7/05/2016

☾ Rozdział XV

Castiel
Wiedział, że była blisko. Wyraźnie słyszał jej kroki – lekkie i ciche, nawet w wysokich obcasach, które nosiła. Nie miał pojęcia, jakim cudem udawało jej się poruszać tak bezgłośnie, by nawet wampir miał trudność z rozróżnieniem kierunku, w którym zmierzała i wychwyceniem jej obecności, ale chyba powinien był przywyknąć do tego, że ktoś taki jak ona potrafił zwieść nawet nieśmiertelnego.
Przyśpieszył, próbując za wszelką cenę podążyć naprzód i w jakiś szczególnie przesadny sposób nie zdradzić swojej obecności. Już i tak podejrzewał, że musiała zdawać sobie sprawę z tego, że podążał za nią, choć przez cały ten czas wydawała się całkowicie obojętna na taką możliwość. To sprawiało, że Castiel miał ochotę prychnąć i wymownie wywrócić oczami. Nie obawiała się? W innym przypadku uznałby, że jest po prostu naiwna, ale instynkt podpowiadał mu, że to akurat byłaby ignorancja z jego strony. Był za stary i zbyt doświadczony, by pozwolić sobie na aż tak rażący brak ostrożności, więc chcąc nie chcąc musiał ją zachować – w końcu przezorny zawsze ubezpieczony, prawda?
Nie miał pewności, jak długo grali w tę dziwną grę – swego rodzaju zabawę w kotka i myszkę, w której nawet nie potrafił sprecyzować, kto był ofiarą, a kto łowcą. Czy to możliwe, żeby chciała pociągnąć go w pułapkę? Wiedział, że po tej istocie można spodziewać się dosłownie wszystkiego, ale to go nie zniechęcało. Od chwili, w której zauważył ją w tamtym barze – bezczelnie go obserwującej i to w sposób, który nie pozostawiał najmniejszych wątpliwości co do tego, że miała na myśli właśnie jego – czuł, że powinien za nią podążyć. Kiedy na dodatek wstała i bez słowa wyszła, ledwo tylko podjął decyzję o tym, by spróbować z nią porozmawiać, był już absolutnie pewien, że nie może pozwolić sobie na to, żeby spuścić ją z oczu.
Noc była zimna, ale przynajmniej nie padało, co przyjął z ulgą. Deszcz i temperatura nie robiły mu różnicy, ale w sytuacji, kiedy wkładało się całą dostępną energię, by nie zgubić tropu kogoś, kogo za wszelką cenę chciało się odnaleźć, nawet odrobina wilgoci czy niesprzyjający wiatr mogły okazać się prawdziwym utrapieniem. Miał wrażenie, że dostałby szału, gdyby cokolwiek poszło nie tak; nie mógł pozwolić sobie na żaden błąd, czując się trochę tak, jakby od tego zależało jego życie… Czy też raczej egzystencja, bo już od dawna pozostawał ni mniej, ni więcej, ale żywym trupem. To było całkiem zabawne, tym bardziej, że od jakiegoś czasu właśnie tak się czuł – jakby po prostu istniał, odcięty od uczuć, a już zwłaszcza tego, co mogłoby wydawać się dla wielu kluczowe: od celu, który do tej pory był źródłem chęci, żeby w ogóle próbować walczyć. Po co, skoro to i tak niczego by nie zmieniło?
Ale ona mogła i tego zamierzał się trzymać, nawet gdyby chwilowy przebłysk nadziei miał przynieść ze sobą jeszcze więcej frustracji i cierpienia.
Zacisnął usta, mimowolnie krzywiąc się na wspomnienie jednej, jedynej obietnicy, którą nade wszystko pragnął wypełnić. „Na zawsze” – powiedział kiedyś i teraz te dwa słowa wydawały się być niczym wyrok, wiążąc go w sposób, którego nie potrafił i nie chciał zerwać. Ta myśl go dręczyła, niezmiennie ściągając ku dołowi i podsycając odczuwany przez cały ten czas gniew. Już nie czuł się sobą, to jednak nie miało dla niego najmniejszego znaczenia. Robił to, co musiał i chciał, obojętny na wszystko i wszystkich – i dzięki temu wszystko wydawało się prostsze.
Jakiś cień przemknął gdzieś w zasięgu jego wzroku, tak gwałtownie i szybko, że nawet pomimo wyostrzonych zmysłów nie miał pewności co do tego, czy to nie było wytworem jego wyobraźni. Na moment zastygł w bezruchu, dokładnie rozglądając się dookoła, by upewnić się, że jest sam w wąskiej, zacienionej uliczce. Znał obrzeża Haven lepiej niż ktokolwiek inny, miasteczko zresztą miało to do siebie, że nawet główna część nie różniła się szczególnie od rzadziej uczęszczanych, często zakończonych gładkimi ścianami zaułków. W gruncie rzeczy rozwlekłość, obecność lasów i sam układ budynków, przywodziły na myśl sprzyjający nieśmiertelnym labirynt – miejsce, w którym gonienie ewentualnej ofiary, mogło okazać się przyjemną dla jednej ze stron grą o przetrwanie. Problem polegał na tym, że wyjątkowo nie miał ochoty na jakiekolwiek zabawy, a ta, którą gonił, w najmniejszym nawet stopniu nie przypominała człowieka.
Tak uważasz?, usłyszał w głowie jej zaczepny, melodyjny głos. Droczyła się z nim, nie wspominając już o tym, że okazała się na tyle bezczelna, by pokusić się o wniknięcie do jego umysłu.
Jakby tego było mało, przyszło jej to tak łatwo i wprawnie, że poczuł się wręcz oszołomiony tym, jak daleko sięgały jej zdolności. Całym sobą czuł jej obecność, najpewniej tylko i wyłącznie dlatego, że zdecydowała się mu na to pozwolić. To było przerażające, ale miał wrażenie, że gdyby tylko zechciała, mogłaby przeniknąć jego umysł w sposób, którego nie potrafił zaakceptować. Obnażała go, zyskując dostęp do każdego wspomnienia, każdej emocji, każdej myśli…
Na wrota piekielne, to było nie do pomyślenia!
Zatrzymaj się, zażądał, nie zamierzając okazywać choć cienia lęku czy wątpliwości. W tej chwili.
