☾ Rozdział II

Marco

Padało, ale to nie robiło mu nawet najmniejszej różnicy. Czuł wilgoć i chłód, jednak i to było mu obojętne. Już nie pamiętał, czym tak naprawdę były ludzkie słabości, różnice temperatur albo niedogodności, które w jakikolwiek sposób mogły wiązać się z pogodą. Przestał ich doświadczać z chwilą, w której dawne życie – to pierwsze, niedoskonałe i tak bardzo odległe… – odeszło w zapomnienie, pochłonięte przez noc, która od tamtej chwili miała stanowić jego codzienność. Czasami wciąż miał wątpliwości co do tego czy to dobrze, czy źle, ale na dłuższą metę to nie miało znaczenia, a Marco przywykł do wprawnego ignorowania kwestii, które z łatwością mogłyby wprawić go w konsternację.

Dookoła panowała cisza, przerywana jedynie rytmicznym szumem deszczu. Rozpadało się na dobre, aż przestał widzieć pojedyncze, dotychczas wirujące w powietrzu płatki śniegu – srebrzyste drobinki, które bez trudu był w stanie dostrzec na tle pociemniałego nieba. Pogoda nie była normalna, ale w Haven taki stan rzeczy stanowił ten element codzienności, którego należało się spodziewać. Nie chodziło po prostu o klimat, ale przede wszystkim o Nich, chociaż przynajmniej tymczasowo wszystko wskazywało na to, że w promieniu kilku kilometrów nie ma żadnej istoty, która powinna go zaniepokoić. Nie obawiał się napatoczyć na któregokolwiek ze swoich potencjalnych wrogów, w duchu wręcz prosząc się o kłopoty – jakąkolwiek okazję do walki, która (być może) dałaby mu sposobność do wyładowania emocji. Dawno nie czuł się tak bardzo wzburzony i podminowany, a narastający niepokój jedynie podsycała ta dziwna, nietypowa aura. Anomalie nie były niczym nowym, jednak to… W powietrzu dało się wyczuć coś bliżej nieokreślonego – rodzaj przejmującego napięcia, niczym cisza przed burzą, chociaż ta właśnie się rozpętała – a to znaczyło, że właśnie działo się coś ważnego, co miało wpływ również na Nich.

I na Niego.

Co takiego musiało się wydarzyć, by cała okolica doświadczyła tak intensywnej mieszanki emocji kogoś, kto z założenia pozostawał całkowicie wyzuty z człowieczeństwa?

Marco zaklął w duchu, po czym z wolna wzniósł głowę ku aksamitnie czarnemu, zasnutemu ciężkimi chmurami niebu. Nawet nie zamknął oczu, kiedy poczuł na twarzy wilgoć – grube krople padającego deszczu. Ciemne włosy jak na zawołanie zaczęły kleić się do czoła i policzków, ale to mu nie przeszkadzało, zresztą tak jak i przesiąknięte wilgocią ubranie. Czarny, długi płaszcz, który miał na sobie, wydawał się nieubłaganie ciągnąć go ku ziemi, jakby grawitacja nagle szczególnie upodobała sobie jego osobę, jednak na kimś, kto dysponował nieprzeciętną wręcz siłą, taki stan rzeczy nie zrobił najmniejszego wrażenia. Czekał na nagłe olśnienie albo choć nikłe oznaki utraconego spokoju, te jednak nie nadchodziły, a każda kolejna sekunda przybliżała go do wybuchu – niespodziewanego i całkowicie poza kontrolą. Rzadko doświadczał podobnej formy gniewu, choć jak każdy wampir w niezwykle impulsywny sposób reagował na emocje, często radząc sobie w sposób, który wielu śmiertelników uznałoby za okrutny. Cóż, oszukiwanie natury nigdy nie należało do mocnych stron nieśmiertelnych i chociaż Marco nie mógł zaprzeczyć, że często wymagał od siebie o wiele więcej, aniżeli mogło być to wskazane, w tamtej chwili naprawdę korciło go, by poszukać zaczepki – jakiejkolwiek okazji do tego, by bez chwili wahania i wyrzutów sumienia wyrzucić z siebie całą frustrację.

