☾ Rozdział XX

Elise

Nie miała pojęcia, jakim cudem się w to wpakowała. W gruncie rzeczy nie była pewna już niczego, może pomijając to, że w żaden sensowny sposób nie miała wytłumaczyć się ojcu z tego, co zrobiła – poczynając od przyjazdu do motelu, w którym grasowały wilkołaki po… wszystko inne.

To nie był pierwszy raz, kiedy zdecydowała się wyjść, kiedy John nie patrzył. Miała zresztą przeczucie, że doskonale zdawał sobie sprawę z przynajmniej części jej wyskoków, po prostu przymykając na nie oko tak długo, jak nie musiał wnikać w szczegóły. Nigdy nie należał do najbardziej wylewnych osób na świecie, pod wieloma względami szorstki i zbyt bezpośredni. Cóż, przynajmniej udawał, co nie zmieniało najważniejszego: że równie często potrafił zachowywać się nadopiekuńczo. Tak czy siak, jak długo nie wiedział, nie musiał mierzyć się z dylematem, nakazującym mu natychmiastowo zareagować i jednak zacząć się o Elise martwić. Już i tak zbyt często trzymał ją pod kloszem, choć przecież poprawnie przeładowywać broń nauczyła się, nim w ogóle skończyła dziesięć lat.

Czasami miała wrażenie, że życie było prostsze, kiedy jeszcze żyła mama. Później wszystko się zmieniło, niekoniecznie na lepsze, choć nie wątpiła, że ojciec się starał. To nie tak, że chciała dokładać mu problemów, zwłaszcza po stanie, w jakim wrócił do domu ostatnim razem, ale…

Niech to szlag.

Wszelakie myśli uleciały z głowy Elise w chwili, w której poczuła nacisk cudzych dłoni na ramionach. Zesztywniała, czując na sobie przenikliwe spojrzenie trzymającego ją wampira. Poraził ją błękit jego tęczówek  – zbyt intensywny, niepasujący do faceta, który na jej oczach pokonał dwa demony.

On sam wydawał się inny, nagle słaby i tak ludzki, że to wydawało się wręcz nieprawdopodobne. Co prawda wiedziała, że ugryzienie wilkołaka miało swoje konsekwencje dla wampirów, ale nigdy nie wnikała w szczegóły. Mogła co najwyżej podejrzewać, a widząc jak jej towarzysz słania się na nogach, a ostatecznie traci przytomność, zaczęła snuć najgorszy możliwy scenariusz. Skoro dzieci księżyca i wampiry od zawsze pozostawali naturalnymi wrogami, rozwiązanie nasuwało się samo. O tym, że nie brzmiało ani trochę optymistycznie, wolała nie myśleć.

Z obawą spojrzała w lśniące niezdrowym blaskiem tęczówki. Tym razem mężczyzna przynajmniej wydawał się świadomy, o wiele bardziej niż wtedy, gdy bezskutecznie próbowała go docucić, w zamian doczekując się kilku niezrozumiałych słów i jednego, jedynego imienia: Katerina. Kimkolwiek była, sposób, w jaki ją wzywał, miał w sobie coś niezwykle bolesnego. Elise podejrzewała, że gdyby jakimś cudem przymusiła go do udzielenia bardziej szczegółowych wyjaśnień, nie usłyszałaby niczego dobrego.

Tak czy siak, jak długo wampir nie próbował znów skoczyć jej do gardła, mogła udawać, że sytuacja opanowana. Do pewnego stopnia, skoro wciąż nie potrafiła mu pomóc, aczkolwiek…

Czując dziwne, gwałtowne szarpniecie, momentalnie pożałowała, że nie usłuchała, kiedy mężczyzna kazał jej zamknąć oczy. Obraz na moment zamazał się, tracąc na ostrości. Elise instynktownie zacisnęła powieki i mocniej przywarła do obejmującego ją wampira. Zanim zdążyła stwierdzić, co właśnie się działo, kolana ugięły się pod jej ciężarem. Kiedy do tego wszystkiego jej towarzysz niebezpiecznie się zatoczył, w panice wyciągnęła przed siebie rękę, szukając czegokolwiek, na czym mogłaby się wesprzeć, by uchronić ich oboje od rychłego upadku.

