7/31/2016

☾ Rozdział XIX

Eveline
Drake znajdował się dosłownie na wyciągnięcie ręki, nienaturalnie spokojny i rozluźniony, co z jakiegoś powodu przyprawiło ją o dreszcze. Jego oczy wydawały jarzyć się w ciemnościach, bardziej niebieskie niż kiedykolwiek wcześniej, chociaż nie przypuszczała, że to w ogóle możliwe. Była gotowa przysiąc, że kiedy przyjrzała mu się uważniej, dostrzegła w jego tęczówkach ślady czerwieni, jednak prawie natychmiast odrzuciła od siebie taką możliwość, raz po raz stanowczo powtarzając sobie, że to niemożliwe…
Znamienita część tego, co spotykało ją w ostatnim czasie, nie była możliwa.
Powinna była się odezwać, a przynajmniej odniosła wrażenie, że obserwujący ją mężczyzna tego oczekuje. Była świadoma jego obecności, tak jak i niepokojącego wydźwięku śmiechu, który poprzedził jego pojawienie się. Już od chwili pierwszego spotkania wyczuła, że coś jest nie tak, jednak dotychczas nie była w stanie sprecyzować tego w jednoznaczny, zrozumiały dla niej sposób. Drake był zagadką – kimś równie czarującym, co i na swój sposób przerażającym, chociaż nie miała pewności, czy jej tok rozumowania ma jakikolwiek sens. Jedyne, czego była pewna, stanowiło to, że w jakiś cudowny sposób pojawiał się zawsze tam, gdzie była ona, choć do tej pory usiłowała to ignorować, niezmiennie wmawiając sobie, że to nic nie znaczy…
Aż do tej pory.
Instynktownie cofnęła się o krok, chociaż coś podpowiadało jej, że nie powinna tego robić. W odpowiedzi na oznaki strachu, kąciki ust Drake’a uniosły się ku górze, a jego uśmiech stał się jeszcze bardziej drapieżny i niepokojący. Jak dzikie zwierzę, które znalazło ofiarę, przeszło jej przez myśl i coś w tym krótkim stwierdzeniu sprawiło, że zadrżała niekontrolowanie, coraz bardziej wytrącona z równowagi. Próbowała zapanować nad sobą oraz mętlikiem w głowie, ale z równym powodzeniem mogła modlić się o to, żeby wszystko okazało się jakimś pokręconym, szalonym snem – to po prostu nie miało sensu. Nie potrafiła jednoznacznie opisać tego, czego doświadczała, ale była gotowa przysiąc, że stojący przed nią mężczyzna miał w sobie coś mrocznego, co do tej pory skutecznie ukrywał – rodzaj przerażającej aury, którą w tamtej chwili była w stanie niemalże dostrzec, niczym jakiś żywy cień, majaczący gdzieś za jego postacią. To również nie było normalne, a Eveline stopniowo zaczynała wątpić w podsuwane przez zmysły bodźce.
– Och, mademoiselle, czyżbym cię przestraszył? – Drake jako pierwszy zdecydował się przerwać panującą ciszę. Chociaż jego głos był niewiele wyraźniejszy od podmuchów lodowatego powietrza, słyszała go doskonale. – Bardzo mi przykro, jeśli…
– Czym jesteś?
Dopiero po kilku sekundach uprzytomniła sobie, że jednak zdecydowała się na to, żeby mu przerwać, nie wspominając o tym, że zrobiła to właśnie w taki sposób. Właściwie nie miała pewności, jakie pytanie tak naprawdę chciała zadać, ale to nie miało dla niej znaczenia, przynajmniej w tamtej chwili. Jeśli miała być ze sobą szczera, nie miała nawet pewności co do tego, czy chce poznać odpowiedź na to pytanie, bo to mogłoby zmienić wszystko – a ona nie wiedziała, czy oby na pewno jest na to gotowa.
Problem polegał na tym, że Drake nie wyglądał na chętnego, żeby się z nią cackać. W odpowiedzi na jej pytanie zamilkł, po czym lekko zmarszczył brwi, jakby rozważając, która reakcja będzie bardziej odpowiednia – wybuch gniewu za to, że ważyła się wejść mu w słowo, czy może rozbawienie.
– Taka niewinna… – westchnął w końcu, a na jego ustach po raz kolejny zamajaczył ten olśniewający, przyprawiający o szybsze bicie serca uśmiech. – Zawsze ceniłem to w kobietach… Zwykle bardzo krótko, przyznaję, ale niezmiennie mnie tym fascynujecie – przyznał i chociaż brzmiało to niepozornie, coś w jego wyznaniu sprawiło, że Eve aż pociemniało przed oczami.
Dlaczego była gotowa przysiąc, że stała naprzeciwko mordercy, na dodatek takiego, który zabijał nie raz? Myślała o tym i dosłownie przerażało ją to, jak łatwo przyszło jej wyobrażenie sobie tego mężczyzny z krwią na rękach, najpewniej również wtedy uśmiechającego się w równie czarujący sposób. Już nie wydawał jej się aż tak czarująco przystojny, nawet pomimo niezaprzeczalnego piękna, które dostrzegała w rysach jego twarzy. To był jakiś szczególny, przerażający rodzaj urody, który nie niósł ze sobą niczego dobrego, a przynajmniej tak jej się wydawało, im dłużej przypatrywała się Drake’owi. Nie pojmowała, dlaczego nie zauważyła tego wcześniej, ale uznała, że to nie ma znaczenia – nie w sytuacji, w której najpewniej znalazła się sam na sam z uosobieniem śmierci.
Uciekaj, przeszło jej przez myśl i to jedno słowo odbiło się echem w jej umyśle. Tym razem nie miała do czynienia z żadnym wyjątkowym, bezcielesnym głosem, który podpowiadałby jej, co i dlaczego powinna zrobić, ale wyłącznie z własną intuicją. Wciąż trwała w szoku, ale ten stopniowo zaczął ustępować na rzecz instynktu samozachowawczego, który za wszelką cenę próbował doprowadzić do tego, żeby zawalczyła o przetrwanie – coś najzupełniej naturalnego, a jednak wyjątkowego, zwłaszcza jeśli nigdy dotąd nie otarło się o niebezpieczeństwo.
