☾ Rozdział XXI

Isabella

Pożałowała swoich słów, ledwo tylko pozwoliła im rozbrzmieć. Natychmiast zorientowała się, że Liam się spiął – tylko na chwilę, ale to wydało jej się wystarczająco wymowne. Fakt, że nawet na nią nie spojrzał, w odpowiedzi przyspieszając kroku, również okazał się dość jasnym komunikatem.

Mimo wszystko nie wycofała się. Nie miała problemu z tym, żeby dotrzymać mu kroku, nawet jeśli na początku wytrącił ją z równowagi. Poczuła się dziwnie, kiedy tak szli w ciszy, ona czekając na wyjaśnienia, ale starała się nad tym nie zastawiać. Chciała zrozumieć. Wystarczająco długo zbierała się na rozmowę z kimś, komu najpewniej zawdzięczała życie.

– Wystarczy, że podziękowałaś – mruknął w końcu wampir. Bella spojrzała na niego z niedowierzaniem, przez moment bliska tego, żeby nerwowo się roześmiać. Żartował sobie? – Nie ma sensu zadręczać się rzeczami, które i tak nie mają znaczenia.

– Nie mają znaczenia? – powtórzyła, nie kryjąc zdenerwowania. – Ale…

– Zachowałaś się nieodpowiedzialnie, co już ustaliliśmy. Miałaś to szczęście, że akurat byłem obok, bo przy dwójce niedoświadczonych ludzi… Cóż, sama pewnie się domyślasz. – Liam wzruszył ramionami. – Przemiana dobiegła końca. Żyjesz i tego się trzymajmy.

Ale to wciąż nie była odpowiedź na jej pytanie. Może gdyby wciąż przelewała mu się w rękach, spragniona wyłącznie krwi, przyjęłaby takie wyjaśnienia bez większych protestów. Nie wątpiła, że takie rozwiązanie byłoby Liamowi na rękę, choć nie miała okazji bliżej go poznać. Nie zmieniało to jednak faktu, że miała oczy. Och, no i intuicję, zwykle z łatwością rozpoznając osoby, z którymi miałaby szansę się zaprzyjaźnić. Tak było z Eve, którą z miejsca obdarzyła sympatia, nawet jeśli dziewczyna nie sprawiała wrażenia najbardziej towarzyskiej osoby na świecie.

Bella w pośpiechu odrzuciła od siebie myśl o przyjaciółce, nie chcąc prowokować łez. Czuła, że jej towarzysz bez wahania wykorzystałby okazję, żeby ją zostawić, a na to nie zamierzała pozwolić. Nie, póki…

Póki co?

Potrząsnęła głową. Musiała z nim porozmawiać. Tak po prostu. Po sposobie, w jaki właśnie ją potraktował, tym wyraźniej czuła taką potrzebę.

– Chcesz omówić coś jeszcze, czy już skończyliśmy? – zapytał niemalże uprzejmym tonem Liam, ale po jego tonie zorientowała się, że oczekiwał tylko jednego: żeby jak najszybciej oddaliła się w przeciwnym kierunku.

Niedoczekanie twoje…

– Jeszcze nawet nie zaczęliśmy! – obruszyła się, próbując zapanować nad brzmieniem głosu. Siliła się na stanowczy ton, ale coś w tym wampirze sprawiało, że ten okazał się prawdziwym wyzwaniem. – Dla mnie to ma znaczenie. Chcę zrozumieć – nie dawała za wygraną.

– Niby co? Pomogłem ci przejść przemianę, o której dobrze wiedziałaś, że nadejdzie. Ja jakoś nie pytam o lekkomyślne zignorowanie tematu, choć mógłbym się założyć, że od dziecka byłaś do tego przygotowana. Oczywiście, to było głupie, aczkolwiek…

– I dlatego na każdym kroku mi to wypominasz? – zniecierpliwiła się.

