku przerzucił sobie chłopaka przez ramię. Skrytka z kluczami do pokoju była otwarta, więc bez wahania zgarnął pierwszy z brzegu. Niedbale wrzucił trupa do sypialni, starannie zamykając za sobą drzwi. I tak zamierzał się stąd ewakuować, zanim ciało zacznie się rozkładać.

Odetchnął. Stojąc w opustoszałym korytarzu, w końcu udało mu się rozluźnić. Z oddali słyszał dźwięk przelewanej wody i to utwierdziło go w przekonaniu, że Eveline jak najbardziej trafiła pod prysznic. Nie zamierzał jej poganiać, chwilę spokoju próbując wykorzystać na to, by w końcu coś wymyślić. Podejmowanie bieżących kroków okazało się dużo lepsze od zadręczania.

Świetnie, gdyby jeszcze do tego wszystkiego wiedział, co robić dalej…

Rozważał powrót do recepcji albo zaczekanie na dziewczynę w pobliżu łazienki, kiedy coś innego przykuło jego uwagę. Wyprostował się niczym struna, kiedy gdzieś z oddali doszło go ciche skrzypnięcie.

Ktoś otworzył drzwi wejściowe. A jakby tego było mało…

Ostry, nieprzyjemny zapach, który nagle wypełnił płuca Castiela wystarczył, by serce podeszło mu aż do gardła.

Niech to szlag.

Dzień dobry wieczór. :D Obiecałam coś do końca tego tygodnia, no i jest. Nie będę ukrywać, że początkowo nawet nie miałam wizji na ten rozdział, ale kiedy przyszło co do czego… Och, zachowanie Eveline to czysty impuls. Ale wydaje mi się, że wyszło naprawdę dobrze.

Dziękuję za wszystkie komentarze. Mam nadzieję, że jesteście usatysfakcjonowani, nawet mimo zakończenia absolutnie w moim stylu. ;> Teorie mile widziane.

Postaram się dodać coś w okolicach świąt, bo teraz w końcu będę miała trochę wolnego. Po dwóch tygodniach dniówek (i to z dodatkowymi dniami w grafiku!) potrzebuję czegoś, co pozwoli mi odetchnąć. Ech, święta w magazynie to sama radość…