Potrzebowała chwili, by pojąc, że coś się zmieniło. To, co nagle poczuła pod plecami, zdecydowanie nie przypominało kory drzewa. Raczej… litą ścianę? Natychmiast otworzyła oczy, z niedowierzaniem wodząc wzrokiem dookoła. Zrozumienie pojawiło się po kilku kolejnych sekundach, bo chociaż również pojęcie dematerializacji w przypadku wampirów nie było Elise obce, zdecydowanie nie doświadczała czegoś takiego na co dzień.

– Co do…? – wyrwało jej się.

Nie dokończyła. Zaklęła, po czym jednak osunęła się na kolana, w pośpiechu dopadając do wampira, kiedy ten tak po prostu zwalił się na ziemię. Najwyraźniej przeniesienie ich oboje okazało się szczytem jego możliwości. Mogła to zrozumieć, ale i tak zapragnęła porządnie nim potrząsnąć i zażądać, żeby natychmiast otworzył oczy Gdyby przynajmniej wiedziała, gdzie się przenieśli i co powinna w związku z tym zrobić, kiedy…

– O rany – usłyszała tuż za plecami. Kobiecy głos ją zaskoczył, sprawiając, że serce Elise niemalże wyskoczyło z piersi. Natychmiast się odwróciła, przy okazji odkrywając, że już nie miała przy sobie broni. – Tak czułam, że stało się coś niedobrego… Chodź, dziecko. Pomożesz mi.

Chciała odpowiedzieć, ale nie była w stanie wykrztusić z siebie nawet słowa. W zamian z niedowierzaniem spojrzała na starszą kobietę, która tak nagle pojawiła się u jej boku. Do Elise z opóźnieniem dotarło, że miejsce, do którego przeniósł się wampir, w rzeczywistości było niewielkim, pogrążonym w półmroku mieszkaniem. W efekcie klęczała w cudzym przedpokoju, nie mając absolutnie żadnego wyjaśnienia na to, skąd się wzięła.

Kobiecie najwyraźniej to nie przeszkadzało. Zupełnie jakby to, że raz na jakiś czas w domu zastawała obce, nieśmiertelne istoty, było najnormalniejsze na świecie.

– On jest… – wykrztusiła Elise.

– W porządku. Musisz pomóc mi go przenieść – oznajmiła bez wahania staruszka. Jej ruchy okazały się zaskakująco zgrabne i lekkie, wydając się zaprzeczać podeszłemu wieku. – Podtrzymam go od prawej.

Nie miała innego wyboru, jak tylko się dostosować. Niemalże z ulgą oddała kobiecie przywództwo, czując się trochę tak, jakby z ramion zdjęto jej jakiś olbrzymi ciężar. Poruszając się trochę jak w transie, posłusznie ujęła wampira pod ramię, szarpnięciem próbując postawić go do pionu. Tym razem nie miała wątpliwości co do tego, że nie miała co liczyć na wsparcie z jego strony. Jedynym, czego pozostawała świadoma, było to, że jego skóra dosłownie paliła, a on sam pozostawał całkowicie bezwładny.

Elise z wahaniem spojrzała na obejmującą wampira od drugiej strony kobietę. Choć miała obawy, z pomocą nieznajomej zdołała odeskortować mężczyznę wprost do najbliższej sypialni. Powinna poczuć się lepiej, kiedy znalazł się w łóżku, ale wcale nie miała wrażenia, że spełniła swój obowiązek. W zasadzie niczego nie była już pewna. Mogła co najwyżej stać, nerwowo przyciskając dłoń do ust i z rosnącym niepokojem obserwując nieprzytomną postać.

W porządku, była tutaj. Wampir zdołał ich przenieść i obyło się bez większych szkód. Nie żeby to cokolwiek tłumaczył, ale na dobry początek musiało wystarczyć.

Chyba.

– Chodź, słońce. Powiesz mi o wszystkim przy herbacie, a potem pomyślimy co dalej.

Zamrugała, przez moment czując się tak, jakby ktoś zwracał się do niej w jakimś innym języku. Z opóźnieniem uprzytomniła sobie, że drży i nawet spróbowała nad sobą zapanować, ale ciało ani trochę nie paliło się do tego, by zacząć z nią współpracować. Wręcz przeciwnie – do Elise dopiero w tamtej chwili dotarło, jak bardzo czuła się zmęczona. Być może po zabiciu wilkołaka, uratowaniu wampira i pierwszej w życiu dematerializacji miała do tego prawo, ale wcale nie poczuła się z tą myślą lepiej.