Liam zatrzymał się gwałtownie, błyskawicznie zwracając w jej stronę. Zesztywniała, co najmniej zaskoczona jego reakcją. Wzburzenie na moment ustąpiło miejsca wątpliwościom, zwłaszcza gdy mężczyzna z uwagą zmierzył ją wzrokiem. Był od niej wyższy – wystarczająco, by poczuła się nieswojo, kiedy tak spoglądał na nią z góry. Choć jego sylwetka nie wyróżniała się niczym szczególnym, Bella nie mogła powiedzieć, że miała przed sobą kogoś słabego. W zasadzie spoglądając na swojego samozwańczego Opiekuna, poczuła się co najmniej nieswojo. Miała wrażenie, że stoi przed nią ktoś wiekowy, kto przeżył o wiele więcej, niż mogłaby przypuszczać. Takie zjawisko nie było niczym nowym, kiedy obracało się pośród nieśmiertelnych, ale mimo wszystko w przypadku tego mężczyzny okazało się zaskakująco wyraziste.

Napięła mięśnie, niemalże siłą zmuszając się do pozostania w miejscu. Wciąż pełna sprzecznych uczuć, spojrzała mu w oczy. Mogła tylko zgadywać, co wyrażały jej własne, podczas gdy te Liama pozostały po prostu… nieprzeniknione.

– Do diabła… – wyrwało mu się. W roztargnieniu przeczesał ciemne włosy palcami. – Z pokolenia na pokolenie jesteście coraz bardziej bezczelni.

– Zadawanie pytań to coś złego?

Przez twarz wampira przemknął cień.

– Teoretycznie nie – przyznał wymijająco. – Tyle że właśnie uwzięłaś się na mnie, chociaż nie jestem ci niczego winny. Ty mnie również. – Jego oczy rozszerzyły się nieznacznie, jakby coś sobie uświadomił. – Tego się obawiasz? Nie zrobiłem tego dla korzyści, jeśli to akurat przyszło ci do głowy. Przysługa ze strony twojej rodziny też jest mi zbędna. Uznajmy to za jednorazowy incydent, to wszystko.

Otworzyła i zaraz zamknęła usta, zaskoczona jego tokiem myślenia. W zasadzie ani przez moment nie przyszło jej do głowy, że mogłaby być mu coś winna. Nie w taki sposób. Nie chodziło już nawet o to, że zgodnie z założeniami, to zwykle Opiekun wprowadzał przemienionego w wampirze życie. Nie oczekiwałaby po tym mężczyźnie aż takiego poświęcenia, zwłaszcza że już i tak zrobił dość. Wystarczyło, że wciąż nawiedzały ją co prawda odległe, ale wciąż obecne wspomnienia tych wszystkich ran, które osobiście mu zadała, kiedy pozwalał jej się kąsać. Na szczęście nie pozostał nawet ślad, ale to nie zmieniało najważniejszego – nie miała prawa oczekiwać od Liama niczego więcej. Egzekwowanie od niego innych obowiązków standardowego Opiekuna nie wchodziło w grę.

Bella mogła tylko zgadywać, jakimi prawami rządził się świat wiek temu albo jeszcze wcześniej. Sama miała zaledwie dwadzieścia pięć lat, o przeszłości słuchając co najwyżej od bliskich, choć i ci nie byli w temacie zbyt wylewni. O pewnych rzeczach i tak się nie mówiło, zwłaszcza odkąd doszło do konfliktu, a większość znamienitych rodów upadła. Zupełnie jakby wspominanie o złych rzeczach mogło sprowadzić nieszczęście również na nich. Takie podejście dręczyło ją od zawsze, wydając się być raczej prośbą o marny koniec. Od zawsze uważała, że chowanie pod kloszem wcale nie należało do najrozsądniejszych posunięć. Nie, odcinanie się od zagrożenia, nigdy nie było rozsądne, szczególnie gdy przy okazji pozbywało się szansy na poznanie metod walki.

Tak czy siak, o przeszłości wiedziała niewiele. Co najwyżej tyle, że starsze wampiry potrafiły być irytująco dumne i wciąż nastawione na spoglądanie na świat przez pryzmat czasów, w których przyszło im przyjść na świat. Mogła tylko zgadywać, czy Liam wywodził się z jakiegoś starego rodu, czy może został przemieniony w bardziej specyficznych warunkach. Oczywiście nie zamierzała go o to pytać, choć nie mogła zaprzeczyć, że jakaś jej cząstka się nim fascynowała. W końcu – jakby nie patrzeć – to dzięki jego krwi zyskała nieśmiertelność.