Wypuścił zbędne mu powietrze z płuc, po czym szybkim krokiem ruszył przed siebie, kryjąc się w cieniu. Mrok był mu posłuszny, skutecznie chroniąc go przed ludzkim wzrokiem ewentualnych gapiów, chociaż w Haven nie było co liczyć na szczególnie wiele zbłąkanych duszyczek, których jedynym zajęciem byłoby wgapianie się w okno. Nawet jeśli ktoś był na tyle zdesperowany i znudzony, by pokusić się o wyjrzenie na zewnątrz, nawałnica zrobiłaby swoje, pozwalając mu pozostać całkowicie niezauważonym. To była jedna z niewielu zalet takiej pogody, chociaż to i tak nie poprawiło mu nastroju – nie, skoro nie tylko on i jego pobratymcy korzystali z uroków pochmurnego nieba, zapewniającego im względnie spokojną egzystencję.

Gdzie, na wrota piekielne, znowu podziewa się Castiel?

Zacisnął dłonie w pięści, nie kryjąc irytacji. W pamięci wciąż miał rozmowę z Laną – nic nieznaczącą i niepozorną, a przynajmniej w ten sposób starał się o niej myśleć. Być może zaczynał być przewrażliwiony, ale od dawna nie czuł się aż do tego stopnia wzburzony jakąkolwiek sytuacją. Tak było w tym przypadku, a konieczność znalezienia brata nagle wydała mu się nader istotna. Swoją drogą, był gotów założyć się o wszystko, że Castiel jak zwykle doskonale się bawił, wykazując całkowity brak pomyślunku i delikatność papieru ściernego. Różnili się od siebie diametralnie, chociaż genów nie dało się tak po prostu oszukać; każdy z nich na swój sposób pozostawał niezwykle dumny i uparty, choć Marco zawsze zakładał, że zawsze był tym… bardziej ludzkim, jakkolwiek paradoksalne by się to nie wydawało. Cóż, w tamtej chwili zdecydowanie nie czuł się w taki sposób, zakładając raczej, że z niemniejszą przyjemnością przyszłoby mu rozerwanie kilku gardeł, gdyby tylko pojawiła się po temu sposobność.

Zawahał się na moment, po czym najzwyczajniej w świecie się dematerializował.

Przenoszenie się z miejsca na miejsce zawsze wymagało wysiłku, jednak przez wieki bycia nieśmiertelnym Marco zdążył opanować tę umiejętność niemalże do perfekcji. Kiedy uniósł głowę, już nie znajdował się w samym środku zawieruchy, ale w ciasnej, zdecydowanie nienależącej do miejsc urokliwych uliczce. Wciąż padało, ale wyniszczone, nachylone ku sobie budynki wystarczyły, by przynajmniej częściowo osłonić go przed zawieruchą. Mimowolnie skrzywił się, dzięki wyostrzonym zmysłom będąc w stanie wyczuć nieprzyjemny zapach fekaliów i alkoholu, chociaż właśnie tego się spodziewał. Gdzieś jakby z oddali doszła go głośna, klubowa muzyka, ale i to było do przewidzenia, a Marco nie musiał długo rozwodzić się nad tym, czy trafił we właściwe miejsce.

Nocny klub, który znał z widzenia (i słyszenia – a może zwłaszcza tak) znajdował się dwie uliczki dalej, ale nawet z odległości wampir był w stanie usłyszeć głośny, dudniący dźwięk, który miał imitować coś, do czego podobno dało się tańczyć. Nie po raz pierwszy przyszło mu do głowy, że ówczesny świat jest wyjątkowo dziwny i niezrozumiały, diametralnie różniąc się od czasów jego młodości. Zmieniło się wszystko, od roli kobiet i mężczyzn, poprzez stroje i upodobania, których chyba nigdy nie miał być w stanie pojąć. Tęsknił za okresem, w którym świat wydawał poruszać się o wiele wolniej, a ludzka kultura prezentowała poziom, którego po dziś dzień można było przeszłym pokoleniom zazdrościć. Tak było chociażby z kobietami, którym onegdaj zależało na tym, by prezentować się jako istoty niewinne, słodkie i inteligentne, dzięki czemu mężczyzna mógł pożądać nie tylko pięknego ciała, ale również wnętrza. Szczytem marzeń była sposobność ujęcia panny za rękę, o zakazanych pocałunkach w policzek nie wspominając. To sprawiało, że kobieta stanowiła swego rodzaju nagrodę – skarb, który pragnęło się zdobyć i o który należało dbać, służąc wybrance ramieniem, opieką i miejscem w sercu; to była prawdziwa miłość, a nie chwilowa mrzonka i sposobność do zaspokojenia fizycznych pragnień, w najmniejszym stopniu nie oddającym pełni tak złożonego, wyjątkowego uczucia.