Nie podniósł głosu, nawet mentalnie, choć w nerwach zdecydowanie mógł sobie na to pozwolić. Nie zrobił tego, bo wiedział, że to i tak nic nie da, o czym zresztą przekonał go melodyjny śmiech – cudowny, aksamitny dźwięk, który otoczył go całego, nie tylko muskając obnażony już i tak umysł, ale i jego samego. Usłyszał go w dwojaki sposób, mentalnie i fizycznie, co jedynie sprawiło, że dźwięk wzbudził w nim całą mieszankę skrajnych, trudnych do opanowania emocji – a zwłaszcza już i tak wymykający mu się spod kontroli gniew.
Bawiło ją to, że mogła z nim igrać? Cóż, bez wątpienia, choć naturalnie nie zamierzała mu się do tego przyznawać. Igrała z jego emocjami, postępując z nimi w sposób, który chyba powinien był go doprowadzić do szału, ale nie mógł sobie na to pozwolić. Szlag by trafił i to, co mogła dla niego zrobić, ale jaki tak naprawdę miał wybór? Miał wrażenie, że stracił go całe lata temu, od tamtego czasu trwając w letargu, z którego w żaden sposób nie potrafił się uwolnić.
Wciąż balansował gdzieś na granicy wybuchu i ostatków spokoju, które pozwalały mu zachować zdrowy rozsądek, kiedy nareszcie ją zauważył. Nie miał pojęcia, kiedy i jakim cudem zmaterializowała się na szczycie schodów przeciwpożarowych jednego z budynków, to zresztą nie miało najmniejszego znaczenia. Ważne było to, że tam stała – wyprostowana, z szelmowskim uśmiechem na ustach i figlarnym błyskiem w brązowych oczach. Jasne włosy tworzyły wokół jej głowy złocistą aureolę, dzięki czemu mogłaby wyglądać jak anioł, choć do istoty niebiańskiej bez wątpienia było jej daleko. Nosiła się na czarno, ale to jedynie podkreślało jej urodę – bladą cerę oraz nienaganne rysy twarzy, dzięki którym była w stanie zawrócić w głowie niejednemu mężczyźnie. Aurora miała to do siebie, że niezmiennie wzbudzała pożądanie i nawet Castiel – pomimo tak skrajnych uczuć oraz świadomości tego, że poza piękną buzią nie było w tej kobiecie nic wartego poszanowania – niezmiennie ulegał jej czarowi.
Zareagował w najzupełniej machinalny sposób, w ułamku sekundy dematerializując się, by pojawić się tuż za plecami kobiety. Nawet nie drgnęła, choć w tamtej chwili gdyby tylko zechciał, mógłby skoczyć jej do gardła albo zepchnąć z wysokości drugiego piętra. Nie bała się śmierci, Castiel zresztą zdawał sobie sprawę z tego, że miał przed sobą kogoś, kto musiał otrzeć się o nią nie raz – istotę doświadczoną, która zatraciła się w ciemności w niemniejszym stopniu, co i on. W zasadzie miał poważne wątpliwości co do tego, czy w Aurorze pozostało cokolwiek ludzkiego, bo choć sam był coraz bliższy tego, żeby ostatecznie zatracić wszystko to, co upodabniało go do człowieka, wciąż w jakimś stopniu trzymał się przeszłości.
– Jesteśmy podobni – powiedziała cicho. Tym razem nie próbowała igrać z jego umysłem, mówiąc ze spokojem i rozwagą, których mógł się po niej spodziewać. – Nie tacy sami, ale sam przyznaj, że coś w tym jest.
– Zwabiłaś mnie tutaj, żeby mi to powiedzieć? – zapytał z rezerwą, choć istniało o wiele więcej bardziej sensownych pytań, które miał ochotę w tamtej chwili zadać.
Wzruszyła ramionami, wciąż obojętna i beztroska na to, że mógłby tracić do niej cierpliwość. Nawet nie odwróciła się w jego stronę, spoglądając w mrok przed sobą i balansując na krawędzi schodów, mogąc w każdej chwili runąć w dół.
– Nie musiałam. Nie przyszedłbyś do mnie, gdybyś tego nie chciał… Czyż nie ty dopiero co rozważałeś, że to może być pułapka? – zauważyła przytomnie, a Castiel zesztywniał, coraz bardziej zaniepokojony.
– Siedzisz mi w głowie – warknął, czując narastającą z każdą kolejną sekundą irytację.
– W istocie. – Po tonie jej głosu poznał, że musiała się uśmiechać. Miał wrażenie, że dostanie szału, tym bardziej, że kolejny raz zabrzmiała beztrosko, prawie tak, jakby rozmawiali o pogodzie, a nie bezczelnym naruszaniu jego prywatności. – Ach… Więc jestem bezczelna?
Mniej więcej w tamtej chwili nie wytrzymał, ostatecznie zaczynając tracić do niej cierpliwość. Ta rozmowa i tak wydawała się prowadzić donikąd, o ile w ogóle można było określić to mianem jakiejkolwiek normalnej konwersacji. Już i tak miał ochotę zacisnąć obie dłonie na jej gardle, by przypomnieć o tym, że skoro już mówiła o podobieństwie, on również nie był osobą, którą można tak po prostu pomiatać i ignorować. Igrała z ogniem, więc powinna zdawać sobie sprawę z tego, jakie wiążą się z tym konsekwencje.
Chwycił ją za ramiona, jednym szarpnięciem okręcając kobietę w swoją stronę. Miał wielką ochotę ją zepchnąć, ale w ostatniej chwili się powstrzymał, zwłaszcza kiedy Aurora w zdecydowany, kpiarski sposób spojrzała mu w oczy.
– Czego chcesz?
Rozpoznanie własnego głosu przyszło mu z trudem, tak bardzo zniekształcony przez emocje się wydawał. W gruncie rzeczy przypominało to raczej gniewny charkot, który wyrwał się z głębi jego gardła. Już i tak był na granicy wytrzymałości, nawet pomimo świadomości tego, że drażnienie Aurory mogło okazać się równie niebezpieczne, co i wytrącenie z równowagi jego samego.
Kobieta uśmiechnęła się, ale nie był to sympatyczny, zachęcający gest. Było w tym coś drapieżnego, co z miejsca go zaniepokoiło, choć za razem wydało się Castielowi niezwykle intrygujące.
– Mogłabym zadać to samo pytanie, skoro mnie goniłeś – stwierdziła ze spokojem, ale po jej spojrzeniu poznał, że nie była zachwycona tym, że mógłby ją szarpać. – Oboje wiemy, że czegoś ode mnie chcesz… Myślisz o tym – dodała, a Castiel ledwo powstrzymał cisnące mu się na usta przekleństwo.
– Więc odpowiedz – zaproponował chłodno.
Wywróciła oczami.