– Nie o to mi chodziło – przyznała, uciekając wzrokiem gdzieś w bok. – Chociaż to nie tak, że nie jestem wdzięczna. A moja rodzina…

– Już poznałem twojego brata. Zostańmy przy tym jednym spotkaniu, jeśli łaska. Powiedzmy, że… jego pojęcie wdzięczności nie do końca do mnie przemawia – dodał z nieco gorzkim uśmiechem Liam. – Ale w porządku. Ja nie oczekuję niczego od ciebie, ty ode mnie. Żyjesz. Uznaj to za pozytywne zrządzenie losu, jeśli tak ci wygodniej.

Gdyby to w ogóle było takie proste…!

Ale dla niego najwyraźniej było, o czym przekonała się, kiedy bezceremonialnie spróbował ją wyminąć. W pierwszym odruchu przepuściła go, wciąż zaskoczona sposobem, w jaki zdecydował się ująć sprawę. Potrzebowała chwili, żeby ruszyć się z miejsca, choć sama nie potrafiła stwierdzić, czego oczekiwała. Skoro Liam nie palił się do odpowiedzi na jej pytanie, najpewniej traciła czas, ale…

– Czekaj! – Skrzywiła się, sama zaskoczona tym, że zdecydowała się podnieść głos. – To wciąż nie jest odpowiedź. Ja przecież nie…

Urwała, bo w tym samym momencie wampir zwrócił się ku niej. Przemieścił się błyskawicznie, choć dzięki wyostrzonym zmysłom nie miała problemów z prześledzeniem jego ruchów. Mimo wszystko zaskoczył ją, sprawiając, że z miejsca zapragnęła się wycofać. Cała zesztywniała, gdy dłonie mężczyzny zacisnęły się na jej ramionach – nie na tyle, by pogruchotać Belli kości, ale wciąż wystarczająco mocno, by to okazało się nieprzyjemne.

Tym razem Liam nie wyglądał ani na rozbawionego, ani nawet zmęczonego. W jego spojrzeniu doszukała się wyłącznie irytacji. Och, oraz niepokojącego błysku, który z miejsca sprawił, że zapragnęła się ewakuować. To nie tak, że w ogóle brała pod uwagę fakt, że mógłby zrobić jej krzywdę, ale…

– Dość – wycedził przez zaciśnięte zęby. Ich spojrzenia na moment się spotkały i odniosła wrażenie, że coś w wyrazie jego twarzy złagodniało, ale nie poczuła się dzięki temu lepiej. Wręcz przeciwnie. – Chcesz pierwszej lekcji w tym świecie? W porządku. Ujmę sprawę krótko: milczenie jest złotem. Och, a poza tym zasada ograniczonego zaufania sprawdza się zawsze, zwłaszcza jeśli masz do czynienia z nieśmiertelnymi. Przyswój to sobie, skoro nie zrobiłaś tego przez te wszystkie lata. Prowokowanie kogoś, kogo nawet nie znasz, to bardzo zły pomysł, dziecino.

Słuchała, wciąż niespokojnie spoglądając mu w oczy. Uścisk na ramionach nieznacznie zelżał i może nawet zdołałaby się oswobodzić, ale nie odważyła się ruszyć. Trwała w bezruchu, przez chwilę świadoma wyłącznie trzepoczącego się w piersi serca. Czuła się niewiele lepiej od człowieka, prawie jak w rodzinnym domu, kiedy raz w istocie przypadkiem sprowokowała jednego z gości ojca. Nie miała co prawda poczucia, żeby zrobiła coś złego, po prostu przez nieuwagę wpadając na jednego mężczyzn w korytarzu, ale to wystarczyło. Bella po dziś dzień pamiętała błysk gniewu i poczucie, że gdyby nie błyskawiczna interwencja Caine’a, nieznajomy tamtego wieczora rozerwałby jej gardło.

Obserwując wzburzonego Liama, znów to poczuła. Różnica polegała na tym, że nie miała przy sobie nikogo, kto stanąłby w jej obronie. W zasadzie… Czy w ogóle powinna tego oczekiwać? Teraz sama mogła się bronić, jednak wcale się tak nie czuła. Niemoc okazała się gorsza niż cokolwiek innego, zaś słowa wampira i sposób, w jaki ten na nią patrzył, jedynie utwierdziły Bellę w przekonaniu, że przemiana nie zmieniła niczego. W oczach kogoś takiego jak Liam, wciąż pozostawała niewiele silniejszym od człowieka dzieckiem.