Jakkolwiek by nie było, teraz ta kwestia wydawała się tak odległa i niepojęta, że sama myśl o przeszłości sprawiała, że Marco czuł się oderwany od rzeczywistości – niczym istota z innego świata; równoległy byt, który znalazł się w zupełnie niepasującym miejscu i czasie. Zmiany dotykały wampiry w równym stopniu, co i ludzi, bo w gruncie rzeczy wciąż byli do siebie podobni – oprawcy i ich ofiary; drapieżcy wywodzący się spośród zwierzyny łownej.

Marco przystanął w pół kroku, bez trudu wyczuwając czyjąś obecność. W pierwszym odruchu spiął się, instynktownie napinając mięśnie i nasłuchując, póki zmysły nie uświadomiły mu, że ma do czynienia z aż nazbyt znajomą osobą. Chwilę późnij doszedł go zdławiony, bez wątpienia kobiecy jęk i słodki zapach krwi, który sprawił, że bestia w nim jak na zawołanie dała o sobie znać. Skrzywił się, czując samoistnie wysuwające się kły; wibrowały łagodnie, domagając się tego, żeby zatopić je w pulsującej ciepłem tętnicy jakiejś żywej istoty i zaspokoić głód. Pragnienie było stałym elementem wampirzego życia, chociaż Marco już dawno przestał rozróżniać, kiedy w grę tak naprawdę wchodziła potrzeba krwi, a kiedy naturalna chęć mordu. Podejrzewał, że wielokrotnie on i jego pobratymcy zabijali dla sportu, by zaspokoić te najbardziej mroczne, zwierzęce odruchy. Potrzebowali bliskości śmierci, bo ta – zresztą tak jak i noc – była niczym ich matka; to z niej się wywodzili i to ona podążała za nimi przez całą egzystencję, niektórych przywodząc na skraj szaleństwa.

Wampir uniósł brwi, po czym powiódł spojrzeniem dookoła. Jego wzrok nie miał najmniejszego problemu z tym, żeby przedrzeć się przez mrok, ostatecznie koncentrując na zaciemnionym zaułku. Ledwo powstrzymał się przed wywróceniem oczu ku górze, dostrzegając dwie, splecione w ciasnym uścisku postacie. Jedna z nich była mu aż nazbyt znajoma, w przeciwieństwie do bladej, przemoczonej kobiety na widok której Marco skrzywił się i odsunął ze wstrętem.

– Do diabła, musisz wciąż to robić? – wyrwało mu się i to wystarczyło, żeby zwrócić na siebie uwagę obejmującego niewiastę Castiela.

Z gardła nieśmiertelnego wyrwał się ostrzegawczy, gniewny charkot. W ciemnościach zalśniła para czerwonych oczu, blask jednak prawie natychmiast przygasł, kiedy wampir uprzytomnił sobie, że wcale nie musi bronić… swojego posiłku. Szczere, niebieskie tęczówki zwęziły się nieznacznie, ostatecznie koncentrując się na Marco i – tak dla odmiany – wyrażając tylko i wyłącznie irytację. Castiel nie odezwał się nawet słowem, bez pośpiechu prostując się i odsuwając od siebie dziewczynę. Długie do pasa, farbowane na tleniony blond włosy śmiertelniczki kleiły się do jej odsłoniętej skóry, okalając bladą, wychudzoną twarz. Na sobie miała jedynie skąpą, czarną sukienkę, teraz częściowo rozerwaną i odsłaniającą o wiele więcej, aniżeli Marco mógłby sobie życzyć. Deszcz rozmazał ostry makijaż, przez co pod przymkniętymi oczami kobiety można było dostrzec ciemne plamy tuszu, skutecznie upodabniające ją do szopa pracza. W każdym innym wypadku mogłoby to wydawać się śmieszne, ale w mniemaniu wampira, kobieta lekkich obyczajów, którą na dzisiejszy wieczór upodobał sobie jego przyrodni brat, była co najwyżej godna pożałowania.