– To byłoby zbyt proste – odparła, ale w jej oczach pojawił się błysk zaciekawienia. – Widuję ją czasami… Jest piękniejsza niż w twoich wspomnieniach, Cass.
Ostatnie słowo sprawiło, że bezwiednie zacisnął obie dłonie na jej ramionach tak mocno, że gdyby była człowiekiem, bez wątpienia połamałby jej kości. Cass… Tego zaczynało być za dużo, choć najwyraźniej Aurora miała mnóstwo sposobów na to, jak go podręczyć. Z równym powodzeniem mogła go spoliczkować albo przyłożyć mu z kolana w brzuch – na jedno by wyszło, a może nawet zabolałoby mniej.
– Przestań! – nie wytrzymał.
Parsknęła melodyjnym, bezlitosnym śmiechem. Chociaż odczuwał coraz silniejsze pragnienie, żeby ją uderzyć albo jakkolwiek ukarać za to, jak się względem niego zachowywała, ostatecznie zmusił się do pozwolenia jej na wyswobodzenie się z jego uścisku. Podejrzewał, że gdyby próbował z nią walczyć, szybko by tego pożałował…
On albo ta, której na wszystkie sposoby próbował zapewnić bezpieczeństwo.
Aurora cofnęła się o krok, wciąż trzymając się niebezpiecznie blisko krawędzi, ale nie na tyle, by ryzykować upadek. Zmysł równowagi w jej przypadku został rozwinięty w równym stopniu, co i zmysły, które takim jak ona pozwalały wychwycić każdy, nawet najbardziej subtelny bodziec.
– Dlaczego? To rozkoszne – rzuciła kpiarskim tonem, uśmiechając się drapieżnie. Zauważył parę lśniących, niebezpiecznie długich kłów, które z łatwością mogłyby rozerwać niejedno gardło. – Poza tym, jak sam zauważyłeś, mogę ci pomóc. Może w ten sposób trochę zachęcę cię do tego, byś w końcu przyznał, że to ty mnie szukałeś – nie odwrotnie. Zawsze byłam dobra w odgadywaniu cudzych pragnień – dodała z dumą, nawijając na palec złocisty kosmyk.
Och, nie wątpię!, zadrwił w myślach, po cichu licząc na to, że i to była w stanie usłyszeć. Nie trudno było zorientować się na czym tak naprawdę polegały jej „wyjątkowe zdolności”. Aurora była dobrą manipulatorką, która bez trudu przenikała umysły swoich ofiar, zawsze wiedząc o nich dość, by móc nakłonić ich do dosłownie wszystkiego, czego w danej chwili sobie życzyła. Najgorsze było to, że teraz i on znalazł się w sytuacji, w której mogła wymagać każdej rzeczy, chociaż do tej pory wydawało mu się, że…
Że co? Że poradzisz sobie sam?, wtrąciła Aurora, po raz kolejny przerywając bieg jego myśli i skutecznie wytrącając go z równowagi. Nie bądź śmieszny. Od dawna to my rozdajemy karty, a ty jesteś naiwny, jeśli wciąż ci się wydaje, że masz coś do powiedzenia… Ty albo twój cudowny brat, dodała, a w Castielu aż zagotowało się na wspomnienie Marco. On też nic nie zrobił, nie wspominając o tym, że od jakiegoś czasu traktował go jak jakiegoś cholernego dzieciaka, którego należy prowadzić przez życie za rączkę. Wiesz gdzie ona jest… Zawsze była. Pytanie tylko, czy masz mi do zaoferowania cokolwiek, bym mogła się za nią wstawić.
– Dlaczego miałbym ci wierzyć? – wyrwało mu się, ale do jego głosu wkradła się charakterystyczna, niechciana nuta wahania, która naturalnie nie umknęła uwadze Aurory.
– Och… Jasne, że nie musisz – zapewniła ze spokojem. – Ale w takim razie marnujesz mój czas i…
Tym razem zaklął, nie mogąc się powstrzymać.
– Wiesz, że zrobiłbym wszystko! – oznajmił pod wpływem impulsu.
Wstyd, wątpliwości czy jakiekolwiek inne emocje, które mogła wywołać w nim zraniona duma, zeszły na dalszy plan, wyparte przez narastającą już od dłuższego czasu desperację. Od chwili, w której zauważył Aurorę i uprzytomnił sobie, że ta wróciła do miasta, podświadomie wyczuł, że to skończy się źle, ale dopiero w tamtej chwili dotarło do niego to, jak słaby w rzeczywistości pozostawał.
Kobieta uśmiechnęła się słodko, niemalże niewinnie, choć wydawało się to ostatnim słowem, które mogłoby do niej pasować. Jej dłonie bez jakiegokolwiek ostrzeżenia wylądowały na jego torsie, muskając go delikatnie. Przesunęła się bliżej – zbyt blisko, jak nagle sobie uświadomił – aż poczuł bijące od jej ciała ciepło. Zacisnął usta w wąską linijkę, kiedy jej twarz znalazła się zaledwie kilka centymetrów od jego własnej, ale nie odważył się chociażby drgnąć, a tym bardziej ją odepchnąć.
– Ja to wiem. – Aurora spojrzała na niego w niemalże pobłażliwy, po części troskliwy sposób. Gdyby nie wiedział, jak dobra jest z niej aktorka, pewnie nawet pomyślałby, że faktycznie mogłoby być jej z jakiegokolwiek powodu przykro. – Pytanie tylko, czy ona jest tego warta… Takiego poświęcenia?
– Jest warta wszystkiego… Więcej niż sam mogę jej dać – dodał z naciskiem, po czym prawie natychmiast zmusił się do przybrania neutralnego wyrazu twarzy. – Wciąż nie powiedziałaś mi, czego oczekujesz – dodał, nie kryjąc zniecierpliwienia.
– Poczekaj chwilę! Co to za frajda, gdybym miała dać ci wszystkie odpowiedzi na tacy i to już teraz? – obruszyła się nieśmiertelna. – Zrobisz dla mnie wszystko i to na tę chwilę mi wystarczy… Wystarczy – powtórzyła z naciskiem – o ile tylko przysięgniesz, że kiedy nadejdzie odpowiedni moment, zrobisz wszystko, czego będę oczekiwała. Wierz mi, Castielu, poczujesz, kiedy twój obowiązek względem mnie zostanie spełniony… Zrozumiesz, kiedy ona do ciebie wróci – dodała i tym razem jej głos zabrzmiał mniej figlarnie; była poważna i świadoma tego, o co toczyła się gra.