Chciała coś powiedzieć. Zrobić, choćby tylko po to, żeby zaprzeczyć niechcianej myśli, która nagle pojawiła się w jej głowie, ale nie potrafiła się ruszyć. Ostatecznie skapitulowała, bezradnie zwieszając głowę. Toczenie dalszego pojedynku na spojrzenia nie brzmiało jak najrozsądniejsze posunięcie w tej sytuacji.

– Ja… Wybacz, proszę. – Głos Liama doszedł do niej jakby z oddali. Tym razem zabrzmiał łagodniej, zaraz też wycofał się, jakby z opóźnieniem pojmując, że się zapędził. Bella nie ruszyła się nawet o milimetr, z uporem wpatrując się w posadzkę. – Nigdy więcej tego nie rób.

– Przepraszam.

Powiedziała to tak cicho, że równie dobrze mogłaby poruszyć wargami. Mogła tylko zgadywać, czy usłyszał, zresztą to nie miało dla niej znaczenia.

Co było z nim nie tak? Albo z nią, skoro tego nie rozumiała? Nie miała pewności. Pustka w głowie dawała jej się we znaki, równie intensywna, co i wciąż targające wampirzycą wątpliwości. Nie odważyła się unieść głowy, nie chcąc sprawdzać, w jakim nastroju tak naprawdę był jej rozmówca. Wystarczyło, że utwierdziła się w przekonaniu, że Liam zdecydowanie nie należał do osób, które oczekiwały czyjegokolwiek towarzystwa. Wtedy zrozumiała, że jego obowiązek w istocie skończył się w chwili, w której odzyskała siły – i to pod każdym możliwym względem.

– Jeśli chodzi o twoje pytanie… Skoro tak bardzo ci na tym zależy, proszę bardzo: bo szkoda byłoby skazać na śmierć kogoś, w czyich żyłach krąży czysta krew – rzucił jeszcze wampir. Tym razem zabrzmiał spokojnie, prawie jakby dyskutowali o pogodzie. Jakby to, jak potraktował ją chwilę wcześniej, w ogóle nie miało miejsca… – Zakładam, że sama trafisz do pokoju. Miłego dnia, Isabello.

Podejrzewała, że odszedł, ale i tak nie od razu zdecydowała się to sprawdzić. Dopiero po dłuższej chwili poderwała głowę, utwierdzając się w przekonaniu, że została sama. Z powątpiewaniem spojrzała w ślad za wampirem, wciąż czując się tak, jakby ktoś zdzielił ją z całej siły po głowie. A potem dodatkowo prosto w żołądek, choć może mogła się tego spodziewać. W końcu sama poprosiła, żeby wyjaśnił jej swoje motywy.

Czysta krew… Oczywiście. Dobrze wiedziała, że w którymś momencie wampiry częściej powstawały poprzez śmierć i zmartwychwstanie, nie zaś geny. Takich jak ona zostało bardzo niewiele, co w teorii powinno być powodem do dumy, ale Bella wcale tak tego nie odbierała. Nie czuła się ani trochę wyjątkowa, zaś myśl, że ktokolwiek zlitował się nad nią tylko dlatego, że nosiła odpowiednie nazwisko…

Zacisnęła usta. Powoli wyprostowała się, niemalże siłą zmuszając do tego, żeby przestać drżeć.

Bez znaczenia. To naprawdę nie miało żadnego znaczenia. Przecież i tak nie miała tutaj zostać dłużej niż to konieczne, prawda? Musiała wrócić do domu, a odbyta dopiero co do domu jedynie utwierdziła ją w przekonaniu, że powinna.

 ☾

Przez jakiś czas krążyła korytarzami, nie wyobrażając sobie powrotu do sypialni. Co prawda w pewnym momencie zmęczenie zaczęło dawać jej się we znaki, ale Bella z uporem je ignorowała, nie wyobrażając sobie, że miałaby tak po prostu zamknąć oczy. Wiedziała, że jako młody wampir była o wiele bardziej wrażliwa na wpływ słońca, ale również to nie uznała za argument wystarczający, żeby się położyć. Wolała poczekać, aż senność osiągnie apogeum, dzięki czemu mogłaby zasnąć niemal od razu, nie obawiając się zbędnych myśli albo złych snów.