Jeśli czegoś nauczyła się jak córka łowcy, to z pewnością zasady ograniczonego zaufania. Podążanie za obcą kobietą, nieważne jak miłą, nie brzmiało jak najrozsądniejsze posunięcie na świecie. Nie żeby większość decyzji, które w tak krótkim czasie podjęła Elise, prezentowało się jakkolwiek lepiej, ale nad tym wolała się nie zastanawiać. Wychodząc za nieznajomą, spróbowała skupić się na tyle, by czujnie rozejrzeć się po mieszkaniu i poszukać ewentualnego wyjścia, ale myślami wciąż była daleko. Chciała tego czy nie, jakaś jej cząstka naprawdę wierzyła w to, że kobiecie należało się choćby cząstkowe zaufanie.

To ty znalazłaś się w obcym mieszkaniu.

Z tą świadomością Elise pozwoliła poprowadzić się do kuchni. Niemalże z ulgą opadła na najbliższe krzesło, po czym z jękiem ukryła twarz w dłoniach. Zdołała uspokoić oddech, choć ciało wciąż miała napięte do granic możliwości.

– Bardzo przepraszam za najście – wymamrotała, nie mogąc się powstrzymać. Potarła skronie, czując zbliżający się ból głowy. – Nawet nie wiem, co powiedzieć. Ja… On…

Rozchyliła palce, jednak decydując się spojrzeć na staruszkę. Odkryła, że ta nie pozostała jej dłużna, jak gdyby nigdy nic siedząc naprzeciwko i z uwagą lustrując wzrokiem swojego gościa. Elise poczuła się nieswojo pod bystrym spojrzeniem stalowoszarych oczu. Kiedy do tego wszystkiego z większą uwagą przyjrzała się kobiecie, zwracając uwagę na rysy twarz, srebrzyste włosy i łagodny uśmiech…

Wyprostowała się o wiele gwałtowniej, niż początkowo miała w planach. Zamrugała kilka razy, chcąc upewnić się, że wzrok przypadkiem nie odmówi jej posłuszeństwa.

– Chwileczkę… Ja chyba panią znam – uświadomiła sobie, sama zaskoczona własnymi wnioskami. – Nie jestem pewna skąd, ale…

– Mam na imię Danielle – odparła ze spokojem kobieta. Poderwała się z miejsca, by świeżo zagotowaną wodą zalać dwa kubki herbaty. Choć Elise wcześniej nie wzięła wzmianki o napoju na poważnie, nie zaprotestowała, kiedy staruszka podsunęła jej wciąż parujące naczynie. – Prowadzę księgarnię. Haven nie pozostawia zbyt wielkiego wyboru, dlatego nie wątpię, że już się widziałyśmy.

Skinęła głową, dziwnie zaskoczona prostotą takiego wyjaśnienia. Księgarnia, oczywiście. Kiedy się nad tym zastanowiła, uświadomiła sobie, że to miało sens. Pamiętała niewielki sklepik, choć ten zawsze bardziej kojarzył jej się z antykwariatem, aniżeli miejscem, gdzie poszłaby szukać aktualnych bestsellerów. Co więcej była gotowa przysiąc, że już spotkała Danielle – kilka lat wcześniej, kiedy zawitała do jej sklepu… Cóż, z mamą.

Zacisnęła usta. Machinalnie ujęła kubek z herbata, obojętna na to, że parzył ją w palce. Musiała zająć czymś ręce, byleby opędzić się od niechcianych myśli.

– Więc jesteśmy w centrum – mruknęła, próbując poukładać sobie wszystko w głowie. – Nie wiedziałam, gdzie mnie zabiera. Nie planowaliśmy tego.

Właściwie sama nie była pewna, komu próbowała to wytłumaczyć – sobie, czy może jednak Danielle. Z niedowierzaniem potrząsnęła głową, wciąż oszołomiona. Dobry Boże, wiedziała, że wampiry są dziwne, ale chyba nie zdawała sobie sprawy z tego, co to tak naprawdę oznaczało. A jednak przypadkowy facet właśnie przeniósł ją z obrzeży do samego środka miasta, na dodatek wprost do mieszkania uprzejmej staruszki, prowadzącej małą księgarnię. To nie było normalne i to nawet jak na standardy kogoś, kto mieszkał w tak osobliwym miejscu, jakim było Haven.