Właściwie nie zaplanowała tego, co zrobiła w następnej chwili. Jej ciało zareagowało w najzupełniej machinalny sposób, kiedy bezceremonialnie odwróciła się na pięcie, by na oślep rzucić się do ucieczki. Czuła się tak, jakby wciąż znajdowała się w transie, nieświadoma swoich ruchów ani tego, co tak naprawdę chciała osiągnąć; wiedziała jedynie, że pragnie znaleźć się gdzieś daleko – i to już, natychmiast, niezależnie od możliwych konsekwencji. Wciąż drżała, mając wrażenie, że porusza się w niezwykle powolny, pozbawiony lekkości sposób, aż prosząc się o to, by ją złapał. Była gotowa przysiąc, że niewiele brakuje, żeby jednak straciła równowagę i jak długa wylądowała na ziemi, tym samym przekreślając wszystko, tym bardziej, że…
Gdzieś za plecami usłyszała poirytowane sapnięcie, a chwilę później ten przyprawiający o dreszcze, znajomy już śmiech. Pomyślała, że właśnie ruszył się z miejsca i że najpewniej był tuż za nią, bez wątpienia pewny tego, że ma szanse ją powstrzymać. Chciała przyśpieszyć, żeby mieć chociaż cień szansy na ucieczkę, nawet pomimo tego, co podpowiadał jej instynkt – a więc że traci szansę, bo jest już za późno. Nie zamierzała się z tym tak po prostu pogodzić, zdeterminowana bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, jednak szybko okazało się, że sprawa wcale nie będzie aż taka prosta, jak mogłaby tego oczekiwać.
Nie, skoro tuż przed nią znikąd zmaterializowała się kolejna postać.
Krzyknęła, po czym wyrzuciła obie ręce przed siebie, chcąc zamortyzować ewentualne uderzenie. Spróbowała skręcić, jednak nawet gdyby miała szansę na unik, nieznajomy nie pozwoliłby na to, żeby tak po prostu go wyminęła. Dwie silne dłonie bezceremonialnie zacisnęły się na jej barkach, a chwilę później została obrócona w taki sposób, że intruz znalazł się tuż za jej plecami, od tyłu oplatając zaskoczoną Eve ramionami. Szarpnęła się, próbując jakkolwiek oswobodzić z żelaznego uścisku, ale wrażenie było takie, jakby siłowała się ze ścianą albo najbliższym drzewem. Aż zabrakło jej tchu, kiedy nieznajomy wzmógł chwyt, dosłownie miażdżąc jej żebra i nie pozostawiając dziewczynie innego wyboru, jak tylko znieruchomieć. Zastygła w bezruchu, usiłując chwytać powietrze w jak najmniejsze ilości, nie mogąc pozwolić sobie na złapanie tchu pełną piersią, zbytnio przejęta tym, jak mogłoby się to skończyć. Co prawa nie wyobrażała sobie, żeby zwykły człowiek mógł tak po prostu pogruchotać jej kości, jednak z drugiej strony… czy ktoś taki jak Drake albo kolejny nieznajomy był zwyczajny?
– Do jasnej cholery!
Poirytowany głos Stearnsa ją zaskoczył. Chwilę później mężczyzna pojawił się tuż przed nią, spokojnie zmierzając z naprzeciwka niemalże spacerowym, nieśpiesznym krokiem. Był zły i to stało się dla niej jasne już w chwili, w której zatrzymał się naprzeciwko, dosłownie taksując wzrokiem kogoś, kto znajdował się tuż za nią. Błękit jego oczu po raz kolejny ustąpił miejsca szkarłatowi, a serce omal nie wyskoczyło Eveline z piersi, kiedy zauważyła parę ostrych, niebezpiecznych kłów, doskonale widocznych dzięki temu, że Drake lekko rozchylił wargi.
Dobry Boże, co tutaj się działo?! Spodziewała się wielu rzeczy, ale to zaczynało być ponad jej siły. Ledwo była w stanie nadążyć za wszystkim, co działo się wokół niej, a konieczność walki o każdy kolejny oddech dodatkowo jej to utrudniała, sprawiając, że nawet zebranie myśli zaczynało graniczyć z cudem.
To się nie dzieje… Po prostu się nie dzieje, ale…
– Masz mi coś do powiedzenia? – warknął Drake, a Eve dopiero po kilku następnych sekundach uprzytomniła sobie, że bynajmniej nie zwracał się do niej.
– Za długo to trwało – usłyszała tuż za sobą. Głos trzymającego ją mężczyzny przypominał raczej złowrogi charkot, aniżeli wypowiedziane normalnym tonem słowa. – Dlaczego cała frajda ma przypadać tobie, Drake?
Przez twarz Stearnsa przemknął cień.
– Bo to ja wydaję polecenia – oznajmił lodowatym tonem. Już nie brzmiał tak miło i szarmancko, jak dotychczas, chociaż nawet to wydało się mniej przerażające niż pozorna uprzejmość, którą jej okazywał. – I jak długo mi towarzyszysz, jesteś zmuszony się do nich dostosowywać. – Mężczyzna gniewnie zmrużył oczy; w jego tęczówkach dało się dostrzec znajome już Eveline błyski. – Puść dziewczynę. Jest moja.
No chyba zgłupiałeś!, przeszło jej przez myśl, chociaż zdecydowanie nie tego spodziewała się po sobie w tamtej chwili. Być może miało to związek z adrenaliną i tym, jak bardzo nie chciała umierać, ale nagle doszła do wniosku, że nie zamierza pozwolić sobie na to, by ktokolwiek traktował ją jak rzecz – nie w takiej sytuacji. Zawsze zdawała sobie sprawę z tego, że była dumna; na swój sposób wydawało jej się to niedorzeczne, tym bardziej, że nie miała powodów, by czuć się jakkolwiek wyjątkowo, ale to uczucie wydawało się silniejsze od niej. Z równym powodzeniem mogło się to okazać rodzajem jakiegoś mechanizmu obronnego, chociaż sama nie była pewna, czy decydując się pyskować potencjalnemu mordercy, mogłaby znaleźć się bliżej przetrwania.
Zesztywniała, kiedy Drake nagle się roześmiał – w ten sam niezbyt przyjemny sposób, którego doświadczyła już wcześniej. To wystarczyło, żeby włoski na ramionach i karku stanęły jej dęba, a nogi niemalże odmówiły posłuszeństwa. W tamtej chwili zaczęła doceniać to, że nieznajomy mężczyzna ją trzymał, bo w innym wypadku jak nic by upadła, a to mogłoby się skończyć… naprawdę różnie.