Nie odezwał się więcej nawet słowem, zresztą wątpił, żeby towarzyszka Castiela zdawała sobie sprawę z czyjejkolwiek obecności. Nie musiał widzieć jej oczu, żeby zorientować się, że najpewniej bardzo niewiele do nich dochodziło – być może za sprawą alkoholu i środku odurzających, a może interwencji obejmującego ją wampira. Marco zacisnął usta, mimowolnie wodząc wzrokiem po smukłym, odsłoniętym ciele blondynki. Gardło wciąż pozostawało nienaruszone, ale zarówno przedramiona, jak i nadgarstki czy uda pokrywały stosunkowo głębokie, wciąż krwawiące rozcięcia. Krople lodowatego deszczu obmywały całe ciało kobiety, mieszając się z posoką i znacząc jej skórę różowawymi, krwawymi smugami. Wyglądała jak siódme nieszczęście, czego bynajmniej nie dało powiedzieć się o samym Castielu, ten bowiem jak zwykle prezentował się nienagannie.

Wampir niedbałym ruchem wygładził przemoczoną marynarkę. Jak zwykle nosił się na czarno, nawet w tak nieciekawych warunkach atmosferycznych prezentując się wystarczająco dobrze, by wzbudzać zainteresowanie płci przeciwnej – i to zarówno w przypadku ludzkich, jak i nieśmiertelnych kobiet. Ciemne włosy miał w nieładzie, zwykle sterczące we wszystkie możliwe strony, jednak przez wilgoć oklapnięte i posklejane. Był wysoki i dobrze zbudowany, zresztą tak jak i Marco, chociaż w innych kwestiach różnili się od siebie diametralnie. I choć byli braćmi – każdy z innej matki – więzy rodzinne stanowiły dość luźną kwestię, zwłaszcza dla Castiela, dla którego bycie po części człowieczym synem z nieprawego łoża stanowiło prawdziwą katorgę.

– Jakbyś za mną nie chodził, nie musiałbyś mnie napominać – zauważył ze spokojem nieśmiertelny, rzucając Marco urażone spojrzenie. – Chcesz bliżej poznać się z Anną? Kiedy milczy, jest bardzo sympatyczna – rzucił z cierpkim uśmiechem, który nawet w minimalnym stopniu nie objął jego niebieskich oczu.

– Wydaje mi się, że ty już poznałeś ją wystarczająco dobrze. – Marco założył ramiona na piersi, po czym wymownie uniósł brwi. – Zresztą nie o to chodzi. Musimy porozmawiać.

Castiel parsknął pozbawionym wesołości śmiechem.

– O, bracie – teraz to dopiero zaszalałeś! – zadrwił, a jego uwaga na powrót skoncentrowała się na Annie. Zdecydowanym ruchem przygarnął dziewczynę do siebie, wolną ręką ujmując ją za podbródek. – Ja nic nie muszę.

Jeszcze kiedy mówił, przesunął ostrym paznokciem po policzku swojej ofiary, zostawiając na jej skórze kolejne krwawe nacięcie. Z gardła śmiertelniczki wyrwał się zdławiony jęk bólu, ale pozostawała pod zbyt silnym wpływem Castiela, by to zdołało wyrwać ją z transu. Na moment uniosła powieki, dzięki czemu Marco mógł przekonać się, że jej tęczówki były intensywnie zielone, zaś źrenice w nienaturalny sposób zwężone, co samo w sobie wydało mu się wymowne. To drugie jednoznacznie świadczyło o tym, że ktoś próbował zastosować wpływać na wolną wolę, z kolei pozornie tak nieistotny szczegół, jak ten konkretny kolor oczu…

Och, na trudny żywot mrocznej Matki Wampirów…

Marco wypuścił zbędne mu powietrze, nagle zaczynając mieć wątpliwości co do tego, czy powinien naciskać, czy może wyjątkowo odpuścić. Kiedy Castiel był w takim nastroju, zwykle lepiej było go nie drażnić, chociaż – co nie uszło jego uwadze – w ostatnim czasie jego brat mało kiedy przejawiał jakiekolwiek oznaki dobrej woli. Co więcej, zdecydowanie nie szukałby go, gdyby nie miał dość istotnej sprawy do omówienia, a ta z którą przyszedł zdecydowanie do tej kategorii należała. Brak chęci do współpracy nie robił na nim wrażenia, Marco zresztą wiedział, że wyjątkowo natarczywe dotrzymywanie bratu towarzystwa zwykle przynosiło pożądany skutek.