Przystań. Dobre sobie…

Ale chcąc nie chcąc musiała przyznać, że wciąż mogłaby trafić gorzej. Choćby w sam środek kryjówki wampirów, o ile jej nieoczekiwany podopieczny i wybawca w jednym preferował towarzystwo.

– Castiel chyba nie do końca zdaje sobie sprawę, jak bardzo potrzebuje bezpiecznego miejsca. Już drugi raz ląduje pod moim dachem.

Natychmiast poderwała głowę. Z zaskoczeniem spojrzała na Danielle, wciąż analizując jej słowa.

– Castiel… – powtórzyła, smakując nowe imię na języku.

– Domyślam się, że ci się nie przedstawił. – Kobieta wysiliła się na słaby uśmiech. – Zauważyłam, że jest dość… osobliwy. Albo po prostu bardzo zagubiony.

Elise miała nieco inne zdanie, ale zdecydowała się zachować je dla siebie. Prawda była taka, że absolutnie nie miała pojęcia, co o tym mężczyźnie myśleć. Nie żeby ślepy zaułek, w którym zaatakowały ją demony albo motel oblegany przez wilkołaki należały do miejsc, które sprzyjały budowaniu jakichkolwiek relacji…

– Byłam mu winna przysługę – przyznała wymijająco. – A potem wyglądał, jakby potrzebował pomocy. Nie miałam pojęcia, co robić. – Z wahaniem spojrzała Danielle w oczy. – Wie pani, kim on jest, prawda?

– A ty?

Nie tego się spodziewała. Pytanie ją zaskoczyło, zwłaszcza że miała poczucie, że kryło się za nim coś więcej. Znów poraziła ją przenikliwość spojrzenia tej kobiety i poczucia, że miała do czynienia z kimś więcej, aniżeli przypadkową staruszką. Jakby tego było mało, Elise z jakiś pokrętny sposób wciąż jej ufała, choć to przecież nie miało sensu.

Albo była w szoku. Do diabła, musiała być w szoku.

– Wypij herbatę, Elise – zasugerowała spokojnie Danielle, jak gdyby nigdy nic zmieniając temat. Obeszła kuchenny stół, na chwilę przystając przy dziewczynie i na krótką chwilę zaciskając dłoń na jej ramieniu. – Zajrzę do niego. To nie wygląda za dobrze, ale mogę ci obiecać, że wszystko będzie w porządku – rzuciła na odchodne.

Dopiero chwilę po tym, jak Elise została sama, uświadomiła sobie, że staruszka znała jej imię – i to pomimo tego, że ani razu o nie nie zapytała.

Isabella

Wdech, wydech. Wdech…

Świetnie. Teraz jeszcze musiała powtórzyć to jakieś milion razy w nadziei, że zdoła się uspokoić. Chwilowo nie pomagało, ale Bella wciąż miała nadzieję. W końcu ta umierała ostatnia, czyż nie?

Z drugiej strony ta, którą mogłaby spróbować nakierować na przekonanie, że rozmowa z bratem przebiegnie bezproblemowo, zginęła już dawno temu. Bezpowrotnie i w okrutnych męczarniach, warto dodać. Właśnie dlatego wampirzyca po raz kolejny ograniczyła się wyłącznie do nerwowego obracania pożyczonej od Lany komórki w rękach, nim ostatecznie schowała telefon z powrotem do kieszeni.

Jutro. Mogła przecież spróbować jutro.

Wywróciła oczami. Odkładała kontakt z rodziną, ale ta metoda na dłuższa metę prowadziła donikąd. Przecież dobrze wiedziała, że Caine odchodził od zmysłów, a Alona jak nic przechodziła samą siebie. Co więcej, byli jeszcze rodzice, którym Bella też była coś winna. Och, nie wątpiła, że sama również zamartwiałaby się, gdyby nie miała pewności co do losów któregoś ze swojego rodzeństwa albo dziecka. Tchórzyła, bardziej obawiając się konsekwencji i nadchodzącej kłótni, ale nawet wiedząc to, wciąż znajdowała kolejne dziecinne wymówki, by przeciągnąć wszystko w czasie.