– Czy ja przypadkiem dopiero co nie mówiłem czegoś o niewinności…? Na wrota piekielne, nie. – Drake ponownie parsknął śmiechem. – Cofam to, co powiedziałem.
– Jak ty…?
Urwała, nie będąc w stanie sprecyzować swojego pytania. Gdyby to zrobiła, musiałaby przyznać, że on… mógłby poznać jej myśli, a to zdecydowanie nie wchodziło w grę.
– A dlaczego nie, mademoiselle? – zapytał ze spokojem. Nie miała pojęcia, jak prezentuje się jej wyraz twarzy, ale była pewna, że odczuwała czyste przerażenie… I że o tym również wiedział. Co więcej, podobało mu się to. – Hm… Czy ja dopiero co czegoś ci nie kazałem, Jonson? – zniecierpliwił się mężczyzna, na powrót zwracając się do swojego towarzysza.
Zdążyła zapomnieć o tym, w jak nieprzyjemnym położeniu się znalazła, chociaż nie sądziła, że to w ogóle możliwe. To, że w odpowiedzi na słowa Drake’a, ktoś za nią drgnął, a uścisk na ułamek sekundy się wzmógł, znacząc mniej więcej tyle, że jej przeciwnik nie zamierzał tak po prostu się dostosować.
Mademoiselle? – zadrwił Jonson. – Urwałeś się ze średniowiecza czy jak? – zakpił, a stojący naprzeciwko Eveline mężczyzna wydął usta.
– I naprawdę by cię to zaskoczyło? – Drake wywrócił oczami. – Nie będę dyskutował na temat tego, jak powinno się zachowywać względem kobiety. Kazałem wam wszystkim czekać i pilnować okolicy, kiedy ja będę załatwiał swoje sprawy. Nie wiem, jak bardzo głupi jesteś, skoro wciąż próbujesz się ze mną sprzeczać, ale…
– Twoje sprawy dotyczą nas wszystkich – warknął w odpowiedzi Jonson, w mniej lub bardziej świadomy sposób wzmagając uścisk. Zaraz po tym stanowczo pociągnął Eveline w tył, na tyle gwałtownie, że ta aż potknęła się o własne nogi, jedynie cudem nie lądując na ziemi. Trzymał ją, nie pozwalając nawet obejrzeć się przez ramię, a co dopiero na to, żeby osunęła się na kolana albo jakkolwiek spróbowała oswobodzić. – Gdybym faktycznie był głupi, uwierzyłbym w tę całą gadkę na temat „twoich spraw”… On docenia tych, którzy dużo dla niego robią – dodał nieoczekiwanie, coraz bardziej podekscytowany. – A ja wiem, dlaczego chcesz dziewczyny. Wiem, kim ona jest i…
Cokolwiek miał jeszcze do powiedzenia, Drake nie zamierzał tego słuchać. Eveline przez cały ten czas mogła obserwować jego twarz, wyraźnie widząc zmiany, które zachodziły w jego spojrzeniach czy okazywanych emocjach. W efekcie jako pierwsza dostrzegła błyskawiczną, pozornie nic nieznaczącą zmianę w zachowaniu mężczyzny. Czerwień na powrót zamigotała w jego oczach, a potem wszystko potoczyło się błyskawicznie, kiedy bezceremonialnie rzucił się przed siebie – tak szybko, że jego postać zamazała się Eve przed oczami, przypominając raczej wielobarwną, ciemną smugę, aniżeli jakiegokolwiek człowieka.
A potem zniknął – tak nagle, jakby go nie było, najzwyczajniej w świecie rozpływając się w powietrzu.
Powinna była poczuć z tego powodu ulgę, jednak nic podobnego nie miało miejsca. Zostawił mnie, pomyślała i z jakiegoś powodu taka perspektywa wydała jej się o wiele bardziej przerażająca od tego, że jednak mogłaby zostać ze Stearnsem sam na sam. Nie pojmowała tego, chociaż z drugiej strony, ciężko było przejmować się potencjalnym mordercą, kiedy ktoś inny niejako miażdżył jej żebra. W pamięci wciąż miała kły, które dostrzegła w ustach Drake’a – tak nienaturalnie długie i niepokojące – a gdy pomyślała o tym, że Jonson mógłby dokonać tego samego…
Obejmujące ją ramiona zniknęły nagle, tak, że początkowo nawet tego nie zauważyła. Straciła równowagę, w zaledwie kilka sekund boleśnie lądując na ziemi, choć początkowo nawet nie poczuła jakichkolwiek niedogodności. Spróbowała się podnieść, ale to okazało się trudne, zresztą wszelakie sensowne myśli uleciały z jej głowy w chwili, w której po poderwaniu głowy ponownie dostrzegła Drake’a. Nie miała pojęcia, jakim cudem mężczyźnie udało się znaleźć tuż za Jonsonem, a jednak na jej oczach obaj właśnie skakali sobie do gardeł, przemieszczając się przy tym tak błyskawicznie, że ledwo mogła za nimi nadążyć. W tamtej chwili zrozumiała, że to Stearns musiał zaatakować jej dotychczasowego przeciwnika, tym samym zmuszając go do tego, czego od dłuższego czasu oczekiwał – a więc do puszczenia jej.
Od tamtej chwili wszystko działo się bardzo szybko.
Nie miała pojęcia, jakim cudem w ogóle udawało jej się rozróżnić Drake’a od jego przeciwnika. Obaj poruszali się w sposób, który nie mógł być możliwy do osiągnięcia w przypadku zwykłych ludzi, chociaż zdążyła już zorientować się, że w przypadku tych dwóch, o jakiejkolwiek formie człowieczeństwa nie było mowy. Przerażenie, które odczuwała, sięgnęło zenitu, utrudniając jej złapanie oddechu i sprawiając, że czuła się prawie jak topielica, tracąca szanse na wydostanie się spod wody – bliska powierzchni i realnego świata, ale wciąż zbyt daleko, by się do niego dostać. To się nie dzieje…, pomyślała po raz wtóry, jednak i to nie wystarczało, a Eveline czuła, że oszukuje samą siebie.
Mniej więcej wtedy doszła do wniosku, że o wiele rozsądniejsza byłaby ucieczka. Drżąc i ledwo będąc w stanie nadążyć za poruszającymi się postaciami, spróbowała zmusić swoje ciało do współpracy, by w końcu mieć szansę przesunąć się naprzód. Próbowała trzymać się przy ziemi, stopniowo posuwając się naprzód i starając się przy tym nie oglądać za siebie, ale niektóre odruchy okazały się silniejsze od niej. W którymś momencie jednak spojrzała i to był błąd, o czym przekonała się z chwilą, w której uświadomiła sobie, że dwie błyskawicznie przemieszczające się smugi właśnie się zatrzymały.