Rzucił jej wymowne, podejrzliwe spojrzenie, więcej niż po prostu pewien tego, że właśnie robił jedną z najgłupszych rzeczy, jakie tylko mogły przyjść mu do głowy w całej egzystencji. W milczeniu wpatrywał się w Aurorę, aż nazbyt pewien tego, że gdyby był rozsądny, wtedy chwyciłby ją za te lśniące loczki, porządnie wytargał, a potem posłał w dół tych cholernych schodów przeciwpożarowych, wcześniej dopilnowawszy, że zdechnie zanim w ogóle dotrze do ziemi. Tylko o tym był w stanie myśleć, spoglądając w tę jej piękną twarzyczkę i lśniące oczy – brązowe i zdradzające, że nieśmiertelna jak zwykle wiedziała o wiele za dużo.
Prawie jak Lana, pomyślał, ale poza tą jedną kwestią i urodą, te dwie w najmniejszym stopniu nie były do siebie podobne… Zaczynając chociażby od tego, że obdarzona szczególną intuicją wampirzyca prędzej nakopałaby mu do tyłka, aniżeli próbowała zbliżyć.
Gdyby ona albo Marco tutaj byli, najpewniej spróbowaliby go powstrzymać, ale w obecnej sytuacji…
– Ty też musisz mi obiecać – wyszeptał, próbując trzymać się naiwnej wiary w to, że takie rozwiązanie jest dobre i w pełni zabezpieczy go przed jakimikolwiek sztuczkami ze strony Aurory. – Chcę, żebyś złożyła przysięgę.
– Och… Widzę, że sięgamy po ciężką broń, czyż nie? – Jej dłoń wsunęła się pod jego kurtkę, zanim zdążyłby ją powstrzymać. Drgnął, gotów chwycić ją za nadgarstek, nim jednak udało mu się zareagować, Aurora już cofnęła się, ściskając w dłoniach długi, posrebrzany sztylet. – Zobaczmy…
Nawet nie skrzywiła się, kiedy przycisnęła ostrze do skóry, obojętna na to, że zawarty w metalu kruszec mógłby sprawiać jej ból. Szybkim ruchem nacięła sobie środek dłoni, pozwalając, by bladą cerę pokryły czarne przy braku oświetlenia krople krwi. Uderzyła go słodycz osoki – kusząca i zarazem w ten niepokojący sposób niewłaściwa, co jednoznacznie kwalifikowało stojącą naprzeciwko niego nieśmiertelną jako jedną z istot mroku, przynależącą do tego szczególnego, wrogiego mu gatunku. Na samą myśl o tym, że miałby się z niej napić, czuł autentyczną niechęć i swego rodzaju lęk, tym bardziej, że doskonale zdawał sobie sprawę z tego, czym mogło to grozić.
Z tym, że nawet rozumiejąc to, nie miał większego wyboru.
Czuł to całym sobą, dlatego nawet słowem nie skomentował tego, że Aurora wyciągnęła broczącą krwią dłoń w jego stronę. Posłusznie przesunął ją do ust, mimowolnie krzywiąc się, kiedy w odpowiedzi na słodycz osoki, jego kły wyostrzyły się, by jak najszybciej zatopić w odsłoniętym ciele. Smakowała wyjątkowo, inaczej niż ta, której mógł spodziewać się po człowieku albo jakiejkolwiek innej istocie, którą do tej pory miał okazję spotkać, a tym bardziej z niej pić – bardziej słodko, kusząco i w sposób, który sprawił, że Castiel momentalnie zrozumiał, dlaczego była zakazana. Był w stanie to wyczuć: obietnicę potęgi, siły i możliwości, o których do tej pory mógł tylko pomarzyć, okupionych ceną, którą…
Odsunął się tak szybko, jak tylko było to możliwe, ale nawet wtedy nie był w stanie powstrzymać się przed otarciem warg dłonią. Kiedy zauważył pokrywające jego palce krople, uniósł je do ust, pomimo obecności Aurory chcąc upewnić się, że wypił wszystko, co mu zaoferowała. Wiedział, że nieśmiertelna obserwuje go z uśmiechem i fascynacją, wyraźnie z siebie zadowolona i świadoma wpływu, który udało jej się na nim wywrzeć.
– Przysięgam – powiedziała ze spokojem. – Teraz lepiej dla ciebie, żebyś nie próbował mnie oszukać… Zdecydowanie lepiej – dodała.
Koniec końców to ona go zepchnęła – tak po prostu bezceremonialnie wypychając go za krawędź wąskiej platformy na której stali. Uśmiechała się przy tym w ten drapieżny, niepokojący sposób, a Castiel podejrzewał, że zaraz po tym zniknęła, bardziej jednak przejął się wpływem działającej na jego ciało grawitacji.
Mniej więcej wtedy przez myśl przeszło mu to, jak niewiele potrzebował, by nie reagować i pozwolić na to, żeby siła upadku zrobiła swoje. Być może myśl o samobójstwie tą droga była naiwna, ale łatwo wyobraził sobie, że w ten sposób uda mu się wszystko zakończyć – tak po prostu, bez żadnych zobowiązań i koniecznością upokarzania się przed kimkolwiek.
Westchnął cicho, aż nazbyt świadom tego, że to wcale nie było takie łatwe.
Zaledwie metr od ziemi jego ciało zareagowało instynktownie, a on dematerializował się, bezpiecznie pojawiając się w samym środku odległego od miejsca spotkania z Aurorą lasu.
Nie jestem pewna, co mogłabym Wam powiedzieć na dobry początek. Jak widać, wena wciąż mnie nie opuszcza, chociaż to, że rozdział pojawił się akurat dzisiaj, zawdzięczam przede wszystkim Gabi, która jasno dała mi do zrozumienia, że nie miałaby nic przeciwko, gdybym napisała coś akurat dzisiaj. Dzięki, kochana.
Jestem tym bardziej wdzięczna, bo z chwilą, w której zaczęłam perspektywę Castiela, przyszło mi do głowy to, czego potrzebowałam, by ruszyć opowiadanie do przodu. Postać Aurory to eksperyment i zarazem łącznik, który rozwiązuje kilka moich luk w fabule, które prędzej czy później tak czy inaczej musiałabym zapełnić. Teraz już jestem pewna tego, gdzie to wszystko zmierza, a to bardzo, ale to bardzo dobrze.
Klaudia, mam nadzieję, że Twoje biedne serduszko wytrzyma natężenie Castiela i Petera w jednym rozdziale. Musiałam c:
Z wielkim dziękuję również dla Mrs. Cross, która również bardzo mnie wspiera przy pisaniu tej historii. Przy okazji dodam, że w końcu ruszyła ze swoim opowiadaniem, więc zapraszam: .
Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze i wyświetlenia. Dodajecie mi skrzydeł!
Tak więc do napisania!

