☾ Rozdział X

Eveline

Od chwili przebudzenia czuła, że wszystko jest nie tak. Po pierwsze, było jej wręcz podejrzanie wygodnie, co na wąskiej kanapie w salonie zdecydowanie nie miało do tej pory miejsca. Wiedziała o tym doskonale, zwłaszcza po pierwszej nocy, kiedy to sofa potraktowała jej kręgosłup w tak nieuprzejmy sposób.

A po drugie, kiedy tylko spróbowała się poruszyć, poczuła się jak ofiara wojny, obolała bardziej niż kiedykolwiek, co zdecydowanie nie było normalne.

Nie była pewna, jak długo walczyła z sobą samą, zanim w końcu zdecydowała się otworzyć oczy. Wpatrywała się w biały, miejscami poszarzały już sufit, obojętnym wzrokiem wodząc po łuszczącej się farbie. Cienie tańczyły tuż nad jej głową, reagując na jasność poranka, co uświadomiło Eveline, że musiała spać wyjątkowo długo, co nie zdarzało się często. Serce zabiło szybciej, kiedy pomyślała o tym, że już na dobry początek pracy w księgarni mogłaby zaspać, póki nie przypomniała sobie, że ze swoją pracodawczynią miała widzieć się dopiero po weekendzie. W normalnym wypadku bez wątpienia by ją to ucieszyło, ale perspektywa wolnego i przebywania w tym domu zdecydowanie nie stanowiła wymarzonej przez nią alternatywy na spędzenie całego dnia.

Jej uwagę przykuł przytwierdzony do sufitu żyrandol i to po raz kolejny dało jej do zrozumienia, że coś jest nie tak. Czy widziała go już wcześniej, przynajmniej w salonie…? Nie potrafiła sobie przypomnieć, to jednak nie miało najmniejszego nawet znaczenia. Wciąż pod wpływem silnych emocji, błyskawicznie poderwała się do pozycji siedzącej, nerwowo wodząc wzrokiem na prawo i lewo, i z każdą kolejną sekundą czując, że ogarnia ją coraz silniejsze przerażenie. Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi, oddech zaś gwałtownie przyśpieszył, przechodząc w spazmy, w miarę jak zaczęła coraz bardziej niepokoić się tym, co działo się wokół niej.

Nie była w salonie, chociaż bez wątpienia to właśnie tam się położyła. Do tej pory nie miała odwagi, by zająć którykolwiek z pokoi na górze, a już zwłaszcza ten, w którym się znajdowała – jej dawną sypialnię, pogrążoną w ciszy, zakurzoną i pełną tych niepokojących, wykonanych ręką dziecka rysunków półksiężyca, które pokrywały całą wolną przestrzeń.

Poderwała się na równe nogi tak gwałtownie, że w pośpiechu omal nie wylądowała na podłodze. Zatoczyła się, niemalże w ostatniej chwili chwytając rogu stojącego w pobliżu biurka. Wciąż wodziła wzrokiem na prawo i lewo, ostatecznie zatrzymując spojrzenie na oknie, w nadziei, że jakikolwiek neutralny punkt pozwoli jej się uspokoić. Emocje z wolna zaczynały opadać, dzięki czemu zdołała wysilić pamięć i przynajmniej spróbować przypomnieć sobie, co takiego miało miejsce ostatniego wieczora, ale w głowie miała pustkę – ziejąca czarną dziurę, jednoznacznie sugerującą, że co najwyżej położyła się spać i… to w zasadzie było wszystko. Problem w tym, że zdecydowanie nie kładła się tutaj; tego była pewna w równym stopniu, co i własnego imienia. Jak w takim razie miałaby wylądować właśnie w tym pokoju, skoro nawet planując sprzątanie, miała zamiar zostawić go niemalże na sam koniec?

Niemalże. Była jeszcze sypialnia rodziców, a więc miejsce, gdzie to się zaczęło; przynajmniej teoretycznie mogło być gorzej. Tylko trochę, ale…

Wyprostowała się, zmuszając swoje roztrzęsione ciało do współpracy. Mimowolnie skrzywiła się, kiedy napięte do granic możliwości mięśnie dały o sobie znać, ale udało jej się zignorować pulsujący ból. Najsilniejszy czuła nie tyle w karku, co boku szyi, co wydało jej się dziwne, tym bardziej, że kiedy machinalnie przesunęła palcami po gardle, nie wyczuła niczego niewłaściwego. Była zdezorientowana i obolała, ale nic ponadto, więc teoretycznie mogła zrzucić wszystko na niewygodną pozycję podczas snu, ale…

No tak, bo przecież zawsze musiało być jakieś „ale”.