Problem w tym, że Castiel również go znał. Wampir wyraźnie widział, że niebieskie oczy jego towarzysza pociemniały, zdradzając narastającą irytację. Obaj byli doskonałymi aktorami, bez większego wysiłku będąc w stanie ukrywać emocje – i to łącznie z tymi skrajnymi, które mogłyby się okazać największą oznaką słabości – jednak to starszy z nich opanował tę sztukę do prawdziwej perfekcji. W efekcie Marco niejednokrotnie miał problem z tym, żeby przewidzieć ruchy brata, ten z kolei miał w zwyczaju robić rzeczy, których nikt by się po nim nie spodziewał.

Tak było i tym razem.

Castiel wydał z siebie głośny, nieludzki syk, po czym bez chwili wahania wgryzł się Annie w gardło. To wystarczyło, żeby wyrwać ją z transu, w brutalny sposób sprowadzając do rzeczywistości. Krzyknęła i spróbowała się oswobodzić, ale z równym powodzeniem mogłaby siłować się z najbliższą ścianą. Jej oprawca nawet na nią nie spojrzał, łapczywie spijając spływającą krew. Marco skrzywił się, nie po raz pierwszy zniesmaczony zachowaniem brata. Wiedział, że Castiel regularnie pozwalał sobie na praktyki, które nawet w przypadku wampirów mogłyby okazać się dyskusyjne. Już dawno przestało chodzić tylko o krew, zresztą sam nie raz był świadkiem tego, jak nieśmiertelny traktował swoje ofiary. Bywał okrutny, niemalże sadystyczny, czasami raniąc dla samej tylko satysfakcji, a po wszystkim nie tknąwszy nawet kropli posoki, która krążyła w żyłach jego ofiary. Fakt, że zdecydował się pożywić Anną, wydawał się na swój sposób miłosierny, chociaż Marco i tak nie był zachwycony tym, czego przyszło mu być świadkiem.

Wszystko trwało zaledwie kilka sekund. Wampir podświadomie czekał, aż blondynka straci przytomność i w końcu przestanie krzyczeć, by nie ryzykować niepotrzebnego zwracania uwagi potencjalnych świadków, Castiel jednak nie miał do tego cierpliwości. Odsunął się od jej gardła nagle, po czym jak gdyby nigdy nic przetrącił dziewczynie kark, tym samym gwarantując sobie natychmiastową ciszę. Bezwładne ciało osunęło się na ziemię, lądując u stóp krwiopijcy, a ten skrzywił się i cofnął o krok, niecierpliwym ruchem poprawiając poły marynarki.

– Miewałem lepsze – stwierdził, a Marco prychnął, spoglądając na brata z niedowierzaniem.

– Skończyłeś już? – westchnął, ale nawet to nie zrobiło na wampirze większego wrażenia.

– Nie odczepisz się, prawda? – Przez twarz Castiela przemknął cień; wciąż wydawał się poirytowany, ale przy tym nie tak zdeterminowany, by trwać przy swoim, jak jeszcze chwilę wcześniej. – Kur…

– Leży na ziemi – przerwał mu Marco. – Sam ją zabiłeś. Teraz w końcu możemy porozmawiać?

Castiel wydał z siebie sfrustrowany jęk, po czym niechętnie oparł się plecami o ścianę najbliższego budynku. Wciąż nie wsunął kłów, a w kącikach jego ust dało się dostrzec ślady krwi, choć tę częściowo zdążył zmyć wciąż padający deszcz. Niebieskie oczy utkwił w ziemi, jakby od niechcenia przyglądając się leżącemu na bruku ciału, twarz jednak nie wyrażała żadnych emocji. Ktoś taki jak on nie żałował, a już na pewno nie tego, co spotkało jego przypadkową przekąskę.

– Ale przyznaj, że nogi to ona ma zgrabne.

Marco puścił tę uwagę mimo uszu, ledwo powstrzymując chęć tego, żeby na brata warknąć. Czasami nie rozumiał tego, jakim cudem udawało mu się porozumieć z Castielem, zwłaszcza kiedy ten zaczynał zachowywać się w tak trudny do zniesienia sposób. Wiedział, że nieśmiertelny zawsze miał mieć do niego żal – czy to z powodu swoich niedoskonałych genów, czy znów tego, jaką pozycję zajmował Marco. W oczach przyrodniego brata zawsze miał być tym młodszym i – przynajmniej w teorii – gorszym, chociaż żaden z nich nie miał najmniejszego nawet wpływu na to, jak postrzegała ich reszta rasy.