13 komentarzy:

  1. Odpowiedzi
    1. Witam :3
      Przyznam się, że ten gif mnie trochę przeraża. Krew. Fuj. Ble! Znaczy dla mnie, bo dla Castiela i jego pobratymców wręcz przeciwnie, ale dla mnie... niekoniecznie.
      Cóż, cieszę się, że rozdział tak szybciutko się pojawił :3 Ja Cię podziwiam, że masz ciągle cały czas wenę i potrafisz tak szybko napisać coś tak wspaniałego. Oddaj trochę tych umiejętności! Zawsze mam wrażenie, że czytam naprawdę dobrą książkę. Jedyny minus tego wszystkiego jest taki, że kończąc rozdział nie mogę przewrócić na kolejną stronę i poprosić o następny. Jedynie mogę prosić o spojlery (ciii!), które obie tak kochamy :D
      Intrygująca jest ta gonitwa Castiela za Aurorą. Jeszcze to, że ona winika w jego umysł... Kobieta się nim bawi i to widać, a on się jej daje :D Biedny wampir. Nie dość, że on cierpi, to jeszcze ona go dręczy. Ja wiem o co chodzi, ale głośno tego nie powiem, bo po co spojlerować? Ale to świadczy o tym, że Castiel aż tak do końca zepsuty nie jest. W końcu sam fragment "...której na wszystkie sposoby próbował zapewnić bezpieczeństwo" daje do zrozumienia, że o kogoś się troszczy. Ludzie, którzy są zepsuci do cna, nie troszczą się o nikogo.
      Ciekawi mnie ta cała Aurora. Nie dałaś jasno do zrozumienia kim ona jest. Na pewno nie jest człowiekiem i jest nieśmiertelną. Ale czy to ma znaczyć, że jest wampirem? No niekoniecznie. I ciekawi mnie też ta umowa, czy raczej przysięga. Wiem, że ona ma mu pomóc. Może mnie przeczucie myli, ale z tego nic dobrego nie wyniknie.
      Zdam sie na Ciebie i na Twoje pomysły. Wiem, że nudno na pewno nie będzie i nas nie zawiedziesz ^^ Inaczej bym nie czekała na każdy rozdział z utęsknieniem.
      To co? W wolnym czasie bierz się już za XVI. Jejku... Jak to szybko zleciało, nie? Niedawno mi pisałaś, że jest prolog, a tu zaraz już XX. Powiem po raz kolejny, że bardzo się cieszę, że podjęłaś taką a nie inną decyzję.