Nie widziała twarzy Jonsona, bo stał zwrócony do niej plecami, ale to nie miało dla niej znaczenia. Wiedziała jedynie, że był wysoki oraz że podobnie jak Drake, nosił się na czarno, co najpewniej miało ułatwić mu zgranie się z nocą. Miał ciemne włosy, czarne albo brązowe – w takich warunkach i mroku trudno było to jednoznacznie określić – a budową ciała nie wydawał się różnić od niejednego zwykłego chłopaka, którego miała okazję w swoim życiu widzieć. Nic nie wskazywało na to, że mógłby przejawiać jakiekolwiek wyjątkowe zdolności, nie zmieniało to jednak faktu, że bez wątpienia tak było – i że tak jak Drake był śmiertelnie niebezpieczny.
A już na pewno nie spodziewałaby się tego, co wydarzyło się zaraz po tym.
Właściwie nie zauważyła, żeby Stearns się poruszył. To był jeden, precyzyjny cios – tak płynny i błyskawiczny, że wystarczyłaby chwila nieuwagi, żeby go przeoczyć. Eveline wyraźnie widziała bladą twarz mężczyzny, pozbawioną jakichkolwiek śladów uczuć, a już zwłaszcza żalu i wątpliwości. Zamarła, czekając na charakterystyczny dla uderzenia głuchy dźwięk, który powinien towarzyszyć pięści trafiającej w tors przeciwnika, bo przecież tak to wyglądało – po prostu jak wymierzone uderzenie, które mogło okazać się bolesne, ale nic ponadto.
Z tym, że dźwięk, który usłyszała, wcale nie brzmiał jak ten, który sobie wyobraziła. Był inny, bardziej mięsisty i mokry, chociaż początkowo sama nie miała pewności, co takiego powinna o tym sądzić. Dopiero zdławiony jęk, który wyrwał się z ust trafionego mężczyzny, uprzytomnił jej, że nic nie było takim, jak mogłoby się wydawać, a na jej oczach działo się coś naprawdę złego. Widziała skupienie na twarzy Drake’a, który wciąż wyciągał przed siebie rękę, aż naszła ją irracjonalna myśl o tym, że w jakiś sposób wbił ją w ciało przeciwnika – że naprawdę weszła w nie równie gładko, co nóż w masło, chociaż to nie powinno być możliwe.
Właśnie wtedy zauważyła lepką, gęstą ciecz, która spłynęła wzdłuż ramienia Drake’a i uprzytomniła sobie, że to jak najbardziej się działo.
Powinna była uciekać, ale była jak sparaliżowana, zdolna wyłącznie tkwić w miejscu i bezmyślnie wpatrywać się w przestrzeń. Obraz na moment zamazał jej się przed oczami; w uszach dudniła krew, chociaż to również dobrze mógł być wciąż przenikający jej cienkie ubranie wiatr. Prawie nie usłyszała zdławionego okrzyku zranionego mężczyzny, który z jękiem spróbował się odsunąć, choć w jego przypadku nie miało to racji bytu. Nie pojmowała również tego, jak udało mu się tak nagle zniknąć i pojawić zaledwie kilka metrów dalej, w bezpiecznej odległości od Drake’a, to jednak nie miało znaczenia.
Nie, skoro Drake wciąż stał w tej samej pozycji, ściskając w dłoniach coś niewymiarowego, i ociekającego krwią. Serce Jonsona wciąż biło, jakby na przekór biologii i wszelakim prawom, którymi rządził się świat, ostatecznie zatrzymując się dopiero w chwili, w której ciało mężczyzny bezwładnie osunęło się na ziemię. Palce Stearnsa, zaciskające się wokół nieszczęsnego organu, nawet się nie rozluźniły; sam zainteresowany również nie drgnął, przypatrując się swojemu dziełu w tak obojętny sposób, jakby podobne wydarzenia miały miejsce na co dzień – o ile zabijanie mogło być czymś, co stanowiło część czyjejkolwiek codzienności.
– Wybacz, proszę, wszelakie niedogodności, mademoiselle – odezwał się spokojnym, przerażająco opanowanym głosem Drake. Eveline w oszołomieniu uprzytomniła sobie, że zwracał się do niej. – W obecnych czasach naprawdę trudno o dobrego, lojalnego pracownika – dodał takim tonem, jakby faktycznie właśnie dyskutowali o wyjątkowo złym stanie rynku pracy.
Jeszcze kiedy mówił, niedbałym ruchem cisnął wciąż broczące krwią serce w ciemność. Eve usłyszała ciche plaśnięcie, gdy narząd wylądował na zamarzniętej ziemi, gdzieś poza zasięgiem jej wzroku; za to drugie mimo wszystko pozostawała wdzięczna.
Zaraz po tym Drake – uśmiechając się przy tym szelmowsko, jakby to, że właśnie przy niej dokonał mordu, stanowiło najoczywistszą rzecz na świecie – bez pośpiechu ruszył w jej stronę.
Miałam być w przyszłym tygodniu, ale nie mogłam się powstrzymać przed napisaniem kolejnego już teraz. Nie mogłabym zrezygnować z pomysłu i weny, tym bardziej, że dzieje się dużo – cóż, to chyba widać. Cudowny głos Adama jedynie dodatkowo sprawia, że się rozpływam, a rozdział wydaje mi się pełny w sposób, który bardzo mi odpowiada. Co prawda w pewnym momencie chęci gdzieś uleciały przez upały, ale dzięki niezastąpionej Mrs. Cross (która, tak swoją drogą, w międzyczasie wyłapała mi znaczną część literówek) dobrnęłam do końca. Bardzo, ale to bardzo Ci za to dziękuję, mój ty prześladowco :3
Dziękuję za wszystkie komentarze i wyświetlenia. Ciągle Was przybywa, co mnie zachwyca, chociaż wciąż nie wierzę, że ktokolwiek mógłby pokochać Forever you said do tego stopnia, co i ja. Piszę z wielka przyjemnością, nie tylko dla siebie, ale przede wszystkim dla Was, a wszystkie przychylne słowa jedynie dodają mi skrzydeł.
Tak więc… dziękuję. I do napisania – tym razem naprawdę w przyszłym tygodniu!