W rzeczywistości nie istniał żaden powód, by dalej przebywała w rezydencji Salvadorów. Już nie potrzebowała ani Opiekuna, ani spokoju. Co więcej za każdym razem, kiedy przypadkiem mijała się z Marco, czuła się jak intruz, choć nie wątpiła, że mężczyzna nie robił tego specjalnie. Zawsze witał się, kiedy na siebie wpadali, czasem nawet silił się na uśmiech, ale…

Bella zacisnęła powieki, czując cisnące się do oczu łzy. Eveline. To wciąż do niej nie docierało, ale już przestała zaprzeczać. Oczywiście miała dziesiątki pytań, jednak nie odważyła się ich zadać. Nie po tym, jak Lana lakonicznie wyjaśniła jej, że owszem, Marco związał się z dziedziczką Nightów – dokładnie tą, która mieszkała po sąsiedzku, z którą dziewczyna tak bardzo chciała się zaprzyjaźnić i która niejako uratowała jej życie, przyczyniając się do pojawienia Belli w domu Salvadorów. Nie miała pojęcia, jak do tego doszło, ale nie chciała pytać. Nie, kiedy stało się dla niej jasne, że wydarzyło się coś bardzo, ale to bardzo złego.

Straciła Eve. I to zanim w ogóle zdążyła się do niej zbliżyć tak bardzo, jak mogłaby tego oczekiwać.

Mimo wszystko nie czuła, by mogła uczestniczyć w żałobie Marco. Miała raczej poczucie, że niepotrzebnie zmuszała go do trzymania emocji na wodzy i zbędnych integracji, kiedy już na siebie wpadali. Musiała wrócić do siebie i jakoś znieść zamieszanie, które jak nic miały zapoczątkować okoliczności jej przemiany.

Zarzuty, które postawił jej Liam, były jak najbardziej słuszne. Oczywiście, że próba ograniczenia się wyłącznie do pomocy Michaela, pozostawała z góry skazana na niepowodzenie. Bella wiedziała, że ryzykuje, a jednak chciała spróbować, gdy tylko nabrała pewności, że właśnie skończył jej się czas. Umowa, którą zawarła z rodzicami, a która niejako warunkowała możliwość życia na własną rękę poza rodzinnym domem, wyglądała zupełnie inaczej. Miała wrócić, gdy tylko nadejdzie ten moment i przeprowadzić wszystko zgodnie z właściwą procedurą. Wtedy nie musiałaby martwić się ani o wampirzą krew, ani żadną inną, a na pewno nie skończyłaby pod opieką obcego mężczyzny, zmuszając go do przejęcia obowiązków, które zdecydowanie nie były mu na rękę.

Tym Belli nie zaskoczyło, że jej samozwańczy Opiekun wydawał się omijać ją szerokim łukiem. Już pierwszego dnia, kiedy to z pomocą Lany zdołała doprowadzić się do porządku, odniosła wrażenie, że Liamowi na rękę była możliwość przekazania „problemu” komuś innemu. Co prawda wciąż jeszcze podzielił się z nią krwią, ale nic ponadto. Później nie musiał zdobywać się nawet na to. Tym lepiej, bo na samo wspomnienie każdego krwawiącego śladu, który podczas przemiany pozostawiła na jego ciele, czuła wyłącznie narastające wyrzuty sumienia.

Niemniej chciała podziękować. Po raz ostatni, jeśli faktycznie miała z czystym sumieniem wrócić do siebie.

Nogi same powiodły ją na korytarz. Ruszyła przed siebie, czując się prawie jak pierwszego dnia po przebudzeniu, kiedy tak naprawdę nie zastanawiała się nad kierunkiem, który powinna obrać. Co prawda błądzenie po obcym domu nie brzmiało jak dobry pomysł, ale nie chciała o tym myśleć. Dużo prościej było po prostu zaufać impulsowi.

Z powątpiewaniem spojrzała na pozasłaniane okna. Zdążyła przywyknąć do nowego trybu dnia, zwłaszcza że jej organizm wydawał się w pełni do niego dostosowany. Czuła, że na zewnątrz było jasno, a dające się we znaki zmęczenie jedynie ja w tym utwierdziło. Wiedziała, że bardziej doświadczone wampiry potrafiły w skrajnych przypadkach precyzyjnie określić godzinę, jednak sama nie czuła, by mogła pokusić się o coś takiego. Wiedziała jedynie, że było po wschodzie – a więc późno… albo wcześnie, zależnie od perspektywy.