W pośpiechu wyszła na korytarz, starannie zamykając za sobą drzwi sypialni. Wciąż napięta, poruszając się trochę jak w transie, jak najszybciej pokonała drogę do schodów, rozluźniając się dopiero w chwili, w której znalazła się na względnie bezpiecznym parterze. Zwłaszcza salon wyglądał dobrze, zalany jasnym światłem poranka, co stanowiło całkiem przyjemną odmianę, skoro w Haven przez większość czasu królowały przede wszystkim deszczowa aura oraz ciemności. Z drugiej strony, czuła się tak dziwnie rozbita i niespokojna, że pewnie nawet światło latarki albo jakikolwiek inny blask powitałaby z nieskrywanym entuzjazmem.

Próbowała nie myśleć, to jednak okazało się czymś niewykonalnym. Raz po raz wracała pamięcią do przebudzenia albo analizowała miniony wieczór, bezskutecznie próbując doszukać się w nim jakiejś prawidłowości. Cholera, nie była aż tak zmęczona, by nie zapamiętać, gdzie i dlaczego poszła, nie wspominając o tym, że w życiu nie położyłaby się w tamtym pokoju. Kiedy na dodatek przechodząc obok lustra w przedpokoju, przekonała się, że ma na sobie różowy, koronkowy skrawek materiału, który…

O nie, nie, nie…

Co powinna była o tym wszystkim myśleć? Być może to nie było czymś, czym powinna się przejmować, ale jak jeszcze wybór niewłaściwego pokoju była w stanie od biedy przełknąć, tak całkowita zmiana stroju zdecydowanie nie wchodziła w grę. Nie przypominała sobie, kiedy ostatnim razem przytrafiło jej się coś podobnego, a jakby tego było mało…

Och, tak, już w przeszłości zdarzało się, że robiła co najmniej niepokojące rzeczy. Jak dziś pamiętała, kiedy jako małej dziewczynce, zdarzało jej się lunatykować. Sądziła, że wyrosła z tego, a może po prostu nie chciała pamiętać odległych incydentów jeszcze z domu dziecka, ale to nie zmieniało faktu, że już w przeszłości coś było z nią zdecydowanie nie tak. Ocknąć się w całkowicie obcym miejscu, najczęściej z daleka od własnej sypialni? Właściwie dlaczego nie, prawda? Być może nowe miejsce i stres związany z przeprowadzką po raz kolejny wywołały taką, a nie inną reakcję, ale myśl o tym, że mogłaby znaleźć wyjaśnienie, wcale nie sprawiała, że poczuła się jakkolwiek lepiej. Jak mogłaby, jeśli teraz na każdym kroku miałyby się przytrafiać takie rzeczy?!

Najbardziej jednak bała się tego, co jeszcze mogłoby się jej przytrafić. Lunatyzm w gruncie rzeczy pozostawał niczym w porównaniu z tym, czego doświadczyła jako siedmiolatka, a o czym teraz nie mogła przestać myśleć.

Pamiętała, co takiego mówiono za jej plecami, kiedy jeszcze była mała – początkowo tylko rówieśnicy, a z czasem również opiekunowie, chociaż przecież nie miała najmniejszego wpływu na to, co działo się wokół niej. „Ta, która rozmawia ze sobą… Która widzi to, czego nie ma. Ta, w której towarzystwie dzieją się dziwne rzeczy”. Niemalże słyszała te wszystkie wypowiedzi, choć z biegiem czasu zaczęły raczej przypominać nic nieznaczące, zapisane na papierze słowa – bezosobowe, puste, niewzbudzające emocji… Wszystkie te plotki ciągnęły się za nią również w szkole, to zresztą pasowało do koncepcji ludzkiej natury – ci zawsze potrafili mówić, zwłaszcza na tematy, o których nie mieli żadnego pojęcia. W efekcie całe lata była sama, znosząc krzywe spojrzenia i szepty, i jedynie Violett…

– Violett już nie ma – powiedziała na głos, chcąc wyrwać się z objęć raz po raz powracających wspomnień.