17 komentarzy:

  1. To jest moje miejsce i koniec! <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dobry wieczór!
      Komentuję od razu, więc sama widzisz, że robię postępy. Ale jak widać, udaje mi się tylko u Ciebie nadrabiać :c No i oczywiście jak zawsze pierwsza, bo to byłoby niedopuszczalne, gdyby Mrs.Cross nie była pierwsza na forever you said
      No, pomyliłam się co do pewnej kwestii (nie powiem jakiej!), ale przecież nikt nie jest nieomylny. Więc tutaj nadal będę się główkować bo JESZCZE spojlerowania nie chcę na ten temat. Przynajmniej nie pomyliłam się co do tego, że to Drake'a ją do siebie przyciąga, że tak się wyrażę. Niebezpieczny, seksowny typek!
      Eveline znalazła się w niebezpieczeństwie i podświadomie jest tego świadomie. Dlatego też rzuciła się do ucieczki, bo nasze ciało czasami reaguje szybciej, niż by zdążymy pomyśleć. Szczególnie w sytuacji zagrożenia, kiedy to nasza natura chce walczyć o przetrwanie. Próbujemy przeżyć, nawet jeśli czujemy, że nie mamy szans.
      Niby długo kazałaś nam na wszystko czekać, ale to naprawdę bardzo dobre. Bo co to byłoby za opowiadanie, kiedy wszystko jest zdradzane od samego początku? To tak jak z kryminałem, które ubóstwiam!. Nikt by nie czytał wiedząc, jakie jest rozwiązanie sprawy, prawda? Także przekładanie wszystkiego i przeciąganie w czasie nie jest niczym złym - wręcz przeciwnie.
      "Puść dziewczynę. Jest moja." Przypomniało mi się jak dzieci kłócą się o zabawki "Oddaj, to moje!". Tutaj jest tak, jakby Eveline była rzeczą, a nie człowiekiem. Drake, bo się na Ciebie wścieknę i nawet Twój piękny pyszczek Cię nie uratuje!
      Rozdział XIX pojawił się naprawdę, naprawdę, NAPRAWDĘ szybko z czego jestem BARDZO zadowolona. Czytało mi się go przyjemnie, nawet bardzo przyjemnie. Oczywiście gif także jest przecudowany, cóż za nowość. W końcu to Ian! Dużo osób najpierw będzie się ślinić, a dopiero potem czytać, ja to wiem... ;>
      Wszystko, jak zawsze, wyszło bez zarzutu. Uwielbiam Twoje opisy, bo potrafi naprawdę w doskonały sposób wszystko oddać, choć możesz mieć co do tego wątpliwości. To zapomnij o tym! No i oczywiście zakończenie... Ness! Ja naprawdę Cię kiedyś za to uduszę (na przykład jak przyjadę), a potem wskrzeszę, byś dalej pisała. Ty nas torturujesz! :c