      Pozdrawiam,
      Mrs.Cross!

      PS. Nie ma za co, zawsze do usług <333

      Usuń
  2. Odpowiedzi
    1. Dopiero teraz do mnie dociera jaki ten gd jest cudowny. *_* Widziałam go wcześniej, ale dopiero teraz... no nie mogę odwrócić wzroku. *-* Bardziej mi się podoba niż Ian z poprzedniego, ale ciiiicho. Mój mąż się ne może dowiedzieć o tym, że ktoś inny wywarł na mnie większe wrażenie niż on!
      Cześć, tak w ogóle;D
      Postać Aurory jest intrygująca i cholera niebezpieczna. Nie mogę się doczekać, aż zacznie bardziej mieszać w życiu mieszkańców Haven. A właściwie w życiu tych super fajnych istot, a nie ludzi. Ludzie się nie liczą. Jestem prawie pewna, że nawet Eve nie jest zwykłym człowiekiem. Tylko ma jakieś super moce po tych ziółkach, co sobie z Bellą palą w wolnym czasie. :3
      Tu na pewno chodzi o jakąś kobietę z przeszłości Castiela. A to oznacza, że facet ma jeszcze jakieś ludzkie odruchy. Jestem ciekawa czemu oni nie mogą pić krwi tego samego osobnika. Wiem, że Drake (tak zrozumiałam z tamtego rozdziału, kiedy rzucił się na biedna Katerinę), że on sam może się żywić tylko krwią wampirów, bo też jej spróbował i jest przeklęty, prawda...? No przynajmniej coś w tym stylu. Jeszcze nie wiem czy wyciągnąć z Ciebie trochę informacji, ale na chwilę obecną chyba wolę zaczekać na rozdziały. I chociaż i tak nie zrozumiem wszystkiego to wiesz... zresztą nie wiem. Bycie kobieta jest skomplikowane. .-. Szkoda, że w pakiecie nie dostałam instrukcji obsługi do samej siebie. Byłoby mi o wiele łatwiej xDD
      Nie masz pojęcia jak cholernie mi się ten rozdział podoba. On był taki... Boże no *-* Ten gif, ta muzyka... ty nie tylko Klaudię chcesz zabić, ale nas wszystkie. Po prostu nie wierzę, że się chcesz nas pozbyć. :< Jak możesz, no? ;_; Wracając do tematu rozdział jest wspaniały, a ja już się nie mogę doczekać kolejnego. Zamierzam więc znowu wykorzystać moje super moce, aby przekonać Cię do tego, żebyś pisała kolejny rozdział. Narzekałaś, że niedawno dodałaś, a patrz ile osób się cieszy z faktu, że już jest. :3
      Uwielbiam Cię, wiesz? Tak po prostu. <3