Mimo wszystko błądzenie po opustoszałym, zbyt wielkim domu, okazało się pod każdym względem przygnębiające. Żałowała, że Lana najpewniej spała, choć zarazem zazdrościła wampirzycy spokoju ducha. Och, albo doświadczenia, bo szczerze wątpiła, by kobieta pozostawała aż tak obojętna na wszystko, co się wydarzyło. Jeśli wierzyć temu, co wspominała na temat nocy, którą Bella spędziła na wpół przytomna i skulona pod łóżkiem…

Nie. Nie chciała o tym myśleć.

Bardziej wyczuła niż faktycznie zauważyła, że ma towarzystwo. Wciąż przywykała do tych nowych, zbyt czułych zmysłów, czasami mając wrażenie, że te próbowały podsunąć jej wszystko na raz. W pierwszym odruchu spięła się, obawiając, że jakimś cudem znów napatoczyła się na Liama, ale prawie natychmiast uświadomiła sobie pomyłkę.

Postacią, która przyczaiła się przy jednym z zasłoniętych okien, okazał się Marco. Siedział nieruchomo, skryty we wnęce okiennej, obojętnie spoglądając w przestrzeń. Zupełnie jakby świt zastał go właśnie w takiej pozycji, a sam wampir nawet nie zauważył, że automatycznie zamykające się żaluzje opadły, by chronić go przed słońcem. Bella zawahała się, przez moment niepewna, czy właśnie nie wpadła z deszczu pod rynnę. To, że ten mężczyzna mógłby nie życzyć sobie towarzystwa, wydało jej się bardziej oczywiste niż w przypadku Liama, chociaż…

– Nie obrażę się za to, że tutaj jesteś – oznajmił ze swojego miejsca Marco. Dziewczyna aż podskoczyła, zaskoczona spokojnym brzmieniem jego głosu. – Wybacz. Po prostu myślisz za głośno.

– No, tak… – Z niedowierzaniem potrząsnęła głową. Musiała nad sobą zapanować, tym bardziej że już się tego uczyła. Zbyt wiele razy słyszała podobne uwagi w rodzinnym domu, by ryzykować regularne naruszanie prywatności.  – Przepraszam. Ja tylko…

– Nie musisz się spinać. Mętlik w głowie też jest naturalny – zapewnił wampir, przenosząc na nią spojrzenie lśniących, intensywnie niebieskich oczu. Uśmiechnął się, choć przyszło mu to z wyraźnym trudem. – Potrzebujesz czegoś? Możesz śmiało prosić. Mnie również, skoro wszyscy śpią – dodał, siląc się na uprzejmość.

Z wolna podeszła bliżej, wciąż z uwagą go obserwując. Wyglądał gorzej niż w kuchni, kiedy zobaczyła go po raz pierwszy. Wydawał się wyjątkowo blady i to nawet jak na wampira. Co prawda nie na tyle, by pomyślała, że się głodzi albo doszła do jakichkolwiek innych niepokojących wniosków, ale jednak. W ostatnim czasie widywała go zbyt mało i krótko, by wyrobić sobie jakąkolwiek opinię, ale przypatrując się Marco Salvador, na myśl nasuwało jej się tylko jedno określenie: głęboki smutek.

Z drugiej strony, już nie czuła względem wampira dystansu. Wręcz przeciwnie, choć sama nie potrafiła stwierdzić, skąd brała się sympatia, którą w niej wzbudzał – z tego, że faktycznie wydawał się miły, czy może świadomości, że…

– Powiesz mi, jak się poznałyście?

Aż się wzdrygnęła. W roztargnieniu spojrzała na Marco, wciąż zaskoczona pytaniem. Przez chwilę zaczęła się obawiać, że myśli wciąż wymykały się jej spod kontroli, prowokując go, choć zdecydowanie nie miała tego w planach, ale coś w wyrazie twarzy mężczyzny utwierdziło ją w przekonaniu, że to nie tak. Pytał, bo najwyraźniej tego właśnie chciał.