      No nic... Za XX bierz się szybciutko! Nadal nie mogę uwierzyć, że to już tyle za nami...

      Ściskam,
      Mrs.Cross!

      Usuń
    2. PS. Oczywiście, nie ma za co dziękować! Ja robię to z wielką przyjemnością. To moja praca :p Wiesz przecież, że gdybym nie chciała, nie robiłabym tego. Cała przyjemność po mojej stronie ^^
      (Zapomniałam oczywiście dopisać w komentarzu)

      Zapominalska Mrs.Cross :D

      Usuń
  2. Odpowiedzi
    1. If you want get out alive, run for your life...
      Zakochałam się w tej piosence, słucham jej, czytam rozdział i cała się rozpływam. Rzadko czytam rozdziały z piosenka s tyle, bo zwykle mnie rozprasza lub jak nadrabiam to nie mam czasu, aby ściągnąć piosenkę czy szukać jej w telefonie po to, aby sobie poczytać do rozdziału. Ale tym razem się nie mogłam powstrzymać. Wcześniej słuchałam Hymn for the missing i byłam równie zachwycona, chociaż ta od Three Days Grace znacznie bardziej pasuje.😈
      Cholera, zakochuje się w postaci Drake coraz bardziej. Zdajesz sobie z tego sprawę? On jest tak zajebiście niebezpieczny, tajemnicy i... już jestem cicho, bo nie chce bluźnić. :D
      Oj, bardzo łatwo sobie jest wyobrazić Iana z krwią na rękach, bezczelnym usmiechem na twarzy i martwa osoba u stóp. To naprawdę nie jest ciężkie. Zwłaszcza jeśli oglądałam już setkę razy TVD, więc taki widok nie jest mi obcy. :D
      I ten pewny się e ton głosu, kiedy mówił, żeby ją puścił, bo Eve jest jego. O mój... *_* Dobra, ja jestem oficjalnie kurde zakochana w hm... potworze? ;>
      Och, Eve skarbie. Tu się nie ma czego bać. To tylko wampiry, które piją krew. Mogą cie zabić i w ogóle są niebezpiecznie, ale za cholernie seksowne.
      Jak On? Kim jest on? ;>
      O ja pierdolę... *-* Masz mnie ta scenę. Cała.
      DZIEWCZYNY DRAKE JEST MÓJ, ZNAJDZIE SOBIE INNY OBIEKT ZAINTERESOWANIA!!
      I mówię jak najbardziej poważnie. Drake Stearns jest cały mój. Więc proszę się nie bić, zaproszenia na ślub wyślemy pocztą. Adresy podesłać na GG! XD
      A teraz pośle Cię do piekła za tą końcówkę. Jak ty mogłaś nam to zrobić? *-* Jestem... cholera, bardzo widać, że jestem zachwycona tym całym rozdziałem? No to mówię, że jestem. Mam ochotę na więcej, więc kończ mi tam z Natalia rozmawiać i zapraszam do tego, aby otworzyć Worda, pisać 20 rozdział na Forever. A ja w zamian mogę dać dziewiąty rozdział, który postaram się dodać w tym tygodniu jeszcze. Zanim wyrusze w drogę przez pół Europy. :D
      Czekam, naprawdę czekam.