Umarła i nie miała wrócić, z czym zresztą Eveline zdążyła się już dawno pogodzić. Mimo wszystko pamiętała piegowatego rudzielca, który jako jedyny przełamał się na tyle, by w ogóle dać jej szansę na nawiązanie jakiejkolwiek relacji. Violett była pogodna, słodka i pełna ciepła, poza tym nie przejmowała się tym, co rozpowiadali inni. To sprawiało, że nawet nieufna wówczas Eve szybko złapała z nią kontakt, z czasem zaczynając traktować dziewczynkę niemalże jak najlepszą przyjaciółkę. To był ten wyjątkowy, szczery rodzaj relacji, który mógł wywiązać się wyłącznie pomiędzy dziećmi i być w stanie przetrwać również w dorosłym życiu. Może gdyby sprawy potoczyłyby się inaczej, do tej pory mogłaby na Violett liczyć – z tym, że teraz jej nie było, dziewczyna zresztą nigdy nie miała okazji dorosnąć.

To był wypadek i ta jedna kwestia nie pozostawiała najmniejszych wątpliwości. Spadła ze schodów, kiedy z sobie tylko znanych powodów wyszła w nocy ze swojego pokoju. Nic szczególnego, bez żadnego udziału osób trzecich; takie rzeczy się zdarzały, nawet jeśli efekty potrafiły być naprawdę tragiczne, zwłaszcza dla tych, którzy pozostawali. Koleżanki Violett na pewno miały się przejąć, zresztą tak jak Eveline, która po raz kolejny została sama.

Na tym historia mogłaby się skończyć, gdyby nie to, że przecież tej samej nocy Vi widziała. A w zasadzie o poranku, ale to było najmniej istotne.

Niewiele pamiętała z tamtego dnia, ale to jedno zachowało się w umyśle Eve dość dobrze. Była zdziwiona, kiedy o zdecydowanie zbyt wczesnej godzinie przyjaciółka tak po prostu zjawiła się w jej pokoju, ale nie skomentowała tego nawet słowem, zbyt zaspana, by logicznie myśleć. Mimo wszystko zawsze była skłonna znaleźć dla Violett przynajmniej kilka minut, dlatego podniosła się i słuchała, przyzwyczajona do tego, że dziewczyna lubiła mówić, niekoniecznie zwracając uwagę na to, czy ktokolwiek nadążał za jej wywodami. Tamtego dnia było inaczej, a Vi wydawała się przygaszona i bardzo, ale to bardzo smutna, zwłaszcza kiedy jak gdyby nigdy nic zaczęła się żegnać – a przynajmniej tak wydawało się Eveline.

Pamiętała, że zapytała wtedy, czy stało się coś złego albo czy dziewczyna dowiedziała się o tym, że ma zostać adoptowana. Violett uśmiechnęła się wtedy smutno i mruknęła w odpowiedzi jedno, dość wymowne zdanie: „Coś w tym rodzaju”. Zaraz po tym wyszła i więcej nie wróciła, skoro jakiś kwadrans później któraś z opiekunek znalazła ją martwą, a obdukcja wykazała, że musiała stracić życie ładnych kilka godzin wcześniej. W skrócie: nie miało prawa być jej w pokoju Eve, co ta zrozumiała już jako dziecko i nawet słowem nie zająknęła się na temat tego, że Vi wbrew wszelakim prawom mogłaby pojawić się, by z nią porozmawiać. Już i tak miała etykietkę „tej dziwnej, której rodzice umarli w niewyjaśnionych okolicznościach”, więc pogarszanie sytuacji takimi opowieściami mogłoby co najwyżej doprowadzić ją do pokoju bez klamek.

Mniej więcej wtedy wyrobiła w sobie niechęć do ciemności, zaś nieodłącznym elementem jej myśli stało się jedno, jedyne zdanie: „Tam niczego nie ma…”. Z czasem nawet zaczęła w to wierzyć, choć prawdziwie zbawienne okazały się wszystkie rozmowy z Amandą, to jednak miało miejsce dużo później.

Objęła się ramionami, nagle zaniepokojona. Nie chciała o tym myśleć, choć trudno było w naturalny sposób nie wracać do przeszłości, skoro po raz kolejny doświadczała rzeczy, których nie potrafiła i chyba nawet nie chciała wyjaśnić. Roztrzęsiona, po części zła i dziwnie wytrącona z równowagi, chciała już tylko i wyłącznie odciąć się od tego, co wzbudzało w niej tak wiele skrajnych emocji.