– Och, my… Jesteśmy… Byłyśmy sąsiadkami. – Bella wysiliła się na blady uśmiech, chociaż miała wrażenie, że wyszedł jej z tego jakiś grymas. Użycie czasu przeszłego również wydawało się co najmniej nienaturalne. Czuła się, jakby przemawiała w jakimś obcym języku. – Mam małą stadninę obok domu Nightów i… Wiesz, naprawdę się ucieszyłam, kiedy okazało się, że ktoś wprowadził się obok. Ona chyba mniej, kiedy wpadłam się przywitać, ale ostatecznie mnie nie pogoniła. Chyba sukces, no i prawie udało mi się zaprosić ją na sernik, więc… – Urwała, nagle zawstydzona. – Znów gadam za dużo. I od rzeczy. I…

Przyłożyła dłoń do ust, próbując się powstrzymać. Zwykle tak się zachowywała, zwłaszcza gdy emocje zaczynały wymykać się spod kontroli. Co prawda przy Liamie nie poczuła się aż tak swobodnie, by zacząć paplać, w szczególności gdy ten ot tak stracił cierpliwość, ale Marco… Przy nim to okazało się zaskakująco proste.

Wampir spojrzał na nią z zaciekawieniem, w końcu się ożywiając. Co prawda Bella wciąż czuła przede wszystkim przygnębiający smutek, ale…

– Chyba rozumiem – ocenił, kolejny raz wprawiając dziewczynę w konsternację. A co to niby miało…? – Tym bardziej żałuję, że nie poznaliśmy się w innych okolicznościach.

Nie potrafiła znaleźć sensownej odpowiedzi, więc po prostu skinęła głową. Zresztą co miała mu powiedzieć? W gruncie rzeczy pozostawali sobie obcy, nawet jeśli Bella miała wrażenie, że mogliby się porozumieć – i to nie tylko przez wzgląd na Eveline.

To wcale nie tak, że nie przedstawiła mi swojego chłopaka…

Uścisk w gardle wrócił, choć próbowała go ignorować. Wciąż trwała u boku Marco, nie mogąc pozbyć się wrażenia, że oboje balansowali gdzieś na granicy czegoś, czego nawet nie potrafiła nazwać. Wiedziała za to, że właśnie pojawiła się między nimi nić porozumienia, choć nie potrafiła określić, czy to dobrze, ta zresztą wydawała się zbyt świeża i krucha, by ryzykować jej zniszczenie.

Może powinna się wycofać. Tak dla pewności, by znów wszystkiego nie zepsuć. Gdyby powiedziała o słowo za dużo albo nieudolnie zaczęła pocieszać…

– Pójdę już – zadecydowała, nerwowo przestępując z nogi na nogę. – Nie chciałam przeszkodzić, naprawdę. No i jest późno… Znaczy wcześnie. – W nerwowym geście zaczęła nawijać kosmyk włosów na palec. – Rany, jakie to dziwne… Tak czy siak – zreflektowała się pospiesznie – idę się położyć. Nie chcę nic sugerować, ale ty też powinieneś.

– Tak… Pewnie tak. – Marco rzucił jej bliżej nieokreślone spojrzenie. – Dziękuję za miłą rozmowę.

Zawahała się. Brzmiał szczerze, ale kto go tam wiedział. Może po prostu bywał milszy od Liama, jeśli chodziło o ukrywanie zniecierpliwienia.

Wciąż o tym myślała, z wolna wycofując się w głąb korytarza. Tym razem zamierzała udać się wprost do pokoju, nawet jeśli wciąż nie wyobrażała sobie tego, że miałaby zasnąć. Z drugiej strony, może w końcu zmęczenie miało zrobić swoje.

Zdążyła odejść zaledwie kilka kroków, kiedy za plecami usłyszała spokojny głos Marco:

– Ach… Bello? – mruknął, więc w pośpiechu się odwróciła. – Nie przejmuj się Liamem. Zwykle nie ma złych intencji, nieważne co mówi… Och, no i pamiętaj, że jesteś tutaj mile widziana tak długo, jak tylko potrzebujesz. – Wampir poruszył się, w końcu podrywając na równe nogi. Miała wrażenie, że się zachwiał, ale prawie natychmiast odzyskał pion. – Jakiekolwiek masz plany… Cóż, wierzę, że będziesz chciała wziąć udział w jej pogrzebie. Pomyślałem, że… to dobry pomysł. A może to po prostu ja tego potrzebuję.

Nie dodał niczego więcej, ale nie musiał. W zamian po prostu skinął jej głową i w pełni ludzkim krokiem oddalił się w swoją stronę.

Hm… Dzisiaj wyjątkowo chyba nie mam nic do dodania. Co najwyżej tyle, że rozdział pisało mi się wyjątkowo lekko. Poza tym to mój mały łącznik przed czymś bardziej konkretnym. Enjoy! :D