      Megahiperduper zadowolona z rozdziału, młodsza siostra💖💗💝

      Usuń
  3. Odpowiedzi
    1. Hej :*
      Przepraszam, że z takim brzydkim opóźnieniem, ale… no nie mam chyba żadnego odpowiedniego argumentu. Cóż : ( Zostaje mi modlić się o wybaczenie. (Moje modły zostały wysłuchane! Dziękować! :3)
      No i gapię się na gifa... I przypominają mi się nasze rozmowy o ślubie z Ianem :')
      No widzisz, jednak reaguję... huh. Może jeszcze Drake zapunktuje sobie drejkowaniem? Się zobaczy ;)
      Kij z tym, że wcześniej w głowie miałam "Circus" od Britney Spears w głowie, Three Days Grace już na pętli :D
      No i cholera.. sama zaczynam się bać, dziękuje… Najwyżej wyląduje z zawałem na Izbie Przyjęć.
      W wieku 24 lat, no nieźle :’)
      Najwyżej powiem lekarzowi, że zdenerwowałam się czytając opowiadanie przyjaciółki, które jest z kategorii dark fantasy i opowiada o krwiożerczych wampirach i ludzkiej dziewczynie, której te wampiry się boją. Najwyżej weźmie mnie za wariatkę, która ubzdurała sobie, że wgl takie opowiadanie czytała. Trudno się mówi.
      "Czym jesteś?" Ja bym się ze wstydu spaliła jakbym Drake'owi(Ianowi <33) zadała takie pytanie. No, ale cóż.. Jakbym była w takiej, delikatnie mówiąc, kiepskiej sytuacji jak Eve pewnie gadałabym inaczej.
      A on z tym "mademoiselle"... Achh <33
      (Tak, tak! Drake właśnie dostajesz punkty! Ciesz się!)
      Ona zadaje mu pytanie, a on jej pierdzieli o tym, że ceni niewinność w kobietach. (Z jakiej racji on dostaje kolejne punkty, hm?)
      Tak, tak! Jako morderca z czarującym uśmiechem na twarzy byłby nadal tak cholernie przystojny! I mogłabym z takim facetem być na całą wieczność!
      No i wzięłabym z nim ślub, nawet kilkakrotnie! Najwyżej stałabym się jakąś bezduszną wampirzycą, bawiącą się uczuciami swoich ofiar.
      "uosobieniem śmierci" <33
      "Bo to ja wydaję polecenia" Drake jako przywódca jest... taki
      władczy :) (Hi, hi i mam takie różne myśli.. ja i Drake... no, ale heloooł! W końcu jest Twój! Więc ten... najwyżej się to wytnie :) No chyba, że zrobisz z Drake'a geja xDD
      *Tryb yaoi mode on*)
      A i skoro każdy wampirek sobie tu czyta w myślach, ja z chęcią dam się przemienić jednemu z nich... Kij tym całym z bólem, który opisywałaś na "Light in the Darkness".
      Tak po prostu wyrwał sobie komuś serduszko na oczach Eve. Miło c:
      Dobrze, że moje JESZCZE jest na swoim miejscu i nie wypadło na klawiaturę mojego laptopa podczas czytania i pisania komentarza.
      A teraz powiem tak: nie masz za co dziękować,bo ja nic takiego nie robię.
      Dobranoc i weny,
      Twoja Crazy Girl c:

      Usuń
  4. Odpowiedzi
    1. Trochę z opóźnieniem, ale już komentuję ^^ Nie ma to jak wakacyjna praca i brak czasu na cokolwiek. Wróciłam dziś do domu, rzuciłam się na łóżko i zaczęłam czytać. I tak mi to szybko zleciało, że przez chwilę myślałam, że Twój dopisek od autora to nadal fragment rozdziału xD Co tak krótko? :p Mogłabyś chociaż nudniej pisać, żeby się nie czytało tak szybko, ale tak? ^^ Btw kocham Three Days Grace!


      No dzieje się, dzieje. Drake drejkuje. Ot tak sobie wyrwał komuś serduszko, a co tam.
      Z tym, że dźwięk, który usłyszała, wcale nie brzmiał jak ten, który sobie wyobraziła. Był inny, bardziej mięsisty i mokry Auuuggghh
      On jest kurdee naprawdę ciekawą postacią. W blogosferze jest od gromu "złych przystojniaków", ale ooch Drake jest taki prawdziwy.

      Cóż do zobaczenia w przyszłym tygodniu <3 Kurde, zaraz zasnę, nie poczytam już dziś Light in the Darkness :c Ale więcej przyjemności na potem ;) Jakbyś miała ochotę, to coś tam wstawiłam na bloga, niestety nie nowy rozdział tylko jednoczęściówkę.