Wciąż nie miała pewności, co powinna o tym wszystkim myśleć, ale jedno wydawało się oczywiste – coś było nie tak, a powrót do Haven wcale nie musiał być takim dobrym pomysłem…

☾

Ucieczka nigdy nie była dobrym rozwiązaniem, ale nie dbała o to. Mogła siedzieć, płakać i załamywać ręce, ale nie zamierzała pozwolić sobie na słabość. W efekcie zrobiła to, co zdarzało się już w przeszłości – próbowała się uspokoić, a potem zachowywała się tak, jakby nic wartego uwagi nie miało miejsca. Wtedy nawet dotychczas odkładane w czasie sprzątanie zaczęło jawić się jako niezwykle atrakcyjna forma spędzania wolnego weekendu, a Eve chcąc nie chcąc w pełni poświęciła się mozolnemu doprowadzaniu poszczególnych pomieszczeń do stanu używalności.

Nie śpieszyła się, nie tyle przez wzgląd na staranność, ale to, że metodyczność kolejnych ruchów i fizyczny wysiłek, umożliwiły jej zajęcie czymś rąk i myśli. Choć na kilka godzin zdołała zapomnieć o dotychczasowych wątpliwościach, co być może nie rozwiązywało problemu, ale pozwalało jej na przynajmniej względną normalność. Na piętrze pojawiała się tylko i wyłącznie po to, by wymienić wodę, tym samym raz po raz przypominając sobie o konieczności wizyty w mieście i załatwieniu kwestii ogrzewania. To też mogło okazać się całkiem dobrym sposobem na zabicie wolnego czasu, zresztą liczyła na to, że takie stopniowe oswajanie się z sytuacją i udawanie, że nic szczególnego nie miało miejsca, pozwoli jej przejść do porządku dziennego ze wszystkim tym, co działo się wokół.

Powoli… ostrożnie… małymi kroczkami…

To poniekąd stało w kontrze do tego, co mówiła Amanda, ale Eveline nie próbowała się nad tym zastanawiać. Początkowo nawet miała ochotę do kobiety zadzwonić, ale w ostatniej chwili zmieniła zdanie. Gdyby zaczęła się żalić, to byłoby niczym przyznanie się do tego, że przyjazd do rodzinnego miasta był błędem, a to zdecydowanie nie wchodziło w grę. Potrzebowała czasu, całą sobą wierząc w to, że kiedy w końcu uprzątnie dom i zacznie pracować, wtedy wszystko ułoży się samoistnie, nawet jeśli to wydawało się czymś nieprawdopodobnym.

Wieczór nadszedł o wiele szybciej, aniżeli mogłaby tego oczekiwać. Już kiedy zaczęło robić się ciemno, zaczęła czuć się naprawdę nieswojo, jednak zmusiła się do zignorowania niechcianych odczuć. Wszystko jest w porządku, powtarzała sobie raz za razem, próbując chwytać się za kilka rzeczy jednocześnie, czy to przekładając przedmioty z miejsca na miejsce, czy to znów próbując zabierać się za ścieranie kurzy. Początkowy entuzjazm uleciał z chwilą, w której skończyła z salonem i przeniosła się do kuchni, gdzie raz za razem spoglądała w wychodzące na tył domu okno. Z tego miejsca miała idealny wgląd na miejsce, gdzie nie tak dawno temu widziała Bellę podczas jazdy konnej, nic jednak nie wskazywało na to, by kobieta miała pojawić się ponownie. To oczywiście nie musiało o niczym świadczyć – najwyraźniej jeździła jedynie z samego rana, przed wschodem słońca – ale Eve z miejsca poczuła się samotna.

Jasne, że mogła coś z tym zrobić. Była w stanie pojechać do miasta albo poszukać domu Belli i…

Ale nie potrafiła się do tego zmusić – nie, skoro wciąż czuła się do tego stopnia zaniepokojona.