      Buźki,
      Gabi.💝💋

      Usuń
  3. cóż... zostaje mi znowuż zająć zaszczytne trzecie miejsce c:

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej :D
      Ten gif mnie no obrzydził jak i przeraził odrobinę, a miałam z nim również dość cudaczne skojarzenia…
      Aurora… Już ją lubię ;) (Ja z tym moim uwielbieniem do tych złych postaci xD, ale te dobre też bardzo lubię c: ) No, ale jak tak sobie siedziała w głowie Castiela… No to nie było fajne… W końcu chyba nikt, by nie chciał, żeby mu tak przetrząsać głowę.
      Ta przysięga… taka niesamowita… i o dziwo wszystko było mi równie łatwo sobie wyobrazić, co i podczas innych scen opisanych w tym opowiadaniu.
      A co Castiel też czy ta w myślach czy jak? Bo mi też Aurora tak odrobinkę skojarzyła się z Laną, no!
      A i też ciekawi mnie dlaczego Castiel uważał, że ona go goni skoro sam za nią poszedł... W ogóle się jakoś zagubiłam xD
      Ale ok - po dłuższym czasie pewnie do wszystkiego dojdę... Może powoli ale jednak^^
      No, ale najbardziej intryguje mnie ta, która "jest warta wszystkiego".
      Zostaje mi czekać z niecierpliwością na następny...
      Weny życzę,
      Crazy Girl.

      Usuń
  4. Tsa... Chcesz mnie zabić, wydało się. Tylko co ja ci takiego zrobiłam, do cholery? Żeby mnie Castielem i Peterem dręczyć? Tak naraz?!
    Gifa widziałam przedpremierowo i czułam, że to będzie coś dobrego. A czytane w towarzystwie "mojego męża"... O MÓJ BOŻE DZWOŃCIE NA POGOTOWIE! ;___;
    Stęskniłam się za Castielem bardzobardzobardzo! No ale ty z pewnością zdajesz sobie z tego sprawę, bo wspominałam o tym przy każdej nadarzającej się okazji. Dlatego notka z jego perspektywy to niebo - obojętnie czego byś w niej nie zawarła, samo imię mojego ulubionego wampirka u góry strony wszystko wynagradza :)
    Więc tak... Aurora. Obiecywałaś, że jej postać namiesza i trzymam za słowo. Bo pierwsze wrażenie wywiera świetne - odważna, pewna siebie, nieco "sucza". Ideał wampirzycy. (Nie to co Bella ze Zmierzchu, sorry, fani, ale taka prawda.) Pojawiła się w Haven dosłownie znikąd, namieszała we łbie biednemu Castielowi i jeszcze zmusiła go do tego, by jej szukał/gonił. A mogło padać, cholera, mogło. Może deszcz by go nieco otrzeźwił. Żeby po nocy za obcą kobitą gonić, skoro mnie ma pod ręką, kto by pomyślał!
    Ich relacja jest... Cholera, jest ostra. I z miejsca ich shippuję! :D Jak Boga kocham. Mają tę chemię, czy jakby to tam nazwać. Ale nie, błagam, tylko nie Cass. Ma takie piękne imię! Nie skracaj go ;-; Oni nie mogą być słodcy, skracać sobie imion czy karmić się nawzajem. (Robią już dwie z tych rzeczy, chyba właśnie zaliczyłam sromotną porażkę...) Chociaż to nie ona go tak nazywa, nie? To było celowe, ironiczne, tak? Bo ja już się, cholera, gubię ;___;
    Ano też właśnie, kogo Aurora czasem widuje i kto to też jest taki śliczniutki, hm? Czy to Eve? Jeśli tak, to odwołuję wszystko, co mówiłam na temat shippowania Castiela z Aurorą!
    Moje insynuacje zaczynają się robić niedorzeczne. Kończę to.
    Rozdział tak szybciutko to cud! Gabi, słońce, wykorzystuj częściej swoje wpływy, dla dobra nas wszystkich! :D
    Casteil był, to już nie wiem, czego mogę sobie życzyć w następnym ;-; Może Marco? O ile mnie pamięć nie myli i jego dawno nie było. (Oprócz snu, ale to się nie liczy, bo tam wszystko pokićkałam ;-;)
    Pozostaje mi czekać na ciąg dalszy i rozwiązania chociaż części zagadek. Dokładasz nowe, a ja nadal nie wiem, co jest z Bellusią ;-; Poza tym, że diluje i ogólnie jest nawiedzona.