      PS Po ilu tomach wysyłasz do wydawnictwa?
      xoxo

      Usuń
  5. Zrezygnowałam na moment z mojej ukochanej BANKS, żeby odpalić Three Days Grace i jakoś nastroić się do komentowania. I na dobre mi to wyszło. Już zapomniałam, jak cudna jest ta piosenka! <3
    Przeczytałam już jakiś czas temu, szczególnie skuszona przedpremierowo ukazanym gifem. Pani wyżej ma absolutną rację - Drake drejkuje. Tego nie można inaczej określić. Sama powiedziałaś, że w tym rozdziale będzie on dżentelmeńsko mroczny i seksowny. Taki typowy Drake. Od samego początku był bad assem, którego nie sposób nie pokochać, ale w tym rozdziale... To wszystko jest dla niego takie typowe, że aż mam ciary. Niespiesznie gonił za Eve, bo wiedział, że ona nie ma w starciu z nim absolutnie żadnych szans. Już sobie to wyobrażam: opuszczony, skąpany we mgle cmentarz i rozbawiony Drake goniący za śmiertelnie przerażoną dziewczyną. A potem moment kulminacyjny i wyrwanie serca z piersi delikwenta, który pojawił się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiedniej porze. Nie miało znaczenia to, że w znacznym stopniu wampir nie był winny - śmiał jedynie dotknąć "własności" Drake'a. Jak to zwykle u ciebie bywa, cała akcja ma na pewno bardziej skomplikowane korzenie; ta irytacja Jonsona również nie była bezpodstawna, podobnie jak jego niecierpliwość. Niemniej pierwsze wrażenie jest takie, że chłopak sprzeciwił się Drake'owi. Że tknął coś, co należało do niego. TYLKO do niego. A ten nie zamierzał się z tym dzieciakiem w żaden sposób cackać.
    Jeszcze nie tak dawno mówiłaś, że to u mnie była świetnie przedstawiona "akcja z sercem". A co ja mam powiedzieć? Opis był tak żywy i barwny... Ugh. W połączeniu z muzyką i gifem, do którego raz za razem sobie wracam, moja wyobraźnia zaczyna działać na najwyższych obrotach.
    Pomimo swojej mrocznej strony, Drake'owi z jakiegoś powodu zależy na Eve. Są to raczej powody, hm, polityczne aniżeli matrymonialne, tak przynajmniej uważam, niemniej mam też wrażenie, że ich "relacja" jeszcze nieźle namiesza w fabule. Totalnie zakochana w "Gemini Feed" i od kilku dni próbująca rozkminić genezę utworu i jego ogólne przesłanie, teraz wszędzie dostrzegam powiązania. Drake i Eve są właśnie jak te tytułowe bliźnięta. Ich relacja jest toksyczna i skomplikowana, a koniec końców któregoś z bohaterów doprowadzi do zguby. (Tak jak to było w przypadku mitologicznych bliźniąt, gdzie tylko jeden z nich był nieśmiertelny, ale aby nigdy nie utracić swojego bliźniaka, przemienił ich oboje w gwiezdną konstelację. Obaj bracia zyskali w ten sposób nieśmiertelność, jednak utracili coś zdecydowanie ważniejszego - swoje życie.)
    Natalia ma rację. Kiedy Drake każe Jonsonowi odpuścić, bo Evelyn jest jego, upodabnia się do zaślepionego, egoistycznego dzieciaka, który troszczy się tylko o siebie i swoje zabawki. To pokazuje jednak, że Eve nie jest dla niego byle kim.
    Cholera, Gabi mnie uprzedziła. A ja już sukienkę kupiłam!Trudno, muszę zadowolić się tylko Castielem :p
    No nic, zdążyłam z komentarzem przed dwudziestką, więc jest dobrze. Czekam na kolejny, to chyba oczywiste. Szczególnie po takiej końcówce. Sama zapowiedziałaś, że to już ten moment, by zacząć Eve wdrażać w "ten" świat. Tym bardziej czekam c:

    Weny!
    Klaudia99

    OdpowiedzUsuń
  6. Hejo kochana! :3
    A ten rozdział przeczytało mi się szybko... bardzo szybko. wiem czy to dlatego, że tyle się w nim działo, czy może jest krótszy? Choć tego to akurat nie wiem xD
    Cóż... Czego Drake chce od Eve? To jak na razie najbardziej zastanawia mnie po przeczytaniu tego rozdziału. W sumie to gdyby chciał ją zabić, to zapewne zrobiłby to już dawno temu, więc to raczej odpada.
    Niespodziewane pojawienie się Jonsona zaskoczyło mnie. Gdy złapał Eve, to myślałam, że to Drake xD Z tego co wywnioskowałam, to Jonson chciał chyba uratować Eveline (tak ma marginesie: Szkoda, że zginął. Chciałabym dowiedzieć się o nim czegoś więcej). Wspomniał o nim. Ale kim jest ten on? Kogo ma na myśli?
    Na początku dziwiłam się, dlaczego Eve nie ucieka, kiedy zaczęła się walka, ale później dopiero dotarło do mnie, że musiała być sparaliżowana xD Łatwo jest powiedzieć: Uciekaj! No ale gdyby znalazło się na miejscu Eveline... Kto wie. Może ja sama nie byłabym w stanie uciec?
    Nie znałam Drake'a od tej strony o.O Co on chce teraz zrobić? Lecę dalej! ♥

    Maggie

    OdpowiedzUsuń
  7. OMG!!! Niech to tylko nie bedzie kolejny sen! Proszę!

    OdpowiedzUsuń
  8. Halo? Halo? Proszę państwa minęły trzy lata - powtarzam trzy lata - a moja miłość do Drake Stearns'a nie maleje i ślub jest za rok! Już oficjalnie.🖤
    Tak, mam słabość do morderców (tych realnych również) i dobrze mi z tym.
    Buźki,

    Nieco za bardzo podjarana Gabbie🖤

    OdpowiedzUsuń
  9. Hoho, działo się. :D W końcu Eveline miała okazję zobaczyć prawdziwą naturę otaczających ją istot. Scena z wyrwaniem serca po prostu miód malina, doskonale opisane!
    1.Nie pojmowała, dlaczego nie zauważyła tego wcześniej, ale uznała, że to nie ma znaczenia – nie w sytuacji, której najpewniej znalazła się sam na sam z uosobieniem śmierci.*w sytuacji, w której lub w sytuacji, kiedy – tak myślę. ��
    2. a więc że traci szansę, bo jest już za późno. *a więc, że (przecinek).

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A dziękuję, uwielbiam tę scenę. Pamiętam, że mega dobrze mi się ją pisało.

      Za uwagi jak zawsze dziękuję. Ale tu przecinka przed „że” w żadnym wypadku być nie powinno. ;)

      Usuń
    2. Nie będę się upierać, bo jak gdzieś już pisałam interpunkcja to moja zmora. :D Po prostu sygnalizuję co mi się tam w oczy rzuci - niekoniecznie poprawnie. ^^'

      Usuń
    3. Heh, ale to dobrze! Wtedy zawsze jest szansa, że któraś z nas czegoś się nauczy. :D

      Usuń