Przez dłuższą chwilę panowała cisza, póki Marco nie nabrał pewności, że może bezpiecznie się odezwać. Problem z Castielem polegał na tym, że nigdy nie należało w zupełności mu ufać – i to nawet wtedy, gdy zachowywał się w bardziej przystępny, niemalże ludzki sposób…

A może zwłaszcza w takich momentach.

– Mów, mów – odezwał się nagle wampir, skutecznie skupiając na siebie uwagę Marco. – O ile nie przyszedłeś zawracać mi dupy bez powodu, to streszczaj się. Mam lepsze zajęcia – dodał i chociaż wampir szczerze w to wątpił, zdecydował się nie tracić czasu.

– Rozmawiałem z Laną.

Castiel prychnął.

– Rany, naprawdę? No nie! – zadrwił, nie szczędząc sobie sarkazmu.

– Rozmawiałem z Laną – powtórzył z naciskiem – a raczej to ona przyszła do mnie. Ma złe przeczucia – dodał z naciskiem.

– I? – Castiel nie dawał za wygraną. Jego sceptyczne podejście zaczynało doprowadzać Marco do szału. – Ona regularnie ma złe przeczucia. Daj cygance centa, a prawdę ci powie – mruknął pod nosem; Marco nie miał wątpliwości co do tego, że Lana by go za to zabiła.

– Coś się dzieje, jeśli jeszcze tego nie poczułeś – obruszył się, powoli zaczynając tracić cierpliwość. – Nie chciała powiedzieć mi nic konkretnego, chociaż oczywiście pytałem, ale mnie się wydaje… Lana zasugerowała mi, że to już. Po dwudziestu latach być może nareszcie… – zaczął, ale coś w wyrazie twarzy brata wystarczyło, żeby skutecznie zamknąć mu usta.

Castiel zawahał się, wydając się starannie selekcjonować to, co mógł albo chciał powiedzieć – w jego przypadku każda możliwość wydawała się czymś równie prawdopodobnym. Z wolna uniósł twarz ku zachmurzonemu niebu, wpatrując się w nie tak intensywnie, jakby chciał przeniknąć wzrokiem grubą warstwę cumulonimbusów. Chociaż żaden z nich nie był w stanie dostrzec księżyca, satelita wciąż gdzieś tam był, układając się w kształt cienkiego, srebrzącego się zbyt łagodnie, by jego blask mógł przedrzeć się przez chmury, sierpa księżyca.

– Jesteś trochę spóźniony, bracie – powiedział w końcu, starannie dobierając słowa. Przeczesał ciemne włosy palcami tak, że stanęły w dziwny, odrobinę zabawny sposób. – Nie mam pojęcia, co tam wie i czuje Lana, ale z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć ci jedno: dziedziczka Nightów właśnie wróciła do miasta.

Wraz z tymi słowami najzwyczajniej w świecie się dematerializował, zostawiając zaskoczonego Marco samego na deszczu.

Bardzo cieszy mnie to, że udało mi się opublikować ten rozdział tak szybko. Na wstępie może chciałabym życzyć wszystkim zdrowych, wesołych świąt; smacznego jajka, mokrego dyngusa i co tam jeszcze dusza zapragnie.

W drugiej kolejności bardzo dziękuję za wszystkie komentarze pod rozdziałem pierwszym. Cieszy mnie to, że ta historia przypadła do gustu tak wielu osobom i że wciąż pojawiają się kolejne – witam serdecznie i mam nadzieję, że szybko nie będziecie mieli mnie dość. Nie mam w zwyczaju odpowiadać na komentarze pod notką, co nie zmienia faktu, że jestem za nie bardzo wdzięczna, a do każdego, kto pozostawi po sobie ślad, w jakiś sposób na pewno trafię i podziękuję. Jestem wdzięczna za każdą opinię, również tę krytyczną, tak więc jeśli pojawiłyby się jakieś błędy, piszcie śmiało.

Mam już konkretny plan na rozdział trzeci, więc powinien pojawić się już wkrótce. Na tę chwilę mam nadzieję, że rozdział z perspektywy Marco wyszedł mi tak, jak trzeba, tym bardziej, że „moje wampiry” różnią się od tych, o których pisałam do tej pory.

Do następnego!