Ciężko usiadła przy kuchennym stole, czując narastające z każdą kolejną sekundą zniechęcenie. W domu stopniowo robiło się coraz ciemniej, co bynajmniej nie poprawiło jej nastroju, skutecznie utrudniając dalsze sprzątanie. Podczas wcześniejszego przeglądania rzeczy znalazła kilka latarek, więc ustawiła jedną na stole, tak, by ta rzucała nikłe światło ku górze. Jasny blask dawał klimat, który mógłby okazać się całkiem interesujący, gdyby nie wzbudzał w niej niepokoju. Zabawne, ale najbardziej bała się nocy, zwłaszcza po tym, co miało miejsce ostatnim razem. Tak naprawdę niczego nie ustaliła, ale wątpliwości okazały się gorsze od najbardziej przejmującej prawdy, zresztą…

Eveline…

Gwałtownie wyprostowała się na krześle, przez moment czując się tak, jakby nagle poraził ją prąd. Letarg, w który zaczęła popadać, momentalnie ustąpił, a Eve poczuła się pobudzona bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Serce panicznie tłukło się w piersi, oddech przyśpieszył, a mięśnie napięły się, jakby w głosie, który nagle wypowiedział jej imię, nie było nic wartego uwagi.

Nerwowo powiodła wzrokiem dookoła, bezskutecznie próbując ustalić źródło zasłyszanego dźwięku. Ostatecznie zrzuciła to na wytwór wyobraźni, ale i tak nie poczuła się dzięki temu lepiej. Jeśli do tego wszystkiego zaczynała słyszeć głosy…

Eveline, chodź…

Zacisnęła palce na krawędzi stołu, po czym przymknęła oczy, próbując się uspokoić. Tam nic nie ma, pomyślała i nagle znowu poczuła się jak mała dziewczyna, która próbowała przekonać samą siebie, że brak światła niczego nie zmieniał, a ona nie ma powodów do niepokoju. Dlaczego miałaby się obawiać, skoro wszystko było w porządku? Siedziała w ciemnej kuchni, była sama i ogólnie wszystko było w porządku. Tak po prostu działał ludzki umysł i to wewnętrzne przekonanie, że po zachodzie słońca wszystko musiało być inne. W rzeczywistości nie zmieniało się nic, a ona była bezpieczna… Musiała być.

Wzięła kilka głębszych wdechów, wciąż nasłuchując, chociaż nic nie wskazywało na to, żeby w najbliższym czasie miało wydarzyć się coś nieprzewidywalnego. Uświadomiła sobie, że lekko drży, więc spróbowała nad sobą zapanować, chociaż i to okazało się o wiele trudniejsze, aniżeli mogłaby tego oczekiwać. Dopiero po dłuższej chwili zaczęła dochodzić do wniosku, że zdołała zapanować nad sytuacją i nic niewłaściwego nie będzie miało miejsca. Wciąż siedziała na tym samym miejscu, nikt nie rzucił jej się do gardła i ogólnie czuła się… całkiem dobrze.

Świetnie, jednak wariowała. Nic ponadto, więc tak naprawdę nie było powodów do niepokoju, prawda?

Wciąż o tym myślała, jednocześnie zmuszając się do tego, żeby z wolna otworzyć oczy. Poraził ją blask ustawionej na stole latarki, więc zamrugała kilkukrotnie, próbując przyzwyczaić oczy do dużego kontrastu pomiędzy ciemnością a nawet tak sztucznym, nikłym światłem. Z wolna wstała, dochodząc do wniosku, że skoro już i tak nie miała co liczyć na to, że uda jej się coś jeszcze uprzątnąć, równie dobrze mogła skulić się na kanapie w salonie i spróbować zasnąć. W poniedziałek zamierzała zapytać Danielle o to, do kogo powinna zwrócić się w spawie prądu, zdecydowanie mając dość siedzenia po ciemku. W takim wypadku jedyną dobrą alternatywą wydawał się sen, nawet jeśli nie czuła się na tyle zmęczona, by móc ot tak zasnąć.

Podniosła się do pionu, zamierzając machinalnie już sięgnąć po latarkę, kiedy znowu to usłyszała. Tym razem głos wyraźnie rozbrzmiał w jej głowie, cudownie głęboki, kuszący i… na swój sposób hipnotyzujący… i…

Eveline, chodź… Chodź do mnie.