    Ściskam,
    Klaudia99

    OdpowiedzUsuń
  5. No i nadrobiłam! Byłabym z siebie dumna, gdyby dzisiaj udało mi się nadrobić wszystkie blogi xD
    Już po gifie można było wywnioskować, że będzie się działo coś ciekawego :D
    Interesuje mnie postać Aurory. Jest tajemnicza no i nie wiadomo, czego można się po niej spodziewać. Widać, że lubi bawić się Castielem. Nie potrafię stwierdzić czy on jej na to pozwala, czy nie...
    Ale wracając do Aurory. Chciałabym dowiedzieć się o niej czegoś więcej, bo jak na razie to nie za wiele o niej wiemy. Ba, prawie nic. Ciekawe czy jest wampirem, czy kimś innym...
    Ta przysięga jest intrygująca. Zobaczymy, co dalej z tym będzie.
    Wiem, wiem, krótko, ale chcę dzisiaj nadrobić jak najwięcej blogów i w końcu zabrać się za pisanie :)
    Pozdrawiam cieplutko! xoxo :*
    Maggie

    OdpowiedzUsuń
  6. Hm, nie wiem, czy powyższy gif nie podoba mi się bardziej niż ten z Ianem. To chyba źle o mnie świadczy, co?

    Ach, witamy z powrotem Castiela! Chyba ma szansę stać się moją ulubioną postacią. Świetny soundtrack. Aurora w aureoli włosów.
    Kurde, ale to mroczne. Rozmowa, miejsce gdzie stoją... świetnie to zbudowałaś.
    No dobra, ale kim owa Aurora jest? I o kim oni cały czas gadają?...

    "Zrobisz dla mnie wszystko i to na tę chwilę mi wystarczy… Wystarczy – powtórzyła z naciskiem – o ile tylko przysięgniesz, że kiedy nadejdzie odpowiedni moment, zrobisz wszystko, czego będę oczekiwała." – aż mam ciary! aaach, akcja zaczyna przyspieszać! Ciekawe, co za intrygę tam wymyśliłaś?
    Ciekawy sposób na przysięgę... Najwyraźniej Aurora jest kimś więcej niż tylko utalentowanym, doświadczonym wampirem. I to jak go spycha na koniec.
    Zarąbisty rozdział. Chyba jeden z moich ulubionych <3

    OdpowiedzUsuń
  7. Co za tajemniczy oraz intrygujący rozdział! Kim jest ta Aurora i co łączy ją z Castielem? Mam tyle pytań!

    OdpowiedzUsuń
  8. Jeszcze więcej tajemnic? Swoją drogą to dobrze, że Castiel znowu może się ruszać, haha. :D Aż nie wiem, co mam napisać, pozostaje mi jedynie mieć nadzieję, że niedługo dowiem się czegoś więcej. :)
    Rozdział jak zwykle świetnie napisany.
    Z wyłapanych:
    1. Usłyszał go w dwojaki sposób, mentalnie i fizycznie, co jedynie sprawiło, że dźwięk wzbudził w nim całą mieszankę skrajnych, trudnych do opanowania emocji – a już zwłaszcza już i tak wymykający mu się spod kontroli gniew.*powtórzenie już
    2. Miał wrażenie, że stracił go całe lata temu, od tamtego czasu trwając w letargu z którego w żaden sposób nie potrafił się uwolnić.*znowu te przecinki przed „który” i nie wiem więc jedynie sygnalizuję ;)

    OdpowiedzUsuń
  9. Czeeść, ja wiem, że jestem tu jakieś 5 lat za późno, ale nie mogę się powstrzymać od nieskomentowania.
    Przede wszystkim mega wciągnęłam się w opowiadanie, wydaje się być jednym z lepszych na bloggerze (i pewnie jest, ale nie będę oceniać nim nie skończę czytać).
    Castiel wydaje się być jedną z ciekawszych postaci, czekam na więcej scen z nim, bo chyba jest bardziej nieprzewidywalny niż Marco. No i kim jest tajemnicza ona? Eve? Zapewne musi być w pewien sposób ze wszystkim połączona, skoro jej przybycie wywołało niemałe poruszenie.
    Historie o wampirach to zdecydowanie mój klimat, więc na pewno zostanę na dłużej ;)
    Pozdrawiam,
    G.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A hej, hej. :D
      Ojeju, dziekuję bardzo! Aż miło czytać takie słowa, naprawdę. Teraz pozostaje mi mieć nadzieję, że się nie rozczarujesz tym, w jaki sposób historia się rozwinie. Swoją drogą, dla mnie to zawsze coś niesamowitego, kiedy ktoś decyduje się zabrać za historię, którą rozpoczęłam tyle lat temu. :D
      Ach, Castiel… Osobiście go uwielbiam, chociaż moim osobistym faworytem jest ktoś inny. A cii! ;) Co do tajemniczej „onej”, to wszystko się wyjaśni, to na pewno mogę obiecać.
      Raz jeszcze dziękuję i również pozdrawiam! Jeśli chodzi o wampiry, to sądzę, że trafiłaś pod dobry adres – moja miłość od lat.
      Miłego dnia!

      Nessa

      Usuń