Własne kroki wydały jej się nienaturalnie głośne, zwłaszcza gdy porównała je ze sposobem poruszania Lany. Nad tym też musiała popracować, ale…

– Mogę wiedzieć, co tu robisz?

Zatrzymała się gwałtownie, niemal potykając o własne nogi. Natychmiast się odwróciła, mimowolnie spinając w odpowiedzi na obecność Liama. Jasne, chciała go poszukać, ale kiedy przyszło co do czego, po prostu stanęła przed nim, gorączkowo szukając odpowiedzi na zadane pytanie.

– Nie mogę zasnąć – rzuciła wymijająco. To była naciągana teoria, ale nawet jeśli wampir to zauważył, zachował wszelakie uwagi dla siebie. – W zasadzie… Możemy porozmawiać? – wypaliła, nim zdążyła ugryźć się w język.

– Porozmawiać…

Prawie natychmiast pożałowała swoich słów. W nerwowym geście skrzyżowała ramiona na piersi, bezskutecznie próbując nad sobą zapanować. Nie żeby spojrzenie, którym obdarował ją Liam, cokolwiek ułatwiało. Miała wrażenie, że patrzył na nią tak, jakby widział ją po raz pierwszy. Zupełnie jakby to, że po tym wszystkim mogłaby chcieć zamienić z nim chociaż kilka zdań, było czymś co najmniej niespodziewanym.

Przez moment myślała, że ją zignoruje. W duchu odliczając kolejne sekundy, mimowolnie wzdrygnęła się, kiedy mężczyzna w końcu ruszył w jej stronę.

– Przejdźmy się, skoro tak ci na tym zależy – rzucił jakby od niechcenia, skinieniem wskazując odpowiedni kierunek.

Potrzebowała chwili, by zareagować na jego słowa. W zasadzie Liam zdążył oddalić się o kilka kroków, nim otrząsnęła się na tyle, by jednak ruszyć za nim, a co dopiero się z nim zrównać. Co prawda nie narzucił żadnego skomplikowanego tempa, poruszając się niewiele szybciej od człowieka, ale Bella wciąż próbowała przywyknąć do możliwości, które dawało jej to dziwne, wciąż pod wieloma względami obce ciało.

Zawahała się, przez chwilę świadoma wyłącznie przeciągającej się ciszy. Dyskretnie zmierzyła Liama wzrokiem, próbując ocenić, w jakim był nastroju. Mimochodem zauważyła, że wciąż wyglądał na zmęczonego, choć nie aż tak bardzo jak wtedy, gdy w pełni świadomie przyjrzała mu się po raz pierwszy. Chciała założyć, że już doszedł do siebie, zwłaszcza odkąd przestała spijać jego krew, ale mimo wszystko…

– Wiesz… – Wampir rzucił jej bliżej nieokreślone spojrzenie. Spuściła wzrok, zmieszana tym, że mógłby przyłapać ją na przyglądaniu mu się. – Zasadniczo doceniam milczenie, ale to trochę przeczy chęci rozmowy, o którą poprosiłaś. Tak tylko mówię – zauważył i zabrzmiało to niemal… pogodnie.

Bella nerwowo przygryzła dolną wargę. Miał rację, oczywiście, a jednak kiedy przyszło co do czego, sama nie była pewna, od czego powinna zacząć. Wszystkie pytania, które do tej pory ją dręczyły, w niejasnych okolicznościach zniknęły, pozostawiając po sobie wyłącznie pustkę w głowie…

Poza jednym.

– Ja… – Odchrząknęła, po czym jednak spojrzała Liamowi w oczy. – Chciałam jeszcze raz podziękować. To na początek i… Och, chciałabym wiedzieć, dlaczego to zrobiłeś.

Dobry wieczór! Jest po północy, ale to nic. Właśnie wracam na nocki i uwierzcie mi, cieszę się jak dziecko, bo dopiero teraz zaczynam normalnie funkcjonować. Zwykle z pozytywnymi skutkami dla pisania, no ale zobaczymy jak to wyjdzie… Hm, czy ktoś poza mną stęsknił się za Liamem? ;>