Nawet nie zorientowała się, kiedy z wolna zrobiła krok naprzód. Już nie czuła strachu albo jakichkolwiek oznak niepokoju, w pełni skoncentrowana tylko i wyłącznie na metodycznym posuwaniu się przed siebie. Miała wrażenie, że po całym ciele rozchodzi się przyjemne ciepło, a dotychczasowy mętlik w głowie ustępuje, pozostawiając przyjemne uczucie pustki. Czuła, że się unosi, nagle cudownie lekka i pewna tego, co zamierzała zrobić, nawet jeśli w żaden sposób nie potrafiła tego sprecyzować. Dlaczego miałaby, skoro to nie było istotne, a dla niej najważniejszą sprawę stanowiła sama tylko możliwość wypełniającego jej umysł rozkazu? Nie czuła już nawet potrzeby, by zadać jakiekolwiek pytanie – dowiedzieć się z kim ma do czynienia albo gdzie i dlaczego miałaby iść.

Nie zauważyła, kiedy właściwie znalazła się w przedsionku, zostawiając wciąż zapaloną latarkę w kuchni. Zignorowała prowadzące na piętro schody oraz salon, w zamian bez chwili wahania ruszając w stronę drzwi wejściowych. Już nie przeszkadzała jej ciemność, a perspektywa tego, żeby ot tak wyjść z domu po zachodzie słońca, nie wydała się niczym przerażającym. Była bezpieczna, a On ją wołał. Czego więcej było jej trzeba?

Chodź do mnie…

Miała ochotę pobiec, ale jej ciało najwyraźniej nie było zdolne do jakichkolwiek gwałtowniejszych ruchów. Być może tak było lepiej, bo długie oczekiwanie zwykle sprawiało, że nagroda sprawiała tym większą przyjemność. Jej dusza wyrywała się naprzód, na przekór zesztywniałemu ciału, które jak najszybciej pragnęło dotrzeć do celu – gdzieś tam, bliżej bądź dalej, bo tak naprawdę nie miała pojęcia, gdzie chciała się dostać.

Ale szła… Chciała iść.

Jej palce zacisnęły się na klamce, wolna dłoń zaś powędrowała do zamka, by móc w końcu wydostać się na zewnątrz. Chyba nigdy nie czuła się bardziej podekscytowana, aniżeli w chwili, w której drżącymi palcami odsunęła zasuwkę, by w końcu móc wyjść przed dom. W pośpiechu zrobiła krok do przodu – wprost w ciemność za drzwiami – a potem…

– Eveline? – usłyszała, ale ten głos doszedł do niej jakby z oddali, zresztą w niczym nie przypominał kuszącego szeptu, który rozbrzmiewał w jej głowie.

Zaraz po tym z impetem wpadła na wyraźnie zaskoczoną Bellę i czar prysł.

Dzień dobry! Długo zastanawiałam się nad tym, co tak naprawdę powinnam zawrzeć w tym rozdziale. To dla mnie coś nowego, bo zwykle mam konkretny plan wydarzeń, a teraz plątam się w konkretnych pomysłach, próbując uporządkować je tak, żeby miały sens. Czas pokaże, czy wyjdzie mi to choć po części tak, jak powinno, ale… Tak, na tę chwilę chyba jestem zadowolona.

Rozdział późno, ale jest, co bardzo mnie cieszy. Najbliższe tygodnie najpewniej będą małym koszmarem, bo właśnie weszłam w etap sesji i chcąc nie chcąc wypadałoby się czegoś pouczyć. Jakby tego było mało, najwyraźniej zwariowałam, bo pod koniec czerwca wybieram się aż do Rzeszowa na koncert mojego kochanego Within Temptation (tak, tak, mam świra i dobrze mi z tym!), co oznacza, że jeden z egzaminów muszę zdać w pierwszym terminie. Samych kolokwiów i testów mam dziesięć, więc zapowiadają się ciekawe trzy tygodnie… Dlatego tymczasowo poza pisaniem nie pojawiam się u Was, chociaż naturalnie postaram się wszystko nadrobić, jak tylko uporządkuje wszystko to, co dzieje się u mnie i na uczelni.

Dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem! To bardzo motywujące, więc z tym większą przyjemnością pisało mi się dzisiejszą X. Rozdział dedykuję Agacie, która w bardzo wnikliwy sposób przeanalizowała to, co napisałam do tej pory. Dziękuję i za pozytywne słowa, jak i za uwagi; uwielbiam taką drobiazgowość, więc zachęcam do konstruktywnej krytyki, bo niejednokrotnie daje więcej niż całe listy pochwał. Ja wciąż się uczę, poza tym poprawianie błędów nadal idzie mi opornie (len, sesje, te sprawy…).

No, na dzisiaj to chyba tyle – już nie przedłużam.

Do napisania!